در سال 2001 وزارت حفاظت از منابع طبیعی و محیط زیست در ایالات متحده طرحی جدید را اجرا کرد که بر اساس آن تعداد زیادی کابین قطار به دریا پرتاب شد.
به گزارش سرویس خواندنی های انتخاب، بسیاری از افراد طرفدار محیط زیست معتقدند پرتاب فلزات به دریا برای طبیعت بسیار خطرناک و مضر است. اما به نظر می رسد این کار در برخی شرایط خاص می تواند مفید باشد.
هنگامی که فلزات به اقیانوس ریخته می شود، برخی مواد سمی و خطرناک نیز وارد آب دریا می شود اما این بار ماجرا کمی متفاوت بود. برای اولین بار، معلوم شد که پرتاب فلزات به آبهای اقیانوس دارای برخی اثرات جانبی مثبت است. اداره کل حمل و نقل شهری نیویورک، بیش از 2500 واگن مترو را در اقیانوس رها کرد تا ماهیهای صخره ای را به سکونت در این اقامتگاه ها تشویق کند. این مرحله توسط مقامات نیویورک تبدیل به یک موفقیت بزرگ شد.
عکاس مشهور نیویورکی استفان مالون در قالب یک پروژه عکاسی طی یک دوره سه ساله از این مناظر عکسهایی بسیار زیبا ثبت کرد. این پروژه با هدف ایجاد یک محیط مصنوعی توسط وزارت منابع طبیعی و کنترل محیط زیست برای ماهی ها در اقیانوس اطلس استفاده شد و در امتداد ساحل دلاور تا کارولینای جنوبی گسترش یافت.
این پروژه باعث جذب گونه های دریایی منحصر به فردی مثل مرکب آبی، اسفنج ها، مرجان ها و ... شد و طی یک دوره هفت ساله، مقدار تولید مثل دریایی و در نتیجه صید دریایی در منطقه 400 برابر شده است. البته در اجرای این پروژه ابتدا واگن های مترو از هر گونه مواد یا سازه ای که ممکن است برای ماهی ها مضر باشد پاک می شوند.
سپس از طریق یک بالابر صنعتی از سطح زمین بلند و به اعماق اقیانوس پرتاب می شوند. این سیستم ابتدا،بی مهرگان و ماهی های کوچک مهاجر را جذب کرد. در نهایت، این سیستم شروع به جذب گونه های فراوانی از زندگی دریایی مانند انواع مختلف ماهی، کوسه ها و لاک پشت های دریایی کرد.این پروژه در سال 2010 با موفقیت به پایان رسید.
دلیل اصلی برای متوقف ساختن این پروژه افزایش استفاده از پلاستیک در خودروها و واگن های جدید بود. تا پیش از این در متروها بیشتر از فلز استفاده می شد. ظاهرا، موفقیت این پروژه در دلاور دیده شده است و کشورهای دیگر بر این باورند که باید این کار را انجام دهند.
