فردیک ریچاردز، نقاش و سیاح انگلیسی که در سال ۱۳۰۹ ش یعنی اوایل سلطنت رضاشاه به ایران آمده، بازار تهران را در سفرنامه خود چنین توصیف کرده است:
بازارهای تهران هنوز باقی است. خارج و داخل این بازارها هر دو جالب توجه می‌باشند و در آن‌ها گوشه‌ای از زندگی مردم ایران را می‌توان مشاهده کرد که با زندگی خارج از آن کاملا متفاوت است. مثلا در این‌جا که حدودا کم‌تر از یک کیلومتر با خیابان لاله‌زار و ادارات دولتی فاصله دارد حتی در این روزهای بحران اقتصادی مرد سال‌خورده ایرانی با سبیل‌های حنابسته می‌بینید که بی‌خبر از جریان امور به کار خود، یعنی وام دادن پول مشغول است. در جلوی او کاسه‌هایی مملو از سکه‌های رایج نقره و مسین تقریبا هر کشوری دیده می‌شود. ممکن است انسان دست‌های خود را همان‌طور که در یک ظرف بزرگ سبوس فرو می‌کند، در این کاسه‌ها فرو کند و هدیه‌ای به صورت یک سکه شاه‌عباسی از آن بیرون آورد. وی در مقابل آن چند سکه از کشورهای مختلف از شما مطالبه می‌کند. ولی در تمام موارد با زیرکی معامله را به نفع خود تمام می‌کند. در بازار یکی دو دکان یافت می‌شود که تازه‌وارد می‌تواند اشیای واقعا جالب توجهی خریداری کند. به دلیل عجیب و نامعلومی، ایرانیان از بازارهای خود احساس شرمندگی می‌کنند و احداث مغازه‌های معمولی را در خیابان‌ها تشویق می‌کنند...
منبع: سفرنامه فرد ریچاردز، ترجمه مهین‌دخت صبا، بی‌جا؛ بی‌تا، ص ۳۴۷.
