ریاست مسجد جامعی شگفت آور بود یا چمران؟

 نباید این درس را فراموش کرد که جریان اصولگرایی به جناح بندی ها بیش از هر چیز دیگری توجه دارد. اگر جز این بود با رویکرد تعاملی مسجدجامعی با شهرداری باید نتیجه دیگری حاصل می شد، همانگونه که رویکرد تعاملی یکطرفه دولت با نمایندگان اصولگرای مجلس در انتخابات استانداران و فرمانداران و بسیاری از موضوعات دیگر، مانع از استیضاح وزیر علوم دولت تدبیر و امید و یا تذکر ها و سوال های پی در پی مجلس از دولت نشده است.


انتخاب چمران به ریاست شورای شهر تهران موجب برخی انتقادات نسبت به اصلاح طلبان شورای شهر و نیز مجموعه ای شده است که در تعیین لیست انتخاباتی جبهه اصلاحات در انتخابات شورای شهر تهران نقش داشته اند.

برای برخی شکست مسجدجامعی در انتخابات سال دوم شورای شهر شگفت آور بوده است. در حالی که به اعتقاد نگارنده، انتخاب او به ریاست شورای شهر در سال اول فعالیت در شرایطی که فقط 14 نفر از اصلاح طلبان به شورای شهر راه یافته بودند، عجیب بود. به عبارت دیگر برخی اختلاف نظرها میان ورزشکاران و اصولگرایان موجب انتخاب یک اصلاح طلب به ریاست شورای شهر تهران شده بود.

البته به این نکته نیز باید اشاره کرد که در فاصله یک سال اخیر الهه راستگو از میان اصلاح طلبان رسما به اردوگاه اصولگرایان پیوست. با وجود کاسته شدن از جمع اصلاح طلبان شورا، برخی به انتقاد از اعضای اصلاح طلب شورای شهر و نیز تعیین کنندگان لیست انتخاباتی اصلاح طلبان در شورای شهر تهران پرداخته اند.

این انتقادات در حالی است که منتقدان، شرایط تعیین لیست جبهه اصلاحات را نادیده می گیرند (عدم ثبت نام جدی اصلاح طلبان در انتخابات و سپس رد برخی چهره های شاخص در مرحله تعیین صلاحیت ها) و چه بسا خود در آن زمان موافقتی با حضور اصلاح طلبان در انتخابات شورای شهر (ناشی از فضای سرد پس از رد صلاحیت آیت الله هاشمی) نداشتند.

البته نمی توان به عملکرد اصلاح طلبان شورای شهر به ویژه در دوره ریاست مسجد جامعی -که فردی اخلاق گرا می باشد اما به لحاظ تعامل با جریان های اصلاح طلب و بدنه ستادهای انتخاباتی این جریان دچار ضعف هایی بود- نمره بسیار بالایی داد اما نادیده گرفتن شرایط آن زمان انتخابات و وضعیت تعیین صلاحیت نامزدها، موجب ارایه تحلیلی نه چندان دقیق و منصفانه خواهد شد.

آنچه در این زمان ضروری به نظر می رسد، برنامه ریزی صحیح اقلیت اصلاح طلب برای یارگیری از جریان ورزشکار و مستقل شورا، تعامل منطقی با اکثریت اعضای شورا برای پیشبرد امور شهری و خدمات رسانی مطلوب تر به مردم، نظارت جدی بر عملکرد شهرداری که این روزها بیش از گذشته در معرض انتقادات مردم ، رسانه ها و اعضای شورای شهر قرار دارد و نیز تلاش برای وارد کردن بدنه جریان خود در مدیریت شهری می باشد.

همچنین نباید این درس را فراموش کرد که جریان اصولگرایی به جناح بندی ها بیش از هر چیز دیگری توجه دارد. اگرجز این بود با رویکرد تعاملی مسجدجامعی با شهرداری (یا به تعبیر او کمترین تذکر به شهردار از جانب او در یکسال اخیر) باید نتیجه دیگری حاصل می شد، همانگونه که رویکرد تعاملی یکطرفه دولت با نمایندگان اصولگرای مجلس در انتخابات استانداران و فرمانداران و بسیاری از موضوعات دیگر، مانع از استیضاح وزیر دولت تدبیر و امید و یا تذکر ها و سوال های پی در پی مجلس از دولت نشده است.

تجربه انتخابات شوراها در تهران نشان داد که می توان با برنامه ریزی درست در سخت ترین شرایط نیز از حداقل کرسی ها (در شورای شهر یا مجلس شورای اسلامی) برخوردار شد و یا زمینه را برای ممانعت از ورود نیروهای افراطی به مناصب انتخابی فراهم نمود.