غلامرضا بنی اسدی: تا سیل نیاید، قدر سیل بند ها را نمی فهمییم و تا بنیان کن نشود سیلاب ها، در نمی یابیم که با محیط زیست باید به قاعده زندگی، رفتار کرد. تا شبیخون به زندگی ما نخورد، توجه نمی کنیم که محیط زیست، عرصه تعامل است نه تقابل. کسانی که به جنگ طبیعت بروند با قهر آن زمین گیر خواهند شد و بسیار دیده ایم این ماجرا ها را و این که چقدر عبرت گرفته ایم و تجربه شده است برای ما، مسئله ای است که هم امروز می توان عیار سنجید و هم فرداها گزارش خواهیم خواند که چه شد و خواهیم دید که چه بر حال زندگی رفت. به جا، زیبا و دقیق گفته اند و ضرب المثل کرده اند که؛ ” قدر عافیت، کسی داند که به مصیبتی گرفتار آید ” باری، تا با مشکل مواجه نشویم به اصل ماجرا واقف نمی شویم و چون بدان وقوف نیافتیم، آیا امکان رفع مشکل و جبران ماجرا خواهد بود؟ پاسخ را باز هم به فردا باید حوالت داد که امروز، زود است. البته قصد گفتن از سیل و ماجراهای بعد آن ندارم اگر چه با توجه به هشدار های متولیان باید نسبت به آن جدی بود.
در این مقال می خواهم از یک "مسئله مهم" بنویسم که قدرت تخریبش اگر از سیل و زیانش از خشکسالی بیشتر نباشد کمتر هم نخواهد بود. مسئله ای به نام "فقر اعتبار منبع رسانه های رسمی" در جامعه. هر روز هم این فقر دارد دامن خود را بیشتر باز می کند و به ازای این گسترش از آمار مراجعان و مخاطبان رسانه های رسمی کاسته می شود. گفتم "رسانه های رسمی" تا تصریح کنم که با فضای مجازی مشکل نداریم. مشکل با سوء استفاده از این فضا و بمباران اعتماد عمومی است آن هم در زمانی که با موضوع کرونا هم مواجهیم. که نه با زور بازو که با پشقراول ترس و وحشت دارد همه چیز را به هم می ریزد.
در هنگامه ای چنین بیش از هر چیز به آرامش جامعه محتاجیم و این آرامش هم فرزند اعتماد است که این نیز زاده باورداشت آحاد جامعه به اطلاع رسانی رسمی است. پر بیراه نیست اگر بگوئیم میزان آرامش جامعه با اعتماد شان به نظام اطلاع رسانی ما رابطه ای منطقی دارد. اطلاع رسانی هم فقط به ما رسانه نگاران برنمی گردد چون ما -حد اکثر- پردازشگران داده های مسئولان هستیم چه در خبر های اعلامی و چه حتی در گزارش ها و یادداشت های تحلیلی. این متولیان قضایا هستند که با رفتار درست اعتماد می سازند و یا با پنهان کاری و حصر خبر، این اعتماد را می تراشند اما توجه ندارند که زمان انحصار و بایکوت و پنهان کاری، دیری است که به سر آمده و خبر، چون آب، راه خود را پیدا می کند.
اگر اهل بررسی باشند حضرات خواهند دید که خیلی خبر ها را آنان حبس کرده اند اما در فرایند نشتِ اطلاعات، به شکل بسیار پر خطر تر و زیانبارتر، چونان تشتی که از پشت بام می افتد صدایش به گوش همه رسیده است. در این میان آنچه آسیب دیده است رسانه های رسمی اند و اعتمادی که می توانستند به عنوان ذخیره راهبردی برای نظام فراهم کنند. دریغا که هرچه این موارد بیشتر می شود، متولیان کمتر هوشیار می شوند.
نمونه دم دست ما در همین ماجرای روانی موج هراس از "کرونا" دارد خود نمایی می کند. فرایند خبر های رسمی به گونه ای است که مردم در فضای مجازی به اطلاع یابی می پردازند و در این فضا هم آنچه هست، بیشتر شایعات ورزداده شده و خبر های سست و بی وزنی است که انبوه به نظر می آید. نتیجه هم روشن است؛ کانال های بی هویت با شبه خبر ها و اطلاعات بی پدر و مادر، دارند پدر در می آورند از رسانه های رسمی و نتیجه هم این التهابی است که صد چندان خود کرونا دارد توان مردم و ظرفیت کشور را می فرساید. فکر کنم به مصداق ضرب المثل "جلوی ضرر را از هرجا بگیری منفعت است" باید با اصلاح شیوه اطلاع رسانی و با افزایش اعتماد مسئولان به رسانه های صاحب هویت، باترمیم اعتماد مردم به جایی برسیم که شایعه پردازان نتوانند سلامت جامعه را چنین زخم زنند و قدم اول در این عرصه نیز همراهی مسئولان و انتشار دقیق و صادقانه و قابل اندازه گیری اخبار و اطلاعات از طریق رسانه های صاحب شناسنامه است.
امید است بتوانیم با اطلاع رسانی حرفه ای و هوشمندانه به افزایش آرامش در جامعه کمک کنیم و بستر را برای مواجهه منطقی و علمی با کرونا فراهم سازیم، ان شاالله
