دکتر کرنلیا گریگز عضو تیم جراحی کودکان در بیمارستان نیویورک است. وی در مقاله ای در نیویورک تایمز تجارب شخصی خود از مواجهه با کرونا و اثرات کلی این ویروس بر نظام درمانی و اهمیت در خانه ماندن و صاف کردن منحنی بیماری را بررسی کرده است. دکتر گریگز در این مقاله می نویسد: من این هفته گفتگوهای دشواری داشته ام. من محبور شدم به همسایه ام کارن که در حال جنگیدن با افکار تلخ خود در ذهنش بود بگویم:«به چشمانم نگاه کن، من این قول را به تو می دهم که نگذارم فرزندانت از کرونا بمیرند.» در همان زمان که این حرف را می زدم، بغضم را فروخوردم و تصویر یکی از بچه های ما که یک لوله برای تنفس در بیمارستان به او وصل شده بود، پیش چشمم ترسیم شد. دو هفته پیش بچه های ما در یک مهمانی پیتزا می خوردند و کارتون ها را با هم تماشا می کردند و بین آپارتمان هایمان می دویدند. این قبل از این بود که کرونا روندی افزایشی داشته باشد. از نظر آماری ، من هنوز نسبت به قول خود به کارن احساس خوبی دارم ، زیرا به نظر نمی رسد کودکان بر اثر ابتلا به Covid-19 در خطر مرگ هستند. اما کارن تنها فردی نیست که نگران است و از من سوال می کند و من نمی توانم قول های مشابه به همه بدهم.
به گزارش سرویس خواندنی های انتخاب، دکتر گریگز ادامه می دهد: چند روز بعد ، من از یک دوست دیگر متنی دریافت کردم. او آسم دارد و گفته بود:« من فقط این را می گویم ، زیرا باید این موضوع را به شخصی بگویم ، اگر بیمار شوم می توانم پیش آگهی داشته باشم تا صدای دخترم را ضبط کنم؟ شاید این موضوع در مبارزه با بیماری به من کمک کند.» او طی چهار سال اخیر بهترین دوست من است.
امروز ، در بیمارستانی که من در آن کار می کنم (یکی از بزرگترین بیمارستانها در شهر نیویورک)، موارد ابتلا به Covid-19 همچنان به صعود خود ادامه می دهند و تلاش می شود که تعداد کارمندان بخش مراقبت های بهداشتی در بخش های احیا، "کلینیک های تب" جدید و I.C.U. بیشتر شود. در واقع این سناریویی معمول برای دستیابی به سلامتی طی روزهای اخیر است.
«فاجعه قریب الوقوع است»؟ نمی ترسم این را بگویم. چند هفته آتی ممکن است شما من را هشدار دهنده خطاب کنید و من می توانم با آن(صفت ترسو بودن یا بدبین بودن) زندگی کنم در حقیقت ، اگر ثابت شود اشتباه کردم ، خوشحال خواهم بود.
هشدار دهنده کلمه‌ای نیست که کسی قبلاً برای توصیف من از آن استفاده کرده باشد. من یک جراح و متخصص مراقبت های ویژه هستم که بخش عمده ای از آموزش من برای شرکت در اورژانس و گذراندن دوره هایی در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان هاروارد سپری شده است.
من اکنون در حال گذراندن چهار ماه آموزش به عنوان جراح کودکان در نیویورک سیتی هستم. بخشی از کار من شامل بیدار شدن از خواب در نیمه شب است که با عجله به بیمارستان کودکان مراجعه کنم و از نوزادان با دستگاه ECMO ، حفاظت کنم. خدماتی که هنگام آسیب دیدگی ریه های کودک و با حداکثر پشتیبانی با کمک دستگاه ونتیلاتور، لازم است.
سناریوهایی که در مرحله آخر Covid-19 دیده می شود درواقع بخشی از کارهای روزمره من هستند. وحشت در واژگان من جایی ندارد. من 9 سال آموزش دیدم تا احساساتی نشوم اما این(کرونا) متفاوت است. ما در یک بحران جهانی بهداشت زندگی می کنیم که با سرعت و مقیاسی پیش می رود که هرگز در نسل های حاضر، شاهد آن نبوده ایم. تَرَک های سیستم های پزشکی و مالی ما مانند زخم های خطرناک باز می شوند. مهم نیست که چگونه نتیجه می گیرید اما زندگی برای همیشه کمی متفاوت خواهد بود.
در خط مقدم ، بیمارانی خارج از اتاق های اورژانس و کلینیک های ما قرار دارند که منتظر نتایج آزمایش کرونا هستند. اما ما تعداد کمی کیت تشخیص کرونا داریم. فقط در روز جمعه آزمایش کرونا ویروس در نیویورک به راحتی در دسترس قرار گرفت و آزمایش ها هنوز هم بسیار محدود هستند. درست کنار اتاق من در بیمارستان، یک آزمایشگاه با امید به قابلیت انجام 1000 تست در روز مجدداً احیا می شود. اما امروز و به احتمال زیاد فردا ، حتی M.D.s نیز دسترسی مستقیم به تست در سراسر کشور ندارند. علاوه بر این ، دستورالعمل ها و معیارهای آزمایش تقریباً روزانه تغییر می کنند. سیستم مراقبت های بهداشتی ما در بلاتکلیفی موقعیتی قرار گرفته است. مدیریت بیمارستان ما خستگی ناپذیر کار می کند. اما پزشکان خط مقدم نسبت به ظرفیت افزایش بیماران ما بدبین هستند.
در اوایل این هفته در بیمارستان کودکان دیدم که جعبه های دستکش و سایر تجهیزات محافظ شخصی رو به پایان است. این یک بحران برای بیماران آسیب پذیر و کارمندان مراقبت های بهداشتی ما است. تجهیزات حفاظتی تنها یکی از مواردی است که منابع در آن کم می شود. در بیمارستان بزرگ و 4000 تختخوابی نیویورک ، 500 دستگاه ونتیلاتور مناسب وجود دارد و 250 عدد از آنها دارای ذخیره پشتیبان است. اگر در وضعیت ابتلا و شیوع Covid-19 در ایتالیا قرار بگیریم ، احتمالاً ما در نیویورک از دستگاه های ونتیلاتور استفاده نمی کنیم. "درمان های ضد ویروسی" که برای Covid-19 داریم ، آزمایشی است و حتی بسیاری از آنها حتی تایید نشده اند. پس بگذارید تکرار کنم که «فاجعه نزدیک است».
این را می گویم نه برای ترساندن کسی بلکه برای بسیج کردن شما. ما به تجهیزات بیشتری احتیاج داریم و اکنون به آن احتیاج داریم. به طور خاص دستکش ، ماسک ، عینک خصوص محافظت از چشم و ونتیلاتور بیشتر. ما به دوستان خود در بخش فناوری نیاز داریم تا به ما کمک کنند از دستگاه های ونتیلاتور مناسب استفاده کنیم . ما باید بیش از یک بیمار را به طور همزمان پشتیبانی کنیم. ما به آزمایشگاههای خود نیاز داریم که تمام تلاش خود را برای مقابله با این مشکل به کار ببندند و این یعنی تحقیقات واکسن و تحقیقات ضد ویروسی سریع تر.
ما به بیمارستان ها نیاز داریم تا بفهمیم چگونه می توانیم در برابر این ویروس سریع و انعطاف پذیر عمل کنیم و اشکالات موجود را اصلاح کنیم تا با این ویروس سازگار شویم و سریع تر باشیم. سپس اطلاعات ، پروتکل ها و استراتژی ها را از طریق شبکه های اجتماعی با پزشکانی در سراسر جهان به اشتراک بگذاریم. زیرا اکنون کانال های نشر مشترک ما بسیار کند است. پزشکان ارشد و جراح در گروه های فیسبوک جمع می شوند تا مشاوره هایی را به ارشدهای پزشکی و عموم مردم ارائه کنند، قدرت ما را تقویت کنند و ترس از احساس ما برای آسیب پذیرترین جمعیت بیمار و همچنین خود و خانواده هایمان را اصلاح کنند.
لطفاً منحنی را صاف کنید و در خانه بمانید، اما لطفاً وارد حالت "انفعال" نشوید. مثل همه ، لحظاتی دارم که بدترین سناریوها را در ذهنم تصور می کنم و حدس می زنم که ممکن است Covid-19 جلوی نفس من را بگیرد. اما ترساندن به نقاط تاریک ذهن ما کمکی نمی کند. ما به جای وحشت، نیاز به روحیه داریم. آن دسته از ما که هر روز در اتاق بیماران Covid-19 مثبت می رویم ، به شما(عموم مردم) و ذهن خود ، شبکه های اجتماعی ، راه حل های خلاقانه و صدای شما نیاز داریم تا برای ما بجنگند. من از همه تخصصم برای زنده نگه داشتن شما استفاده خواهم کرد. لطفاً شما هم همین کار را برای ما انجام دهید(در خانه بمانید)
