بانکداری بدون شعب، که به
مفهوم ارایه خدمات مالی بدون حضور در شعبه است، اگرچه سال‌هاست در دنیا اجرا شده و
در ایران هم بر عملیاتی شدن آن تاکید شده اما بر سر راه اجرای آن آنقدر موانع اعم
از قانونی و ساختاری وجود دارد که هنوز قدمی به سمت بانکداری بدون شعبه برداشته
نشده است.بانک‌های ما عادت کرده‌اند برای انجام هرکاری از بانک مرکزی اجازه بگیرند. از سوی دیگر بانک مرکزی نیز به دخالت در تمام امور عادت کرده است. این مساله موجب می‌شود بانک‌ها نتوانند ریسک پذیری مورد انتظار و در نتیجه توسعه لازم را داشته باشند.
در سال‌های پیش گام‌هایی برای توسعه بانکداری بدون شعبه برداشته شد اما این فعالیت‌ها در مقطعی متوقف شد، چراکه در آن زمان حمایت‌ها کافی نبود و همزمان شدن توسعه خدمات بانکداری مجازی با چند اختلاس بزرگ بانکی سبب شد این فعالیت‌ها به فراموشی سپرده شود.
بانکداری بدون شعب، که به مفهوم ارایه خدمات مالی بدون حضور در شعبه است، اگرچه سال‌هاست در دنیا اجرا شده و در ایران هم بر عملیاتی شدن آن تاکید شده اما بر سر راه اجرای آن آنقدر موانع اعم از قانونی و ساختاری وجود دارد که هنوز قدمی به سمت بانکداری بدون شعبه برداشته نشده است. به گفته نیما امیرشکاری مدیر گروه بانکداری الکترونیک پژوهشکده پولی و بانکی یکی از دلایلی که سبب می‌شود به سمت بانکداری بدون شعبه گرایش نداشته باشیم ارزشمند بودن زمین و ملک در ایران است.
اما در ایران می‌بینیم که
هر روز بر تعداد شعب اضافه می‌شود و یا بانک‌هایی با تعداد شعب فراوان به عرصه
بانکداری قدم می‌گذارند. در دنیا سال‌هاست در راستای کاهش هزینه‌ها تعداد شعب کم و کمتر شده و بانکداری
بدون شعب رواج می یابد.
اینکه یک بانک در مناطق دور افتاده و در هر شهر و روستایی شعبه دایر کند، هزینه تجهیز شبکه و تامین پرسنل را به خود تحمیل کند؛ اقدامی هزینه‌بر و بی‌فایده دانسته می‌شود اما آیا این کاهش هزینه برای بانک‌های ایران مهم است؟ كارشناسان یکی از علل مقاوت در برابر کاهش شعب را این مساله می‌داند که هنوز تصمیم گیران صنعت بانکداری ما به این جمع‌بندی نرسیده‌اندکه بانکداری بدون شعب می‌تواند برای نظام بانکی ما مفیدتر باشد و یا به عبارتی کاهش هزینه در بر داشته باشد.
