بخش فراموش شده نامه آیت الله آملی لاریجانی به احمدی نژاد

عصرایران نوشت: "قوه قضاییه مفتخر است که به خصوص در این چند سال اخیر مبارزه بی‌امانی را با مفاسد اقتصادی پی‌ ریخته است و خواب را از چشمان بسیاری از رانت خواران ربوده است. نمونه بارز آن برخورد با فساد کلان اقتصادی اخیر است که واقعاً اعتماد عمومی را جریحه دار ساخته بود. فعلاً در باب نقش برخی مقامات و دستگاه‌های اجرایی در این فساد کلان سخنی نمی‌گویم و آن را به زمان دیگری وا می‌گذارم."

آنچه خواندید، فرازی از نامه سرگشاده آیت الله آملی لاریجانی به محمود احمدی نژاد است که در  گیر و دار بحث های مربوط به بازدید یا عدم بازدید رئیس جمهور از زندان اوین، مغفول ماند و چندان بدان پرداخته نشد.

این در حالی است که بازدید یا عدم بازدید احمدی نژاد از یک زندان، اساساً مساله مهمی نیست چه آن که نه در فرض بازدید، مشکلی از مردم حل خواهد شد و نه در صورت عدم بازدید، مردم به مشکل برخواهند خورد؛ علت نیز کاملاً مشخص است: پروژه بازدید از اوین، بخشی از یک طرح هوشمندانه انتخاباتی است که توسط تیم احمدی نژاد و با هدف اثر گذاری بر انتخابات ریاست جمهوری 92 طراحی شده است و البته در کوتاه مدت نیز می تواند معطوف به رهاندن مشاور رئیس جمهور (جوانفکر) از زندان باشد.

اما فراتر از این مساله تاکتیکی و زودگذر، یک موضوع راهبردی وجود دارد که همانا موضوع فساد در میان برخی مقامات دولتی و لزوم مبارزه بی امان با آن است؛ مسأله ای که در نامه رئیس قوه قضائیه نیز اشارتی کوتاه بدان شده است شاید از باب "العاقل تکفیه باالاشاره".

دقت در عبارات استخدام شده در نامه رئیس قوه قضائیه، هر انسان عاقلی را به این نکته رهنمون می سازد که دست داشتن در فساد مالی اخیر (معروف به فساد 3000 میلیاردی)، ناظر به برخی دارندگان رتبه های ارشد دولت است چه آن که قاضی القضات - که بر معانی کلمات اشراف دارد - از تعبیر "مقامات" استفاده کرده است نه از کلمه مسوولان. ( «مقامات»، ناظر به «مدیران ارشد» است ولی «مسوولان»، الزاماً چنین نیست و مدیران میانی و پایین دست را نیز شامل می شود.)

وانگهی رئیس قوه قضاییه که اشراف کامل بر پرونده های مهم و ملی دارد و بیش از همه در جریان جزئیات است، صرفاً از «اتهام» سخن نگفته بلکه صراحتاً به «دست داشتن در فساد» پرداخته است.

بدیهی است که وقتی رئیس قوه قضائیه با چنین قاطعیت و قطعیتی به حضور برخی مقامات و دستگاه های اجرایی در فساد مالی اخیر می پردازد و آن را مکتوب هم می کند ، قاعدتاً مستظهر به پرونده ها و سندهای محکمه پسندی است که مراحل قضایی را طی کرده اند و اتهامات را ثابت کرده اند.

با علم بر این موضوع ، حملات اخیر احمدی نژاد به قوه قضائیه به طرز جالب توجهی معنی دار می شود: اولاً این حملات "فرار به جلو" است و ثانیاً با دامن زدن به نزاع دو قوه بر سر موضوعی فرعی به نام بازدید از زندان، برخورد احتمالی قوه قضاییه با مجرمان یقه سفید لانه کرده در دولت ، به حساب واکنش دستگاه قضا به دعوای اخیر تلقی می شود نه اقدامی در راستای مبارزه با مفاسد اقتصادی دانه درشت ها !

اگر این تحلیل درست باشد  - که امیدواریم درست نباشد - آنگاه باید نتیجه گرفت که رئیس جمهور ، دانسته یا ندانسته، پروسه مبارزه با مفاسد اقتصادی را با هزینه های بیشتری مواجه و کار دستگاه قضا را سخت تر می کند و این، در تضاد کامل با سوگندی است که در ابتدای ریاست جمهوری است خورده است.

از مسوولان قوه قضائیه نیز انتظار می رود بدون هیچ اغماضی، برخورد جدی و سریع با مقاماتی که جرم شان ثابت شده را در دستور کار قرار دهند و بدانند که هیچ مصلحتی بالاتر از قطع دست های آلوده از خرمن دولت جمهوری اسلامی ایران نیست.

این، برداشت نادرستی است که اگر با فلان مقام - که تا دیروز در تلویزیون سخنرانی می کرد و روبان افتتاح می برید و شعارهای انقلابی می داد و عناوین مدیریتی متعدد را یدک می کشید- برخورد کنند، مردم دلزده و بدبین می شوند(!)، اتفاقاً برعکس، چیدن علف های هرز از باغ ، نه تنها مردم را به اصل نظام امیدوار می کند، بلکه تحسین آنها را نسبت به عدالت و قاطعیت قوه قضائیه بر می انگیزد.