جنگ کره را می‌توان یکی از مهمترین جنگ‌های جهان دانست. جنگی که سرنوشت کره را تا امروز به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم کرده است و شیوه حکومتداری در این دو کره از زمین تا آسمان با یکدیگر متفاوت است. جنگ کره در تاریخ ۲۵ ژوئن سال ۱۹۵۰ (۴ تیر ۱۳۲۹) آغاز شد. در یک سوی میدان این جنگ، جمهوری کره (کره جنوبی) با پشتیبانی نیرو‌های سازمان ملل متحد به رهبری ایالات متحده ایستاده بود و در سوی دیگر جمهوری دمکراتیک خلق کره (کره شمالی) با پشتیبانی چین و کمک نظامی اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی قرار داشت.
به گزارش سرویس خواندنی‌های انتخاب، این جنگ با عبور نیرو‌های تحت فرمان کیم ایل سونگ رهبر کره شمالی از مدار ۳۸ درجه آغاز شد. دو روز بعد شورای امنیت ملل متحد به پیشنهاد آمریکا قطعنامه‌ای را برای کمک نظامی به کره جنوبی تصویب کرد. در ادامه به برخی ویگی‌های مهم این جنگ می‌پردازیم:
پس از اشغال شمال کره توسط قوای شوروی در سال ۱۹۴۵، کیم ایل سونگ که یک کمونیست کره‌ای بود وارد کره شد و با کمک شوروی و طرفدارانش توانست قدرت را در شمال تصاحب کند
استالین و رهبران کره شمالی تصور می‌کردند که با توجه به این که کره اهمیت استراتژیکی بسیار کمتری از چین دارد. آمریکایی‌ها علاقه‌ای به جنگ در کره ندارند
ترومن، رئیس‌جمهور آمریکا معتقد بود که کره شمالی به دستور ژزف استالین، و تحت تأثیر اتحاد شوروی عمل کرده‌است، اما در دهه‌های اخیر افشای مدارک محرمانه و دیگر اسناد ثابت کرده‌است که کیم ایل سونگ، رهبر کره شمالی، خود تصمیم به حمله گرفته و سپس تقریباً در پایان سال ۱۹۴۹ به مسکو سفر کرده تا برای عملی کردن تصمیمش از استالین اجازه بگیرد.
در مجموع ۳۴۱ هزار سرباز برای کمک به کره جنوبی به جنگ اعزام شدند که ۸۸ درصد آنان آمریکایی و بقیه از ۲۰ کشور دیگر بودند
در جریان جنگ کره، نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا ۶۳۵ هزار تن بمب بر روی کره شمالی ریخت
گرچه کره شمالی جنگ را با قدرت شروع کرد، اما با ورود نیرو‌های سازمان ملل که فرماندهی آن‌ها را داگلاس مک‌آرتور فرماندار نظامی آمریکا در ژاپن بر عهده داشت، شرایط تا حد زیادی به نفع کره جنوبی شد
مک آرتور خواستار بمب باران شهر‌های چین بود، ولی ترومن از وقوع جنگ جهانی سوم بیم داشت، به همین دلیل ژنرال مک آرتور را از سمتش عزل کرد. در آن طرف کیم ایل سونگ، که می‌دانست قادر به تصرف منطقهٔ جنوبی نیست، با آغاز مذاکرات آتش‌بس در سال ۱۹۵۱موافقت کرد؛ اما این مذاکرات تا دو سال بعد به نتیجه نرسیدند تا اینکه پس از شروع ریاست جمهوری آیزنهاور، در ژوئیه ۱۹۵۳ قرار ترک مخاصمات به امضا رسید
توازن قدرت بین دو کره بار‌ها جا به جا شد. برای مثال ورود میلیون‌ها سرباز چینی، تحت عنوان قوای داوطلب، وضعیت را تغییر داد و نیرو‌های کره شمالی و چین تا سئول پیش رفتند
در سال ۱۹۵۳ پیمان آتش‌بس منعقد شد و مدار ۳۸ درجه به عنوان مرز دو طرف تعیین شد. این پیمان هنوز اعتبار خود را حفظ کرده و تا کنون معاهده صلحی میان دو کشور امضا نشده‌است
پس از پایان جنگ، سازمان کشور‌های بی‌طرف متشکل از نیرو‌های حافظ صلح سوئیس و چند کشور بی‌طرف دیگر در جنگ کره برای نظارت بر رعایت آتش‌بس دو طرف، در خاک کرهٔ جنوبی تأسیس گردید. آمریکا نیز برای حفظ جایگاه خود پس از جنگ، چند پایگاه نظامی در خاک کرهٔ جنوبی ایجاد کرد. شوروی نیز برای تقویت کره شمالی تجهیزات نظامی و همچنین پایگاه اتمی در کره شمالی تأسیس کرد
