در طول روز پاهای ما فعالیت‌های مختلفی از قبیل راه رفتن، ایستادن و دویدن انجام می دهند و وزن بدن را تحمل می‌کند. براساس محاسبه ای در جهان غرب، هر انسان در طول زندگی هشتاد ساله خود، به طور میانگین ۱۷۴ هزار کیلومتر پیاده روی می‌کند. این مسافت حدود نصف فاصله کره زمین و ماه است.
به گزارش سرویس بین الملل انتخاب ؛ در آزمایشگاههای مارک ژئوکس در مونتبلونا، در نزدیکی شهر ونیز ایتالیا، پژوهش‌هایی برای بهبود عملکرد و راحتی پا‌ها در حال انجام است. دانشمندان دانشگاه پادوئای ونیز و موسسه یوزف استافان در لیوبلیانای اسلوونی در این طرح با ژئوکس همکاری می‌کنند.
آنان سالهاست بر روی یک کفی با منفذهای بسیار ریز کار می‌کنند که با قرار گرفتن در زیر کفش، از پا‌ها بهتر محافظت می‌کند.
تحقیق، با مطالعه کالبد‌شناسی و فیزیولوژی پا‌ها شروع می‌شود، بویژه ساخت کار تقابل دما بین پا‌ها و محیط پیرامون. زمانی که عضله‌های پا منقبض می‌شود گرما تولید می‌شود، گرمایی که باید خارج شود.
ایگور مکیاویچ، فیزیولژیست محیطی، دانشگاه یوزف استافان لیوبلیانا می‌گوید: «پا‌ها برخلاف دیگر قسمت‌های بدن، اندام زیادی برای ایجاد گرما ندارد، این اندام در دیگر بخش‌های بدن قرار دارد. پس پا مانند رادیاتور است. گرما باید به پا برسد، مانند دست، و ما باید این گرما را از طریق عرق، بخار یا خارج کردن گرما از پوست از بدن خارج کنیم.»
بنابراین با وجود این کف در زیر کفش، هم خروج گرما از طریق عرق آسان و هم پا خشک نگه داشته می‌شود.
مارتا توفولتو، پژوهشگر می‌گوید: «این کف کفش از ماده‌ای با منافذ بسیار ریز ساخته شده و از میزان نفوذپذیری و قابلیت تنفس بسیار بالا برخوردار است. مشخصه اصلی آن، اندازه منافذ است. …اندازه هر منفذ بیست هزار بار کوچک‌تر از یک قطره آب است، مانند یک مولکول باران. یک منفذ همچنین هفتصد بار بزرگ‌تر از مولکول بخار آب است، مانند مولکول عرق. به این ترتیب اگر این کف را بر روی یک سطح سوراخ دار قرار دهیم، آب از طریق منافذ وارد کفش نمی‌شود و اگر آن را در مقابل بخار آب بگذاریم، مانند عرق، از آن خارج می‌شود.»
برای بهبود کیفیت این کف باید آزمایش‌های متعددی بر روی آن انجام شود. با استفاده از حسگرهای رطوبتی و دوربین‌های حرارتی، می‌توان کارایی کف را در کفش شخصی که راه می‌رود، تحلیل کرد.
مارکو گانزینا، پژوهشگر دانشگاه ونیز می‌گوید: «هدف پژوهش ما، مطالعه قابلیت تنفس این مواد، مقاومت مکانیکی و دوام آن است. تحقیقات را سالها قبل شروع کرده‌ایم و در حال پیشرفتیم، در حالی که راه درازی در پیش داریم.»
ولی به نظر می‌آید تولید کفش‌هایی که دارای این فن آوری است در آینده‌ای نزدیک امکان پذیر نباشد.
ایگور مکیاویچ، فیزیولژیست محیطی، دانشگاه یوزف استافان لیوبلیانا می‌گوید: «پوشش هوشمند، عرصه جالب دیگری است. یعنی باید حسگر‌هایی در لباس‌ها و کفش‌ها قرار داد که به افراد بازخورد‌ها و اطلاعاتی درباره وضعیت بدن و پا‌ها ارائه کند. اگر کودکانی داریم که نمی‌توانند به ما بگویند که سردشان یا گرمشان است، یا حتی سالمندان، با این اطلاعات که شاید با تلفن هوشمند یا آی پد منتقل خواهد شد، ما قادر خواهیم بود راحتی آن‌ها را زیر نظر داشته باشیم و مطمئن شویم که پا‌ها در دمای دلخواه است.»
ولی هنوز پژوهش‌های بسیاری مورد نیاز است تا کفش‌های ایده آل آینده به بازار عرضه شود و پا‌هایمان از مزیت‌های آن برخوردار شود.
