پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : مردم سالاری نوشت : باراک اوباما یکبار دیگر به عنوان
رئیسجمهور آمریکا انتخاب شد اما اگر از محمود احمدینژاد بپرسیم اوبامای
1391 چه فرقی با اوبامای 1387 دارد، چه پاسخی خواهد داد؟! شاید در وهله
اول این سوال عجیب جلوه کند اما وقتی به این موضوع توجه کنیم که در 17 آبان
1387، به محض اعلام خبر پیروزی باراک اوباما، احمدینژاد پیام تبریکی
برای او فرستاد ولی در روزهای اخیر و پس از انتخاب مجدد اوباما،
احمدینژاد چنین نکرد، باید پذیرفت که این سوال، احتمالا در بسیاری از
ذهنها شکل گرفته است.
به گزارش پایگاه خبری فریادگر، احمدینژاد در پیام تبریک سال 87 خود به
مناسبت انتخاب باراک اوباما و کسب اکثریت آرای شرکت کنندگان در انتخابات
ریاست جمهوری آمریکا، خطاب به رئیسجمهور جدید این کشور تصریح کرده بود: از
این که توانستید آرای اکثریت شرکت کنندگان در انتخابات را به خود جلب کنید
تبریک می گویم.
می دانید فرصتهایی که از ناحیه خداوند به بندگان هدیه می شوند زودگذرند و
می توانند در مسیر کمال انسان و صلاح ملتها و یا خدای ناکرده در مسیر سقوط
علیه ملتها به کار گرفته شوند. امیدوارم جنابعالی با ترجیح مصالح حقیقی
مردم و انصاف و عدالت بر تقاضاهای سیری ناپذیر اقلیتی خودخواه و ناصالح، از
فرصت خدمت، حداکثر استفاده را به عمل آورید و نام نیکی از خود به جای
بگذارید. ملتهای جهان انتظار دارند که سیاستهای مبتنی بر جنگطلبی،
اشغالگری، زورگویی، فریبکاری، تحقیر ملتها و تحمیل روابط تبعیضآمیز و
غیرعادلانه بر آنان و برمناسبات جهانی که موجب انزجار همه ملتها و اکثریت
دولتها از حاکمان آمریکا و مشوه شدن حیثیت مردم آن کشور شده است به رفتاری
مبتنی بر عدالت و احترام به حقوق انسانها و ملتها، دوستی و عدم دخالت در
امور دیگران تبدیل گردد و دایره دخالتهای دولت آمریکا به مرزهای
جغرافیایی آن کشور محدود شود. به ویژه در منطقه حساس خاورمیانه، انتظار آن
است که رفتار ناعادلانه شصت ساله به سوی استیفای کامل حقوق حقه ملتها به
خصوص ملتهای مظلوم فلسطین، عراق و افغانستان تغییر جهت دهد. این پیام
تبریک در آن سال در حالی صادر شد که پیش از آن احمدینژاد نامه ای به جورج
دبلیو بوش نوشته بود که از طرف رئیسجمهور سابق آمریکا بیجواب ماند و حتی
سعی آن روز دوستان و همراهان احمدینژاد در «الهام» جلوه دادن آن نامه هم
نتیجه چندانی نداشت و ارسال نامههایی که بی جواب میماند به نقطه ضعفی در
سیاست خارجی احمدینژاد تبدیل شد . علیرغم این موضوع،پس از ارسال پیام
تبریک، بسیاری از رسانهها و صاحب نظران اصولگرا حاضر به انتقاد از این
اقدام احمدینژاد نشدند. مثلا در حالی که روزنامه کیهان به عنوان شاخص ترین
رسانه جریان اصولگرایان همواره درباره مسایل روز کشور، اعلام موضع میکند،
در آن روزها هیچ تحلیلی درباره نامه احمدینژاد منتشر نکرد و صرفا به
انتشار متن نامه و بازتابهای بینالمللی آن بسنده کرد. اما جالب اینجاست
که این روزنامه تیتر اول خود را به رابطه صهیونیستها و رییسجمهور منتخب
آمریکا اختصاص داده بود، آن هم به این صورت: «خبرگزاریها: اکثر مردان
اوباما طرفدار اسراییل هستند»!
رسانه ملی نیز در بخش خبری نیمه شب خود، پیام احمدینژاد را با حذف جملاتی
که شامل تبریک به اوباما بود منعکس نمود. به طوری که گویی آقای احمدی نژاد
تنها به نصیحت اوباما پرداخته و هیچ اشارهای به انتخابات و نتایج آن نکرده
بود!
این بار اما تقریبا معلوم بود که احمدینژاد، چه رامنی پیروز میشد و چه
اوباما، پیام تبریک یا نامه نصیحت نخواهد فرستاد، اما این موضوع بیشتر از
آنکه به دلیل تغییر اوباما باشد از مسائل دیگری نشات میگیرد:
1- احمدینژاد در سالهای قبل از 1388 نوعی احساس آزادی عمل در سیاست خارجی
داشت، به نحوی که در آبان 1386 در جمع دانشجویان دانشگاه علم و صنعت در
پاسخ به پرسشی مبنی بر این که به نظر می رسد رییس جمهور به تنهایی سیاست
خارجی ایران را هدایت می کند، گفت:« این حرف تقریبا درستی است»، در حالی
که اینک و بخصوص پس از سفر اخیر نیویورک وی فهمیده که چنین احساس و برداشتی
درست نیست . در این وضعیت معلوم است که وی نمیتواند پیام تبریک مجدد برای
اوباما بفرستد.
2- در سفر اخیر احمدینژاد به نیویورک وی چندین بار درباره موضوع مذاکره با
آمریکاییها سخن گفت ولی کوچکترین عکسالعملی از آن طرف در قبال این
سخنان دیده نشد . تجربههای قبلی احمدینژاد در ارسال نامه به بوش و پیام
تبریک به اوباما، نشان میداد که این اقدامات از طرف وی، اگر مضر نباشد،
مفید هم نبوده است. با این تجربه (بخصوص در طرح موضوع مذاکره در نیویورک )
اگر احمدینژاد پیام تبریک میفرستاد عجیب بود!
3- حامیان سابق احمدینژاد امروز به منتقدانش تبدیل شده
اند و ارسال پیام تبریک به اوباما، دیگر از سوی امثال کیهان و صدا و سیما
به روش 4 سال پیش تحمل نخواهد شد. مطمئنا این موضوع نیز از نظر احمدینژاد
دور نبوده است!