بیش از 7 دهه از بمباران اتمی شهر ناکازاکی ژاپن توسط دولت ایالات متحده می گذرد اما همچنان تبعات این ماجرای اسف بار ادامه دارد. با توجه به این که در ادامه به ماجرای زندگی یکی از قربانیان این ماجرا پرداخته می شود، خواندن و دیدن تصاویر این مطلب به افراد زیر 16 سال توصیه نمی شود.
به گزارش سرویس خواندنی های انتخاب، بمباران اتمی ناکازاکی یکی از بارز ترین جلوه های خشونت انسان علیه نوع خود است. ماجرایی که هزاران قربانی گرفت و خانواده های زیادی را سال های سال درگیر کرد.
تانیگوچی نام یکی از قربانیان این بمباران است. او در دوران بمباران تنها 16 سال داشت و مثل بسیاری از نوجوان های هم سن و سالش علاقه زیادی به دوچرخه سواری داشت. به همین دلیل نیز آن روز مثل بسیاری از روزهای دیگر مشغول دوچرخه سواری بود. که ناگهان با انفجار بمب روی زمین پرت شد و دیگر چیزی به خاطر نیاورد تا زمانی که در بیمارستان به هوش آمد.
زنده ماندن او یک معجزه بزرگ بود. او به یاد می آورد که در نهم اوت 1945 حدود 1.8 کیلومتری از مرکز انفجار در حال رکاب زدن بود ولی ناگهان به پشت روی زمین افتاد.وقتی پس از سه روز در بیمارستان به هوش آمد تقریبا هیچ یک از پزشکان و پرستاران امیدی به زنده ماندنش نداشتند. اما وی دوام آورد. آن هم در حالی که تمام بخش های بدنش زخمی بود و دنده هایش شکسته بود.
خودش در این خصوص می گوید پوستم مثل یک پارچه از تنم جدا شده و آویزان بود و از درد شب و روز نداشتم. ریه من تقریبا از کار افتاده بود و تمام اعضای داخلی بدنم آسیبی سخت دیده بود. او نزدیک به 4 سال در بیمارستان بستری بود چرا که شدت جراحاتش اجازه خروج از محیط استریل را نمی داد.
با گذشت بیش از هفت دهه از آن تاریخ پوست بدن او باید هر روز با کرم مخصوص آغشته شود، بدنش به سرعت زخمی می شود و بهبود نمیابد و البته پوستش به شدت حساس است. او باید مرتب پوست خود را با کرم مرطوب کننده نظافت کند. اما مشکلات تانیگوچی در پوستش خلاصه نمی شود و استخوان درد نیز دارد. این روزها او یک گروه از بازماندگان ناگازاکی را رهبری می کند که علیه گسترش سلاح های هسته ای کار می کند، او امیدوار است که هیچ انسانس درد و رنج ناشی از سلاح های هسته ای را تحمل نکند.
