دکتر جسیکا پاتر، متخصص بیماری‌های تنفسی و ساکن لندن است. او که در سازمان حمایت حقوقی از پزشکان نیز عضویت دارد در مقاله‌ای برای نیویورک تایمز در خصوص تجربه مواجهه با کرونا می‌نویسد: «ده روز پیش از من خواسته شد بیماری را ببینم. من یک متخصص تنفسی در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستانی در لندن هستم، بنابراین جای تعجب ندارد بیماری را معاینه کنم که برای تنفس به دستگاه ونتیلاتور احتیاج داشته باشد. این یک موضوع رایج در بخش‌های تنفسی است. اما مشخص شد که بیمار من به کرونا مبتلا است. این بیمار، اولین مورد کرونا در بیمارستان ما و یکی از تقریباً ۲۰۰۰ نفری بود که تاکنون در انگلیس به عنوان مبتلا به کرونا ثبت شده اند. در هنگام معاینه این مریض ماسک نپوشیده بودم و خیلی زود سرفه‌های من شروع شد.»
به گزارش سرویس خواندنی‌های «انتخاب» پاتر در ادامه می‌نویسد: «اگرچه من نه تب داشتم و نه تنگی نفس، اما به من گفته شد که باید ۱۴ روز در قرنطینه باشم. اکنون من در قرنطینه هستم و البته تنها کادر درمانی محسوب نمی‌شوم که مبتلا شده‌ام. پس از ورود تنها یک نمونه بیمار کرونا به بیمارستان، یک چهارم از کارمندان جوان ما بیمار شده‌اند. همه ما در تماس با سرفه‌های یا ابزار‌های درمانی فرد مبتلا قرار داشتیم و تنها یک مورد بیماری موفق شده بیمارستان ما را آلوده کند.
این یک مشت از نمونه خرواری است که اکنون در کمین انگلیس است. انگلیس نسبت به سایر کشور‌های اروپایی تخت‌خواب‌های بیمارستانی کمتری دارد. اکنون بسیاری از بیمارستان‌ها در تلاشی روزانه قرار دارند تا مریض‌های غیر کرونایی را زودتر ترخیص کنند تا جا برای بیماران جدید مبتلا به کرونا باز شود. حتی وقتی تختخوابی هم موجود باشد، ما پرستارانی نداریم (به اندازه کافی) که بتوانیم آن‌ها را به خدمت بگیریم.
این‌ها حاصل سیاست‌های اشتباه سرویس سلامت همگانی انگلستان (NHS) است. یک دهه تلاش برای کاهش هزینه ما را در معرض خطری بزرگ قرار داده است. طی هفته گذشته من از دور شاهد شرایط بوده ام. من تماشاچی هستم (به علت قرنطینه) در حالی که همکارانم راهی طولانی را پیش رو دارند. حتی در وقت استراحت باید به بررسی رویه‌های درمانی بیماران آلوده پرداخته و به آموزش یکدیگر و آموزش برنامه‌هایی برای کنترل بیماری و راه‌هایی برای جداسازی خود از خانواده‌ها بپردازند. در کنار همه این‌ها، برنامه‌هایی برای انتقال همه ظرفیت‌های بیمارستانی به خط مقدم مبارزه با کرونا تدوین شده است.
همه دست به دست هم داده‌اند. پذیرش بیمارانی غیر از مبتلایان به کرونا به حداقل رسیده است و پرستاران و پزشکان از همه بخش‌های بیمارستان برای مبارزه با کرونا بسیج شده‌اند و برنامه‌های کار پاره وقت لغو شده‌اند. با همه این‌ها به نظر می‌رسد ما هرگز پزشک نیستیم. ما فقط وقتی پزشک هستیم (از دید NHS) که راهرو‌های بیمارستان‌ها مملو از بیماران کرونا است و بیمارستان‌ها به نقطه شکست می‌رسند. انگلیس یک کشور ثروتمند است و ممکن است بهتر از دیگران با بیماری مقابله کند. اما NHS پس از سال‌ها کاهش هزینه در بخش‌های مختلف اکنون نتیجه رفتار خود را می‌بیند. طی یک دهه گذشته، کاهش پیاپی منابع مالی پزشکی از سوی دولت‌های محافظه کار باعث از بین رفتن خدمات منابع شده است. روحیه کارکنان کم است و حفظ آن بسیار دشوار است. ما از قبل از شیوع کرونا نیز با تمام ظرفیت موجود کار می‌کردیم.
اکنون در شرایطی که بیمارستان‌های ما غرق بیمار شده اند باید تصمیم بگیریم که چگونه منابع کمیاب را تخصیص دهیم، چگونه انتخاب می‌کنیم که چه کسی ونتیلاتور بگیرد و چه شخصی از آن محروم شود؟ ایتالیا تقریباً در همین مقطع قرار دارد، اگرچه خدمات درمانی ایتالیا دارای تخت‌خواب‌هایی با مراقبت‌های ویژه بیشتر از انگلیس است. آیا لازم است بگویم که حتی نمی‌توانیم برای یک دوست عزیز کاری کنیم، زیرا ما از ونتیلاتور‌ها، اکسیژن، لوله‌ها، ماسک‌ها و. به اندازه کافی برخوردار نیستیم؟ آیا بعداً همانطور که برخی بیمارستان‌های ایتالیا در نظر دارند، محدودیت سنی را برای دریافت درمان‌های تخصصی اعمال خواهیم کرد یا بازی "چه کسی شایسته‌تر است "اجرا خواهد شد؟
مراکز استراتژیک دولت برای صاف کردن اوج بیماری عالم گیر کرونا تلاش می‌کنند، اما هنوز در انگلستان خبری از قرنطینه رسمی نیست؛ بنابراین برخلاف برخی دیگر از کشور‌ها، ما هنوز در تعطیلی کامل نیستیم. بعد از گذشت یک هفته در تب کابین (اشاره به شباهت شرایط موجود با فیلمی ترسناک به نام تب کابین دارد)، می‌توانم درک کنم که نمی‌خواهم مجبور به قرنطینه زودتر از حد لازم باشم. اما من نگران این هستم که چگونه می‌دانیم در کدام بخش از منحنی اپیدمی هستیم. آیا افراد کافی را آزمایش کردیم؟ اگر برای قرنطینه خیلی دیر باشد چه می‌شود؟ آیا ما خیلی زود غرق خواهیم شد؟ با توجه به این که حتی در راهرو‌های بیمارستان، بیمارانی وجود داشته و جراحی‌های غیرضروری را لغو کرده اند. چگونه بسیاری از مردم در سایه تلاش ما برای کنترل شرایط و در آستانه فروپاشی خواهند مرد؟
من اپیدمیولوژیک نیستم. وانمود نمی‌کنم که استراتژی درست را می‌دانم. اما اگر انگلیس چیزی شبیه به آنچه در جا‌های دیگر دیده ایم را تجربه کند، ما در راه فاجعه هستیم. آنچه مسلم بوده این است که با وجود ۱۰۰ هزار فرصت شغلی، N.H.S بدون محافظت و احترام به کارکنان خود از این بحران جان سالم به در نمی‌برد. در سال ۲۰۱۸، دو سوم پزشکان در سال دوم آموزش خود تصمیم گرفتند که مشاغل تخصصی را دنبال نکنند. از ما خواسته می‌شود که با کمترین هزینه‌ها، بیشترین بازدهی را داشته باشیم آن هم در حالی که همکاران‌مان جان می‌دهند یا خسته شده‌اند. برای نشان دادن توهین‌ها همین بس که به ما ماسک‌های قدیمی ارائه شده است که با آن‌ها از خود محافظت کنیم.
ما در حال حاضر می‌دانیم که همتایان ما در ایتالیا، چین و جا‌های دیگر جان خود را در راه حرفه‌ای که انتخاب کرده‌اند، فدا کرده اند. سال‌هاست که زنگ خطر برای مراقبت‌های بهداشتی انگلیس به صدا در آمده و این کشور اکنون در مرحله بحران است؛ بنابراین از دولت می‌خواهیم برای بودجه بهتر بیمارستان‌ها و شرایط بهتر کاری کادر درمانی تلاش کند.
با افزایش بحران کرونا، ما باید وسایل لازم برای محافظت از خود و بیماران خود، به ویژه آسیب پذیرترین افراد را در اختیار داشته باشیم. ما شایسته شفافیت و خواستار صداقت هستیم. بدون آن، من نمی‌دانم که پس از پایان این بحران عالم گیری، چه تعداد باقی می‌مانند. در حال حاضر احساس می‌شود که در حال رفتن به پرتگاه هستیم.
