قرارداد سن پترزبورگ در ۸ شهریور ۱۲۸۶ (۳۱ اوت ۱۹۰۷) منعقد شد. قرارداد ۱۹۰۷ میان امپراتوری روسیه و امپراتوری بریتانیا در منطقهٔ سن پترزبورگ دربارهٔ ایران، افغانستان و تبت امضا شد. این پیمان آخرین قدم در راه ایجاد تفاهم مثلث بود و با حل مشکلات بین بریتانیا و روسیه، این دو کشور همراه با فرانسه در برابر اتحاد مثلث، متحد کرد. این نگاره و روزنامه روسی ایران را به شیری تشبیه کرده بود که بعد از جدا کردن مناطق بسیاری از این کشور از شیر تبدیل به گربه‌ای شده بود که برای همه دست یافتنی شده است.

اقتصاد ایران بر پایه کشاورزی ابتدایی و نظام فئودالی قرون وسطایی استوار بوده است. واحد‌های کشاورزی کوچک و پراکنده، اغلب در مرز گرسنگی قرار داشته و عملاً جامعه را در حالت رکود نگه داشته‌اند. این وضعیت ایرانی را به فردگرایی سوق داده و باعث شده است که در ذهن او تنها زندگی شخصی و بی‌ثبات خود اهمیت داشته باشد، بی‌آنکه به جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کند توجه جدی نشان دهد. او نسبت به جامعه بی‌اعتماد و هراسان بوده و حتی اجتماعی‌بودن و مهمان‌نوازی‌اش نیز بیشتر بازتاب همین فردگرایی است.

میرزا علی‌اصغر خان اتابک (۱۶ بهمن ۱۲۳۶ – ۸ شهریور ۱۲۸۶) ملقب به امین‌السلطان، صدراعظم ایران در زمان ۳ پادشاه قاجار، ناصرالدین‌شاه، مظفرالدین‌شاه و محمدعلی‌شاه و فرزند دوم آقامحمدابراهیم امین‌السلطان بود. وی از گرجی‌های ایران بود که به ترتیب به القاب صاحب‌جمع، امین‌السلطان، و اتابک اعظم ملقب شد و قریب به ربع قرن، سمت‌های وزیری، وزیراعظمی و صدراعظمی داشت. او در ۸ شهریور ۱۲۸۶ خورشیدی در جریان جنبش مشروطه، به دست عباس‌آقا تبریزی کشته شد و در قم به خاک سپرده شد. جد او قائم الملک اتابک اعظم بود.

رضا فلاح (۲۴ شهریور ۱۲۸۸–۱۴ شهریور ۱۳۶۱) مهندس، مشاور سیاسی و یکی از چهره‌های اثرگذار صنعت نفت ایران در زمان پهلوی بود. فلاح قائم‌مقام رئیس هیأت مدیرهٔ شرکت ملی نفت ایران و مسئول روابط بین‌المللی و بازاریابی این شرکت بود. به گفتهٔ اسدالله علم، فلاح مردی زیرک بود و شاه از او در مذاکرات پشت پرده با شرکت‌های نفتی استفاده می‌کرد.

روزنامه کیهان در روز ۵ شهریور ۱۳۵۸ در صفحه اول خود به موضوعاتی از جمله تیتر‌های زیر اشاره کرد: -مهاجمان مسلح به مردم و خانه‌ها اعدام می‌شوند -تعقیب خانه به خانه مهاجمان در سقز -ورود اتوموبیل به مرکز شهر ممنوع می‌شود -امام: برای عراقچی مرگ در رختخواب کوچک بود

یادداشت‌های اسدالله علم: سفیر انگلیس به دیدنم آمد. مطابق معمول مسائل تجارتی را قبلاً صحبت کرد. بعد استدعا کرد تیمی که برای مطالعات استراتژیکی و نظامی به ایران و خلیج فارس می‌آیند، شرفیاب شوند. آخر هم مذاکره درباره این که تعقیب هاوزگو مخبر تایمز از طرف دکتر کنی به کجا میکشد و چرا مدعی العموم او را احضار کرده است؟ گفتم: این یک امر خصوصی بین دکتر کنی و اوست و من به شما اطمینان میدهم اگر بی گناهی او ثابت شد، مورد تعقیب قرار نخواهد گرفت.

داریوش اسدزاده (۱ آذر ۱۳۰۲ – ۳ شهریور ۱۳۹۸) هنرپیشه تئاتر، فیلم و سریال ایرانی بود. اصالتاً اهل تهران بود، اما بخاطر شغل نظامی پدر در کرمانشاه زاده شد. او دارای نشان درجه یک فرهنگ و هنر جمهوری اسلامی ایران بود. ایشان در ۲۰ سالگی وارد زمینهٔ بازیگری شد و در مقام بازیگر، نویسنده و کارگردان در تئاتر نصر (تئاتر تهران) فعالیت کرد. در سال ۱۳۵۵ ایران را ترک کرد و در سال ۱۳۶۵ پس از ده سال زندگی در ایالات متحده آمریکا به ایران بازگشت و در دو سریال سمندون و خانه سبز شرکت داشت.

این تصویر متعلق به راهپیمایی برعلیه بنی صدر در تابستان ۱۳۶۰ و پس از فرار او در مرداد ماه آن سال است.

در آثار نوگرایی در ایران، به‌وضوح می‌توان تقلید سطحی، نبود ضابطه و عدم درک عمیق را مشاهده کرد. ایرانیان هنوز با مکانیسم تمدن غربی و تفکر ماشینی تطبیق نیافته‌اند. با این حال، هنگامی که مسائل با حوصله آموزش داده و از نزدیک کنترل شود، کارگران فنی و مکانیک‌های بسیار خوبی تربیت می‌شوند.

یدالله بایندر (۳ مرداد ۱۲۹۲ – ۴ شهریور ۱۳۲۰) ناوسروان نیروی دریایی بود که در جریان حمله متفین به ایران به همراه تعدادی از سربازان نیروی دریایی برابر آنان مقاومت کرد و توسط نیروی هوایی شوروی در بندر انزلی به شهادت رسید.

روزنامه کیهان در روز ۴ شهریور ۱۳۵۸ در صفحه اول خود به موضوعاتی از جمله تیتر‌های زیر اشاره کرد: -جزئیات ترور مدیران کیهان -حسین مهدیان مدیر کیهان مجروح شد -گرانفروشان تسلیم دادگاه انقلاب خواهند شد -۹ نفر در مریوان تیرباران شدند -دولت برای خانواده شهدا خانه می‌سازد