توافقی برگرفته از صلح حسنی

رهبر انقلاب به تاریخ 26 شهریور 1392 و در دیدار فرماندهان سپاه، همزمان با آغازین روزهای روی کار آمدن دولت تدبیر و امید، اعتقاد خود را به آنچه سالها پیش در ترجمه کتاب "راضی آل یاسین" و با نام "صلح امام حسن، پر شکوهترین نرمش قهرمانانه تاریخ" عنوان کرده بودند، یادآور شدند. در واقع بیان این مطلب و تقارن آن با آغاز حرکت جدی دولت یازدهم در عرصه سیاست خارجی برای عمل به اصلی ترین شعار انتخاباتی اش مبنی بر حل و فصل پرونده هسته ای، نشان از تصمیم جزم نظام جمهوری اسلامی برای رسیدن به توافق و کاهش هزینه های زیاد تحریم های بی سابقه جهانی علیه ایران داشت.

آن بخش از مخالفان مغرض و دلواپس دولت در آن روز و هم چنین به تاریخ های دیگری همچون 29 آبان 92، در برابر این تعبیرات رهبری مبنی بر شباهت انعظاف های فعلی دستگاه دیپلماسی به نرمش قهرمانانه و صلح امام حسن (ع)، سکوت پیشه کردند و بغض قبیله گرایانه خود را قریب به دو سال نگه داشتند تا روزی که رییس جمهور روحانی در آستانه توافق هسته ای اشاره ای به این صلح تاریخی داشت و آن را درسی برای شرایط امروز تلقی کرد. بعد از آن بود که جامه ها دریده و بغض های جمع شده از همان اشارات رهبری و موفقیت های دولت در سیاست خارجی بوسیله حملات و تخریب های پیاپی در قلم ها و سخنرانی ها رها شد.

تنها یک مشت از خروار این حملات توپخانه ای در سرمقاله 16 تیر 94 کیهان دیده شد که بیان می کرد: "با عرض پوزش از رئیس‌جمهور محترم، مقایسه یاد شده به این تردید دامن می‌زند که ایشان در چالش هسته‌ای چاره‌ کار را تن دادن به باج‌خواهی دشمن دیده‌اند و برای توجیه آن، پای امام حسن علیه‌السلام را به میان کشیده‌اند!" این حملات متداوم ادامه داشت تا سخنرانی اخیر پیش از خطبه‌ی جناب رحیم پور ازغدی در جمعه 9 مرداد ایراد شد که اظهار داشتند: "کسانی که از صلح امام حسن(ع) حرف میزنند بی سوادند؛امام حسن (ع) فرمود بخدا اگر با من همراهی میکردند با آنها قتال می‌کردم تا نابود شوند".

این طور موضع گیری های مغرضانه از چنین تریبون هایی و همراهی مخالفین نظام جمهوری اسلامی با این ادبیات علیه رییس جمهور قانونی کشور، باید به همان تعبیر رهبری یا از سر جهالت گویندگان و نویسندگانش دانست و یا خیانت آنها که ناشی از قبیله گرایی محض شان است. آنها این تعبیر و تشبیه به صلح امام حسن را با خلط مقیاس، طوری جلوه می دهند که انگار افرادی در داخل کشور که مراد همان غیر خودشان است، خائن از آب درآمده اند و رهبری را تنها گذاشته اند تا ایشان مجبور شود به توافق با کشورهای مستکبر رضایت دهند، همانطور که یاران حسن بن علی (ع) با عدم همراهی خود ایشان را مجبور به صلح با معاویه کردند.

این در حالی است که مقیاس تقابل امام حسن (ع) و معاویه در روزگار و شرایط فعلی نه تقابل دو فرد که تقابل در مقیاس حداقل دو کشور است و آنانکه در تقابل جمهوری اسلامی ایران با کشورهای مستکبر و در راس آنها ایالات متحده ناهمراه بوده و هستند نه جریاناتی در داخل کشور که قریب به اتفاق سایر کشورهای اسلامی بویژه مرتجعین عرب منطقه اند.

بنابراین تشابه به شرایط صلح امام حسن (ع) و عدم همراهی مسلمین با ایشان در روزگار فعلی را باید در عدم همراهی سایر کشورهای اسلامی با ایستادگی جمهوری اسلامی در برابر مستکبرین جهانی دانست و نباید این مطلب را به دست فراموشی داد که اگر تنها عامل "وحدت" در میان مسلمین جهان برقرار بود، امروز توازن قدرت در دنیا رنگ و بوی کاملا متفاوت و غیر قابل تصوری داشت و تنها یک نمونه کوچک، این بود که اصلا مسائلی مانند پرونده هسته ای ایران بوجود نمی آمد و بزرگتر از آن جان صدها هزار مسلمان در طی سالیان گرفته نمی شد و قدرت ها و ثروت ها به جای خون ریزی، جنگ و استبداد، معطوف به هم افزایی اقتدار کشورهای اسلامی و طرفدار عدالت بود.

تجربه این مذاکرات قریب به بیش از یک دهه نیز نشان داد که جریانات داخل کشور علی رغم تمام اختلاف سلیقه و نظرها، در عمل همراه با مقاومت نظام جمهوری اسلامی در برابر فشارهای گوناگون دشمن بودند. بنابراین بیان مساله "خیانت و وادادگی داخلی" علی رغم "امین و غیور" خواندن تیم هسته ای توسط رهبری، جز اتهام قبیله گرایانه مفهوم دیگری ندارد و اگر نبود افزایش فشارهای بی سابقه و همگن جهانی علیه کشور در زمان مدیریت محبوب دلواپسان در این پرونده، تیم غیور، امین و متدین فعلی، قدرت مانور بیشتری در بده بستان مذاکرات داشت و نتیجه ای به مراتب بهتر از این توافق خوب نصیب کشور می شد.

*هادی یاسمنی