گاردین نوشت: هزاران سال است که بیماری های عالم گیر در جهان وجود دارند و سازمانهای بهداشتی نیز در برابر این نوع از بحرانهای بهداشتی واکنشی فعال دارند. اما روش قرنطینه مردم از چه زمانی شروع شد؟
به گزارش سرویس خواندنی های انتخاب، چین در پاسخ به احتمال عالم گیری کرونا، به سرعت به روش قرنطینه شهرهای آلوده متوسل شده است. برخی از شهرهای ایتالیا نیز که میزان آلودگی بالایی دارند ، محاصره شده اند و به افراد آلوده به بیماری با علائم خفیف نیز توصیه شده است خود را در خانه قرنطینه کنند تا بیماری محدود شد. تنها کاری که در این شرایط از ما ساخته است ناظر بودن است. ما شاهدانی خاموش هستیم که چاره ای نداریم به جز تلاش برای مبارزه با ترس های درونی خود از شیوع این ویروس. اما این اولین بار نیست که آزادی های جمعی به دلیل ترس از یک بیماری عالم گیر محدود شده است.
مفهوم مدرن قرنطینه به قرن پانزدهم بر می گردد ، زمانی که ونیز با یکی از شیوع های مکرر مرگ سیاه که در قرن چهاردهم میلادی آسیا و اروپا را ویران کرده بود ، دست و پنجه نرم می کرد . مرگ سیاه (طاعون عالم گیر) تا 500 سال بعد، همچنان به حملات خود ادامه می داد. در آن دوره از تاریخ، ایده جداسازی و قرنطینه بیماران بالقوه، معمولاً روی دریانوردانی که از کشتی هایی از آسیا وارد ونیز می شدند اجرا می شد. چرا که تصور می شد بیماری طاعون از آنجا به سرار جهان منتشر شده است. این روش در قرن 14 میلادی روی گروه دریانوردان مرسوم بود. اما تا سال 1448 هیچوقت روی عموم مردم اجرا نشده بود. در سال 1448 مقامات ونیزی برای بررسی علائم بیماری مردم، یک دوره قرنطینه را تعیین کردند.
با این حال قرنطینه نتوانست آنگونه که انتظار می رفت، بیماری را در طول هزاران بعدی کنترل کند و مرگ سیاه تا سالها بعد قربانی می گرفت. کتاب Leviticus متعلق به عهد عتیق دارای یک فصل کامل است که به بررسی روشهای برخورد با افرادی می پرداز که مظنون به جذام هستند. در این فصل دستورالعملهایی برای محدود کردن یا احتمالا محبوس کردن آنهایی که فکر می شد در معرض خطر هستند ذکر شده است. بر اساس این دستورالعمل های باستانی، این افراد هر هفت روز یکبار با یک کشیش ملاقات می کردند تا وضعیت سلامتی آنها را بررسی کند تا ببیند آیا بیماری جذام را گرفته اند یا خیر. پزشک مشهور یونانی؛ بقراط اولین نفری بود که مفهوم عالم گیری بیماری را مشخص کرد و مدتی بعد نیز توضیح داد که لازم است برادی کنترل بیماری های همه گیر از روش قرنطینه برای جداسازی بیماران از عموم مردم استفاده شود.
شهرنشینی و تنظیم بهداشت عمومی در اواخر قرن 18 و 19 به آرامی منجر به قرنطینه سیستماتیک شد. در طول شیوع تب زرد در سال 1793 در فیلادلفیا ، به شهرهای دیگر ایالات متحده اخطار داده شد تا با ممنوعیت ورود ساکنان و کالاهای خود به فیلادلفیا ، این شهر را قرنطینه کنند. اما شیوع مکرر تب زرد ، وبا و آبله در قرن نوزدهم سرانجام باعث شد دولت فدرال مسئولیت قرنطینه را به عهده بگیرد.
شیوع بیماری عالم گیر آنفلوانزا در سال 1918 (به اصطلاح "آنفولانزای اسپانیایی") آنقدر گسترده بود که در بعضی از نقاط به جای قرنطینه کردن بیماران، افراد سالم را برای مصون ماندن از بیمار شدن، قرنطینه می کردند، این روش با اصطلاح"جداسازی محافظتی" مشهور شد. در همان سال، در کلرادو همه جاده های داخل شهر مسدود و به مردم اعلام شد که اگر با قطار وارد شهر شوند به سرعت دستگیر و قرنطینه می شوند. این سیاست کار کرد و در کمال ناباوری هیچ کس در این شهر به دلیل آنفولانزای اسپانیایی از دنیا نرفت.
اما با همه نتایج مثبت و منفی قرنطینه، مفهوم قرنطینه همیشه در چالش با مسائل مربوط به حقوق بشر است. این بسیار مهم است که آزادی فردی در کنار سلامت عمومی تعادل خود را حفظ کند. سازمان ملل همواره بر لزوم تناسب اقدامات محدود کننده نسبت به وخامت شرایط و اقدامات مبتنی بر شواهد منطقی تاکید کرده است. در اساسنامه سازمان ملل اشاره می شود که این موضوع باید در تطابق با اصول سیراکوسا باشد که در سال 1984 تصویب شده است. سازمان بهداشت جهانی می گوید : "دخالت در آزادی های اجتماعی افراد در هنگام ایجاد قرنطینه اجتماعی یا فردی در زمان شیوع یک بیماری عالم گیر، ممکن است ضروری باشد. این دخالت با هدف حففظ منافع عمومی رخ می دهد و می تواند طبق قانون بین المللی حقوق بشر قابل قبول تلقی شود. " اکنون سوال مهم و چالشی این است، در شرایطی که کرونا در آستانه عالم گیری است، ، آیا دوباره شرایط سال 1918 تکرار می شود؟این، یک سؤال وحشتناک است.
مترجم: رویا پاک سرشت
