فرهیختگان دیروز، کارتن خواب‌های امروز/ دست یاری به سوی کارتن خواب‌های پایتخت

کارتن خواب‌ها آن قدر در پایتخت زیاد شده‌اند که بدون نیاز به جستجو حتی در طول روز نیز می‌توان آن‌ها را به راحتی پیدا کرد.
 
 هنگامی که برای پیاده روی در شب از خانه خارج می‌شویم ، زیبایی‌های این شهر در شب چشم هر بیننده‌ای را به خود جذب می‌کند.
 
نورپردازی‌های زیبای شهر و خنکای هوای تهران در شب بسیار دل‌انگیز و دل‌نواز است اما در گوشه‌های خلوت این شهر که از زیبایی بی‌نصیب مانده است با پدیده‌ی رو به رشدی مواجه می‌شویم که نه تنها زیبا نیست بلکه بسیار تاسف‌بار وناگوار است.
 
پدیده کارتن خوابی ، پدیده‌ای که تمام شهرهای بزرگ جهان مانند تهران با آن رو به رو بوده و روز به روز نیز در حال افزایش است.
 
هرچه به انتهای شب نزدیک می‌شویم بساط خواب کارتن خواب‌ها در سطح شهر و در کنار پیاده‌رو‌ها پهن می‌شود و از مکان‌هایی که در طول روز در آن از چشم مردم پنهان بوده و یا درحال مصرف مواد بوده‌اند، بیرون می‌آیند و برای خواب و استراحت آماده می‌شوند.
 
کارتن خواب‌ها ، اعم از مرد و زن در کنار هم بر روی کارتن‌های خود در خیابان‌های پایتخت دراز کشیده و بسیاری از آن ها در حال مصرف مواد و خوردن غذا هستند.
 
*بیماران فراموش شده
 
بیماری‌های نظیر ایدز ، هپاتیت ، گال و شپش بیماری‌هایی است که در بین کارتن خواب‌ها به وفور یافت می‌شود و برای درمان این بیماری‌ها هیچکدام ، هیچ اقدامی نمی‌کنند.
 
بسیاری از گرم خانه‌ها از پذیرش کارتن خواب‌های معتاد و بیمار سرباز می‌زنند و از هر کدام که جویای این امر می‌شویم عدم توانایی رسیدگی به این افراد و امکان واگیر دار شدن و انتقال این بیماری‌ها به باقی کارتن خواب‌های داخل گرم خانه را بیان می کنند اما در نهایت باید راهی برای رسیدگی به این بیماران نیز وجود داشته باشد. نمی‌توان به این راحتی از کنارشان گذشت و همانند خودشان بی‌اهمیت بود و آن‌ها را به فراموشی سپرد.
 
* بی‌خانمانان فرهیخته  
 
تحصیلات دانشگاهی بالا، سطح سواد ، شخصیت و فرهنگ خانوادگی و ثروت بیش از حد تا زمانی که فرد دارای سلامت جسمی و روحی باشد ، می‌تواند برایش سود داشته باشد.
 
در بین کارتن خواب‌ها افرادی با مدرک دکتری ، فوق لیسانس نیز وجود دارند و برخی از آن ها از خانواده‌های بسیار بزرگ و متشخص هستند که بعد از ابتلا به اعتیاد و به تبع آن اذیت و آزار خانواده‌، طرد شده و دیگر به خانه بازنگشته‌اند.
 
افرادی که در هم صحبتی با آن‌ها می‌توان درس‌های بزرگی گرفت اما نگاه به سبک زندگی این روزهایشان دل آدمی را به درد می‌آورد. ای کاش می‌شد افرادی که این گونه از خانه و اجتماع طرد شده‌اند دوباره به زندگی امیدوار ساخته و راهی برای بازگشتشان به زندگی یافت.