در 3 اکتبر2016 ،آکادمی نوبل جایزه نوبل فیزیولوژی را به یک دانشمند ژاپنی اهدا کرد که کشفی جالب در خصوص تاثیر حالتی مشابه با روزه داری بر مکانیسم بدن انجام داده بود.
به گزارش سرویس خواندنی های انتخاب، یوشینوری اسومی، کشف خود را با نامی جالب معرفی کرد. این نام دقیقا معرف جزئیات دستاورد او است. چرا که از ترکیب اتو(خود) و فاژی(خوردن) تشکیل شده است و به معنای خودخوری است. البته این خودخوری، با واژه خودخوری در معنار روانی متفاوت است و توضیحی فیزیکی دارد.
بر اساس پژوهش اسومی، اساسا مکانیسم بدن استداد خاصی برای خلاص شدن از تمامی سلولهای شکسته و قدیمی، پروتئین ها و غشاهای سلولی دارد این اتفاق دقیقا زمانی رخ می دهد که بدن انسان دیگر انرژی کافی برای حفظ این سلولها ندارد. این یک فرآیند منظم برای تخریب و بازیافت اجزای سلولی است.
یکی از مشابه ترین فرایندهای زیستی به این فرایند، «اپوتوسیس» نام دارد که به عنوان مرگ برنامه ریزی شده سلولی شناخته می شود و بر اساس این فرایند تعدادی از سلول ها، پس از مدت زمانی معین و بر اساس یک برنامه ریزی قبلی فدای سلامتی می شوند. درواقع این روند برای حفظ سلامتی خوب است.
به عنوان مثال، فرض کنید شما یک ماشین دارید که بسیار دوستش دارید و خاطرات خوبی نیز از آن دارید، اما بعد از چند سال، این ماشین مرتب خراب می شود و سالانه نیز هزاران دلار هزینه دارد. بدیهی است شما تصمیم می گیرید از شر آن خلاص شوید و در نهایت نیز ماشین جدیدی را می خرید.
این دقیقا همان چیزی که در بدن اتفاق می افتد. سلول ها قدیمی و ناکارامد جای خود را به سلولهای سالم و مفید می دهند. این واقعا بی رحمانه به نظر می رسد اما این دقیقا همان مفهوم اصیل زندگی است و به سلامت کلی بدن کمک می کند. همین فرآیند نیز در سطح زیر سلولی اتفاق می افتد. شما لزوما نیازی به جایگزینی کل ماشین ندارید. گاهی اوقات شما فقط باید باتری را جایگزین کنید، یکی از قدیمی ها را بردارید و یک باتری جدید را انتخاب کنید. این موضوع نیز در سلول ها اتفاق می افتد. به جای کشتن کل سلول شما می توانید با روزه داری فقط برخی از قطعات سلولی را جایگزین کنید.
یکی از سوالات اصلی این است که چه چیزی اتوفاژی را فعال می کند؟ به نظر می رسد محرومیت از مواد مغذی عامل اصلی رفع سلولهای بیمار است. به خاطر داشته باشید که گلوکاگون نوعی هورمون مخالف انسولین است. این مثل یک بازی الاکلنگ است که در بچگی بای می کردیم مثلا اگر گلوکاگون پایین می آید انسولین بالا می رود و معکوس این روند. هنگامی که ما غذا نمی خوریم انسولین پایین می آید و گلوکاگون بالا می رود. این افزایش در گلوکاگون باعث تحریک روند اتوفاژی می شود. در واقع، روزه گرفتن (افزایش گلوکاگون) بیشترین تاثیر را در بروز اتوفاژی دارد.
این در اصل یک فرم پاک کردن سلولی است. بدن دستگاه های قدیمی و نامناسب سلولی را شناسایی می کند و آنها را برای تخریب می شناسد. انباشت این حجم سلولهای مخرب می تواند روند پیری را تسهیل کند. نکته جالب این است که روزه گرفتن بسیار مفید تر از تحریک اتوفاژی با کمک دارو یا هورمون تراپی است.
عواقب جمع شدن پروتئین های ناسالم قدیمی در سراسر بدن می تواند منجر به بیماری های خطرناکی مثل سرطان یا بروز آلزایمر شود. بنابراین اتوفاژی مانع از بروز این بیماری ها می شود.
