طی دو روز گذشته اتفاقات بسیار خوبی در المپیک لندن رخ داد و منجر به ادامه روند افتخار آفرینی در ایرانی ها در لندن شد.امید نوروزی کشتی گیر فرنگی کار کشورمان، مثل حمید سوریان توانست مدال طلای المپیک ۲۰۱۲ را به دست آورد و نواب نصیرشلال هم با تلاشی وصف ناپذیر توانست مدال نقره وزنه برداری را در این مسابقات نصیب کشورمان کند.
اما علاوه بر این موفقیت ها شیران پارسی، دست بردار مدال ها نبوده و نیستند و شب گذشته که شاید رویایی ترین شب تاریخ ورزش ایران بود با مدال آوری بهداد سلیمی و قاسم رضایی که رنگ برق نشان طلا را به همراه داشت، ما ایرانی ها سرمست از شادی شدیم.
این افتخار آفرینی مردان آریایی، توسط سجاد انوشیروانی و احسان حدادی هم با مدال نقره ادامه پیدا کرد تا ایرانی ها از ایرانی بودن خودشان بار دیگر احساس غرور کنند.
کسب سه مدال نقره ایران از جهاتی حائز اهمیت و مهم برای ما ایرانی ها بوده است- البته 4 مدال طلای کاروان ورزش ایران که در جای خود با اهمیت و ارزشمند محسوب می شوند- زیرا ورزشکارانی که این مدالها را به دست آوردند رکوردشکنی کردند.
اولین نقره را در حالی نصیر شلال برای کاروان ایران به همراه آورد که کسی گمان نمی برد این ورزشکار بتواند مدال کسب کند زیرا در وزنه های یک ضرب عملکرد قابل قبولی نداشت اما در حرکات دو ضرب توانست همه را شگفت زده کند. نصیرشلال توانست در وزنی نقره کسب کند که پیش از این حسین توکلی در سیدنی طلای آن را به دست آورد تا در این وزن هم نام دو ایرانی در تاریخ ثبت شود.
سجاد انوشیروانی که در وزن فوق سنگین وزنه برداری موفق به کسب مدال نقره شد نیز دو رکورد زد نخست اینکه پس از شصت سال ایران را صاحب دو سکو در یک رشته المپیک کرد و دوم اینکه توانست برای اولین بار مدال نقره فوق سنگین را نیز نصیب ایران کند حتما همانطور که می دانید پیش از این حسین رضازاده در این وزن فقط برای طلا می جنگید و حال می توان گفت از این به بعدمی توان دو سکوی این وزن را متعلق به ایران دانست.
اما مدال نقره احسان حدادی در دو ومیدانی یک سوپر نقره بود و برای کاروان ورزشی ایران کم از طلا نداشت. در طول تاریخ المپیک، هیچ ورزشکاری از کشورمان موفق نشده بود در رشته هایی به جز کشتی، تکواندو و وزنه برداری موفق به کسب مدال شود ولی احسان حدادی در رشته پرتاب دیسک یک مدال برایمان به ارمغان آورد تا در تاریخ جاودانه بماند.
این لذت ها قطعا با همت مردانی به دست آمد و می آید که هدفشان کسب افتخار و به اهتزار درآوردن پرچم سه رنگ است، پرچمی که برای آنکه نشان دهد ایرانی می تواند و می خواهد که بتواند! چه خون ها برای نقاشی کردنش ریخته شده و چه رنج ها برای برافراشته شدنش کشیده.
باید گفت امروز شیرمردان پارسی در سرای دیگر مردانه می جنگند تا هم چنان نام ایران با عزت و غروری مثال زدنی بر تارک آوردگاه المپیک بدرخشد.
اما ای کاش این موفقیت ها را ارج بنهیم و پس از این حرارت و جو بالا! یادمان نرود که جوانان ایرانی اگر حمایت شوند و به توانایی هایشان بها داده شود تخسیر دنیا برایشان کاری پیش پا افتاده است.
پس در باد این موفقیت ها نخوابیم و برای آنکه مسیرمان رو به پیشرفت باشد، داشته هایمان را نرجانیم و آنها را تقویت کنیم تا به دست بیاوریم آنچه که استحقاق و لیاقت این سرزمین است.
راستی دقت کرده اید این روزها، زندگیمان بدون فوتبال چقدر شیرین و زیباست!؟
