۱۵ مورد از اضطراب آورترین فیلم‌های تاریخ سینما؛ از The Uncle تا It Follows

گاهی اوقات، برای ریلکس کردن، استراحت پس از یک روز طولانی، یا برای منحرف کردن خود از عوامل استرس‌زای دنیای واقعی، به تماشای فیلم‌ روی می‌آوریم. برخی از بینندگان حتی فیلم می بینند تا راحت تر به خواب بروند. از طرف دیگر، فیلم‌هایی وجود دارند که سطح استرس را افزایش می‌دهند، باعث می شوند کف دست‌های شما عرق کند و ضربان قلب شما را به شدت بالا می برند. هدف این فیلم ها جلب توجه شما و تجربه تنشی مشابه با افراد روی پرده است. برای برخی، فیلم‌هایی که به شما اضطراب و استرس وارد می کنند می‌توانند از لحاظ احساسی کمک کننده نیز باشند و باعث شوند تقلاها و مشکلات دیگران باعث احساس آرامش شما شود.

 

اشتباه نکنید، لذتی در این فیلم ها وجود دارد که شما را مضطرب می کند. برای بسیاری، این فیلم ها مخاطب را هیجان‌زده می‌کنند، تماشاگر را دائماً در حدس زدن نگه می‌دارند، و به ما اجازه می‌دهند با شخصیت‌ها در موقعیت‌هایی که امیدواریم هرگز در آن قرار نگیریم همدردی کنیم. در ادامه این فهرست ۱۵ فیلم استرس زا و اضطراب آور تاریخ سینما را رتبه بندی کرده ایم.

 

فیلم حرامزاده های بی شرف که به‌ طور ویژه ای به‌ خاطر صحنه آغازین پر تنش‌اش شناخته می‌شود، کارگردانی کوئنتین تارانتینو را در بهترین شرایط خود در اختیار دارد. بخشی تاریخ آلترناتیو و بخشی کمدی سیاه، این فیلم یکی از اضطراب‌آورترین فیلم‌های تارانتینو است. به طور خاص، صحنه‌های بازجویی آن (با حضور کریستف والتز در نقش یک افسر اس اس نازی به نام هانس لاندا) به قدری پرتنش و استرس زاست که تحمل آن دشوار است. برای لحظاتی متوقف کردن پخش فیلم و نفس کشیدن آماده باشید.

 

تنش و اضطراب این فیلم اغلب نادیده گرفته می شود، به خاطر میم های زیادی که پس از اکران آن ساخته شد، جوسازی عامدانه آن، و لحظات و بازی های به شدت باکیفیت و هیجان انگیز. با این حال، یک تنش فراگیر در کل فیلم وجود دارد که باعث می شود آن را در این فهرست جای دهیم. با توجه به فیلم های اضطراب آور زیادی که تارانتینو در کارنامه هنری خود دارد، این فهرست بدون اشاره به استرس زاترین فیلم این کارگردان اورجینال، ناقص به نظر می رسید.

 

سومین فیلم پل توماس اندرسون بزرگ، با نام عشق پریشان، آدام سندلر در یکی از نقش های دراماتیک نادر و بی نقص خود دارد. سندلر نقش بری ایگان، یک کارآفرین آشفته و نه چندان موفق را بازی می‌کند که به طور خلاصه، یک آشفتگی مطلق است. اگرچه اضطراب اجتماعی شدید ایگان تماشای این فیلم را دشوار می کند، فیلم با برداشت منحصر به فرد خود از ژانر عاشقانه دارای لبه نرمی است.

 

Punch Drunk Love که با شوخی های تاریک متعدد خود بین سینمای هنری و جذابیت جریان اصلی سینما قرار می گیرد، برای کسانی که تنها به دنبال یک تجربه اضطراب آور صرف نیستند نیز چیزهای زیادی در خود دارد. این فیلم همچنین با تحسین منتقدان و طرفداران روبرو شد و امتیاز ۷۹ درصد تازگی از منتقدان و ۷۷ درصد از جانب مخاطبان را دریافت کرده است.

 

کریشا فیلمی کمتر دیده شده اما بسیار باکیفیت و اولین فیلم کارگردان تری ادوارد شولتز است. این فیلم یک گزینه عالی برای تماشا در تعطیلات است، فیلمی که جنبه تاریک گردهمایی های خانوادگی را از منظر یک مادر به شدت مضطرب، به نام کریشا نشان می دهد. او که مدتها از خانواده و پسرش دور افتاده بود، یک سال برای روز شکرگزاری بازمی گردد تا روابط خود را احیا کند.

 

این فیلم همچنین به موضوعات مرتبط با سوء مصرف مواد مخودر می پردازد، جایی که کریشا برای رستگاری سعی می کند ثابت کند که پاک مانده است و برای تجربه زندگی جدیدش مصمم است. تنش از تضاد کسانی ناشی می‌شود که می‌خواهند مادر/مادبزرگشان آن شخص دوست‌داشتنی باشد که به خاطر سال ها مصرف مواد مخدر از آن ها گرفته شده است، در حالی که دیگران با چنین دیدگاه هایی مخالف هستند. این باعث می‌شود که این گردهمایی محلی برای بروز و افشای نارضایتی‌ها باشد، و سبک روایت آن طوری است که کریشا به یکی از پر استرس‌ترین فیلم‌هایی تبدیل می‌شود که تاکنون دیده اید.

 

عشق می‌تواند زبانی دشوار برای درک باشد، و گاهی اوقات یک “دوستت دارم” می‌تواند به اندازه یک جدایی ناراحت‌کننده باشد، زمانی که قدرت پشت آن کلمات توسط دیگری درک نشده یا به اشتباه تعبیر شود. این نقطه ورود به فیلم آزمون بازیگری است، جایی که مردی بیوه تصمیم می گیرد برای یافتن همسر جدیدش یک آزمون بازیگری جعلی برگزار کند، و اگرچه آسامی توجه او را جلب می کند، اما نگرانی دوستش در مورد شخصیت گوشه گیر و ساکت آسامی در نهایت درست از آب در می آید.

 

در حالی که ساختن روایت آن مدتی طول می کشد، سرانجام مشخص می شود که این دو تفاسیر بسیار متفاوتی از نوع کلمات گفته شده داشته اند که با حقیقت بنیادین و وحشت احتمالی در مورد گفتگو و نحوه تفسیر ما از دیگران به خوبی سازگار است. با این حال، جایی که واقعاً باعث اضطراب مخاطب می شود، شدت احساسات آسامی و آشکار شدن کارهای وحشتناکی است که او در گذشته برای کنار آمدن با سابقه سوء استفاده از خود انجام داده است. این پیش درآمدها شرایط را برای اوج داستان فراهم می سازد که آنقدر وحشتناک است که مخاطبان نمی توانند آن را تماشا کنند. Audition فیلمی است که برای همیشه با شما می ماند و تماشای آن برای کسانی که به دنبال فیلم هایی هستند که مخاطب را مضطرب می کند ضروری است.

 

بچه رزماری به خاطر روشی که احساسات پارانویایی را به شخصیت‌هایش و مخاطبانش القا می‌کند قابل توجه است. در این فیلم شخصیت رزماری را در دوران بارداری سخت و به ظاهر فراطبیعی‌اش دنبال می‌کنیم. وقتی او شروع به ظنین شدن به حضور یک گروه فرقه مانند در ساختمان آپارتمانش می کند، همه شخصیت های دیگر فیلم، از جمله شوهر خود رزماری، با هم همکاری می کنند تا او را متقاعد کنند که دیوانه شده است.

 

اضافه کردن تمایل یک مادر برای محافظت از فرزندش و این که توان مادری کردن او به چالش کشیده می شود، مطمئناً در بین مخاطبان خاص قابل درک است، اما فیلم آنقدر عالی روایت شده است که ایجاد احساسات شدید را فقط به مادران محدود نمی کند. این فیلم همچنین قدرت ژانر ترسناک را در اتخاذ رویکردی روان‌شناختی برای ساخت داستان خود به اثبات می رساند، کیفیتی که آن را در میان فیلم های با فضای ترسناک و آرام سوز بسیار تاثیرگذار و برجسته ساخت. بسیاری از فیلم های اضطراب آور امروزی مدیون فیلم Rosemary’s Baby هستند.

 

کارگردان چان وو پارک با آثار تکان دهنده و در عین حال درونگرایانه مانند Sympathy for Lady Vengeance و Old Boy در زادگاهش کره جنوبی نامی برای خود دست و پا کرد. او به لطف پروژه‌های اخیری مانند The Handmaiden و Decision to Leave همچنان یک قدرت فیملسازی است. پارک بدون شک استاد سینمای اضطراب آور است و بسیاری از آثار او برای کسانی که به دنبال چنین حسی هستند قابل توجه است. با این حال، داستان او از خانواده ای در حال زوال، یک «عموی» ترسناک و یک مسیر بلوغ نادرست، استوکر را به فیلمی دست کم گرفته شده در آثار این کارگردان برجسته تبدیل می کند.

 

استوکر از بازیگران فوق العاده ای برخوردار است و اعضای خانواده فیلم متشکل از بازیگران برجسته ای مانند میا واسیکوفسکا، نیکول کیدمن و متیو گودی است. تماشای این موضوع که چطور آن ها از ناامنی‌های یکدیگر تغذیه می‌کنند و همدیگر را مورد سوء استفاده قرار می دهند، یک حس ناخوشایند دائمی را در خانه‌ای دورافتاده و خواب زده آن ها ایجاد می‌کند که هر سه شخصیت در آن ساکن هستند. تماشای تصاویری از شخصیت متیو گودی که موفق می شود تا حد زیادی به شخصیت میا نزدیک شود، دشوار است. با این حال، بزرگ‌ترین هایلات فیلم جایی است که نیکول کیدمن به دخترش می‌گوید «بی‌صبرانه منتظر دیدن دنیا هستم تا تو را نابود کند». همه چیز آنقدر ناخوشایند و فروپاشیده است که سخت است آن حس اضطراب را درک نکرد، زمانی که نظاره گر سه شخصیتی هستیم که رفته رفته مقابل یکدیگر قرار گرفته و برای خواسته های خودخواهانه خود می خواهند از دیگری سوء استفاده کنند.

 

بودن در دوران تعطیلات در کنار خانواده می تواند به اندازه کافی استرس زا باشد، اما فیلم عمو ساخته دیوید کاپاک و آندریا ماردسیچ این رویداد را به یک اتفاق روزمره برای خانواده ای بدبخت تبدیل می کند که برای زنده ماندن مجبور به اطاعت از هوس های عموی خود هستند. از آماده‌سازی روزانه بوقلمون‌های در حال بو گرفتن برای درست کردن یک «شام باشکوه» گرفته تا ویدیوی خانوادگی عجیب صحنه سازی شده با رقص و دست تکان دادن های با صورت بی روح به دوربین، عمو از همان اوایل فیلم استرس زا می شود، زمانی که فرضیه تعطیلات بی‌پایان تثبیت می شود.

 

فیلم عمو همچنین به شکلی بی نقص بر اساس غرابت اولیه خود به چیزی بسیار شوم تر تبدیل می شود، زیرا هر دیدار ناخوشایندی فاش می کند که دلیل تحمل این سوء استفاده دوره ای توسط خانواده چیست. همچنین زمینه سیاسی ظریفی برای کسانی که به دنبال عمق بیشتری هستند از این فیلم ساتع می شود، اما عمو یکی از آن فیلم‌هایی است که قبل از تماشایش هر چه کمتر بدانید، بهتر است. با این وجود، استرس و اضطراب زایی آن تضمین شده است.

 

اکثر مردم حتی نمی توانند تمایل به مصرف اشیاء غیرخوراکی را درک کنند، با این حال وضعیتی که به نام پیکا شناخته می شود دقیقاً همین است و افراد مبتلا به خود را مجبور می کند طیف گسترده ای از چیزهایی را که غذا در نظر گرفته نمی شود بخورند. فیلم بلعیدن یک مورد شدید از این اختلال روانی را به تصویر می کشد، اما قطعاً این واقعیت را به شکلی کمتر آسیب زا (از لحاظ روانی برای مخاطب) به تصویر نمی کشد زیرا تماشاگران این فیلم نظاره گر هانتر (هیلی بنت) در حال خوردن همه چیز از پونز گرفته تا باتری خواهند بود.

 

در عین حال، فیلم به شکل استثمارگرانه ای به این موضوع نزدیک نمی شود و درام مرتبط با دگرگونی شدید شخصیت اصلی فیلم قانع کننده است و این بیماری را به ترکیبی ناگوار از بی کفایتی و نفرت از خود گره می زند. این فیلم در محافل جشنواره ای موفق بود، از جمله برنده بهترین فیلم، کارگردانی و فیلمنامه در فانتزیا شد. بازی هیلی بنت در نقش هانتر نیز تحسین او از سوی منتقدان را به خاطر نقش چالش برانگیز که مستلزم اجرای دقیق و باجزییات سقوط تکان دهنده اش بود، به همراه داشت. با این حال، در حوزه تهوع آور بودن، مشاهده کسی که سنجاق‌ها را می بلعد و مجبور شد بعداً آن‌ها را به دیگری بدهد، فیلم Swallow را به یکی از استرس‌زاترین فیلم‌هایی تبدیل می‌کند که با آن روبرو خواهید شد.

 

فیلم اوقات خوش داستان کانی، یک تبهکار خرده پا را دنبال می‌کند که به دنبال یک دزدی ناموفق از بانک، تلاش دارد تا برادرش را که از نظر ذهنی عقب مانده است، از زندان آزاد کند. همانطور که ممکن است انتظار داشته باشید، برنامه های کانی طبق نقشه پیش نمی رود و عواقب اعمال او بر همه اطرافیانش تأثیر می گذارد. فیلم‌هایی با موضوع قهرمان های ناقص و مشکل دار بسیار رایج هستند، اما بازی حیرت انگیز رابرت پتینسون در نقش کانی این فیلم را واقعاً خاص می‌کند.

 

وقتی به دنبال فیلم هایی می گردید که به شما اضطراب می دهند، Good Time یک فیلم استرس زای واقعی است که باعث می شود ناخن هایتان را بجوید. سرعت دیوانه وار و موسیقی متن دلهره آور آن شما را از ابتدا تا انتها روی لبه صندلی خود نیم خیز نگه می دارد. این کیفیت استرس زا به دلیل توانایی برادران سفدی در تصویرسازی بی نقص از جریان زندگی واقعی نیز هست. بیشتر فیلم حول یک نیاز ساده به پیدا کردن مواد مخدر برای به دست آوردن پول می چرخد، اما نحوه روایت شدن داستان و هر تعامل شخصیت رابرت پتیسون لایه خاصی از اضطراب و تنش را با خود به همراه دارد که به پیچیدگی فریبنده داستان می افزاید.

 

فیلم میزری از رمانی نوشته استیون کینگ اقتباس شده است، اما بینندگانی که انتظار وحشت سریع را دارند ممکن است تعجب کنند که آن را قوی تر و سازمان یافته تر از بسیاری از کارهای دیگر کینگ پایه‌گذاری بیابند. این فیلم داستان یک رمان‌نویس موفق رمان های عاشقانه به نام پل شلدون را روایت می‌کند که توسط بزرگترین طرفدارش، آنی ویلکس، از یک تصادف رانندگی نجات می‌یابد.

 

در ابتدا، آنی مانند یک پرستار مهربان و مفید به نظر می رسد، اما به سرعت مشخص می شود که او فردی عمیقاً (و به شکلی خطرناک) بی ثبات است. تصویرسازی فیلم از بی ثباتی ذهنی آنی و درماندگی پل، تجربه ای پرتنش و اضطراب آور را ایجاد می کند. چند صحنه اضطراب‌آور از این فیلم حتی وارد فرهنگ عمومی نیز شده‌اند، و به محض اینکه آنی چکش را بیرون آورد، مخاطبان متوجه خواهند شد که چه چیزی در راه است، اما همچنان آن درد شدیدی که در آستانه رخ دادن است را احساس خواهند کرد.

 

در حالی که ممکن است برخی وجود یک فیلم انیمیشن در این لیست را گیج کننده بدانند، شاهکار انیمیشنی آبی تمام عیار از ساتوشی کان یکی از پرتنش ترین و ناراحت کننده ترین فیلم های انیمیشنی است که تاکنون ساخته شده است. این فیلم با کاوش در خطرات ستاره شدن، زوال ذهنی یک عضو گروه موسیقی پاپ به نام میما را دنبال می‌کند که اکنون به بازیگری روی آورده است، در حالی که او با یک تعقیب گر عصبانی برخورد می‌کند و او را تحت فشار قرار می‌دهند تا تمایلات و کشش جنسی خود را برای نمایش بر پرده سینما و مجلات برجسته تر سازد.

 

ساختار انتزاعی داستان به اضطراب تماشای آن اضافه می‌ کند، در شرایطی که سقوط روانی آهسته میما به شکل تکه های مجزایی روایت می شود که بین رویدادهای واقعی و پارانویای او محو می‌شوند. همچنین این رویکرد منجر به تسخیر میما توسط یک همزاد می‌شود، که در یک لحظه واقعاً شگفت‌انگیز از دیوانگی، با نسخه‌ای غرق در خون از خود “دیدار” می‌کند و می‌پرسد: “ببخشید، شما کی هستید؟” نکات برجسته بسیار دیگری در سراسر این فیلم وجود دارد و به نظر می رسد که همه چیز این فیلم، حتی موسیقی متن دلخراش آن به شکلی بی نقص برای ایجاد اضطراب طراحی شده است. این فیلم همچنین تأثیر زیادی بر قوی سیاه ساخته دارن آرنوفسکی داشت و او به خاطر شباهت داستانی دو فیلم، حتی حقوق انیمیشن آبی تمام عیار را خرید تا بتواند فیلم خود را بسازد.

 

فیلم ۱۲۷ ساعت به کارگردانی دنی بویل، فیلمساز انگلیسی، داستان واقعی تکان دهنده آرون رالستون را روایت می کند، کوهنوردی که دستش زیر یک تخته سنگ در دره ای دورافتاده در یوتا گیر افتاده است. این فیلم روایتگر پنج روزی است که او صرف تلاش برای رهایی خود کرده است و تقلاهای زیادی را که برای زنده ماندن انجام می دهد. این فیلم تقریباً به طور کامل بر روی شخصیت جیمز فرانکو متمرکز است، در شرایطی که او سعی می کند به روش های مختلف با این وضعیت کنار بیاید که منجر به تصمیم گیری ترسناک او در انتهای فیلم می شود.

 

کلاستروفوبیا یا ترس از فضاهای تنگ و تاریک تقریباً ۷.۷ تا ۱۲.۵درصد از جمعیت انسانی را تحت تأثیر قرار می دهد که باعث می شود ترس از فضاهای تنگ به یکی از رایج ترین فوبیاهای مردم تبدیل شود. آن‌هایی که از فضاهای تنگ می‌ترسند، این فیلم را اضطراب‌آورترین فیلم در این فهرست می‌دانند، زیرا اتفاقات فیلم تقریباً به تمامی در فضاهای تنگ روایت می شوند. در عین حال، خشونت و زمختی وضعیت مطمئناً تقریباً هر بیننده ای را تکان خواهد داد، به خصوص با بازی قانع کننده فرانکو از اضطراب، درد و ترس در یک موقعیت پرتنش و خطرناک.

 

در حالی که فیلم تعقیب می کند مطمئناً یک فیلم ترسناک است، اما پر از جامپ اسکرهای پر زرق و برق یا هیولاهای ترسناک نیست. در عوض، ترس از تعقیب شدن را به تصویر می کشد. هیولای فیلم، اگر حتی بتوان آن را هیولا نامید، همین ترس است. این ترس شکل‌های مختلفی دارد، اما هر کدام یک چهره وهم‌آور و انسان‌نما است که همیشه حاضر و در حال تعقیب است. توانایی آن در تغییر شکل برای پنهان کردن شکل خود و غافلگیر کردن قربانیان، نیز بر این اضطراب افزوده می شود.

 

حس دائمی ترس اجتناب‌ناپذیر قطعاً این شرایط را تشدید کرده و از مفهوم «اضطراب زاست زیرا یک فیلم ترسناک است» فراتر می برد، به‌ویژه زمانی که به نقاشی پرتره‌ای دلسوزی برانگیز از قهرمان داستان جی (مایکا مونرو) توجه می‌کنیم. این فیلم همیشه در میان طرفداران ژانر و کلی فیلم محبوب باقی مانده است، و بسیاری خواهان ساخت دنباله ای هستند که بر اساس چارچوب شگفت انگیزی که دیوید رابرت میچل ارائه کرده است. مطمئن هستیم که اگر کسی یا کسانی بتوانند همان میزان از تنش را به تصویر بکشند، دنباله این فیلم نیز یکی از اضطراب آورترین فیلم های ژانر ترسناک خواهد بود.

 

دانستن اینکه یک شخصیت از همان ابتدا محکوم به فنا است، همیشه یک تجربه ناخوشایند است، اما کوتوکو عناصر متفاوت بسیاری را پیاده سازی می کند تا مخاطب را در صف جلو و محور صحنه زوال ذهنی یک مادر جوان قرار دهد. شروع فیلم با یک مصیبت تخیلی که در آن او موارد تکراری خشونت آمیز دیگران را می بیند، فقط شروع ماجراست. تلویزیون همان تصاویر خشونت آمیز و تهوع آور را تکرار می کند تا پارانویای او نسبت به دنیای بیرون را منتقل کند، او رابطه خشونت آمیزی را آغاز می کند که در آن شریک زندگی اش به او اجازه می دهد تا با کتک زدن وحشیانه او ناراحتی های خود را برطرف کند و وسواس او نسبت به فرزندش که از او گرفته شده است باعث وسواس فکری بسیار پرتنش و ترسناکی می شود.

 

با تمام این عناصر هیجان انگیز و احساسی، این فیلم موفق می شود حس ناراحتی و اضطراب را واقع گرایانه نگه دارد، در شرایطی که احساسات و طغیان های رفتاری قهرمان داستان هنوز در آرزوهایی مانند مادر شدن و تایید شدن در دنیایی است که فکر می کند به او پشت کرده، قابل درک و معتبر به نظر می رسند. داستان این فیلم توسط بازیگر/نوازنده ای به نام کوتوکو نوشته شده است که نقش اصلی را نیز بر عهده دارد و کارگردانی آن را شینیا تسوکاموتو، کارگردان تحسین شده ژاپنی بر عهده دارد که نقش دوست پسر کوتاه مدت این مادر محزون را بازی می کند. جدایی این دو کمال محض است، با مهارت تسوکاموتو در خلق سناریوهای پرتنش و ناراحت کننده، به خوبی با دید کوتوکو از یک زن در لبه نابودی، به شکلی بی نقص ترکیب می شود.

 

دومین فیلم این فهرست که توسط برادران سفدی ساخته شده است، جواهرات تراش نخورده، آدام سندلر را در نقشی که احتمالاً بهترین نقش دوران حرفه‌ای او است، نشان می‌دهد. شخصیت او، هاوارد رتنر، به طرز ویرانگری به قمار اعتیاد دارد و ما شاهد عواقب این اعتیاد هستیم، جایی که بدهی های رتنر افزایش یافته و برایش دردسرساز می شوند. اضطراب و استرس هاوارد در تمام طول روایت فیلم قابل لمس است، در شرایطی که او دائماً در آستانه فاجعه است.

 

استفاده فیلم از نماهای نزدیک و فیلمبرداری پرتنش و دیوانه کننده، مخاطب را در درون ذهن هاوارد قرار می دهد و باعث می شود حالت عاطفی عصبی فزاینده او را احساس کند. هیچ فیلم دیگری در این فهرست به اندازه این فیلم در ایجاد تنش و استرس در مخاطب موفق نیست. تماشاگران مضطرب ممکن است تحمل آن را غیرممکن بیابند، اما برای کسانی که این اضطراب و تنش را تا انتهای فیلم تاب می آورند، تجربه ای ارزشمندی است. همه اینها آنقدر خوب ساخته و اجرا شده است که Uncut Gems انتخاب آسانی برای انتخاب برتر ما برای کسانی بود که به دنبال استرس زا و اضطراب آورترین فیلم های تاریخ سینما هستند.

 

منبع: روزیاتو