پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : قطب الدین صادقی، کارگردان شناخته شده تئا‌تر، از اینکه هنرمندان بزرگ و شاخص ایران به راحتی فراموش می‌شوند، انتقاد کرد.
به گزارش خبرآنلاین، این استاد دانشگاه با اشاره به بیماری طولانی فهیمه راستکار گفت: «این هنرمند بزرگ اگرچه از چهار سال پیش به بیماری آلزایمر مبتلا شده بود، اما متاسفانه مسوولان، رسانه‌ها و جامعه هنری مدت‌ها بود که او را فراموش کرده بودند.»
صادقی با انتقاد از رویکردهای تبلیغاتی، زود گذر، مادی و دم دستی در عرصه هنر افزود: «توجه به نتیجه‌های فوری و البته سطحی در برنامه‌های فرهنگی و هنری، ما را از چهره‌های شاخص، بزرگ و ریشه دار دور می‌کند که فراموش کردن خانم راستکار یکی از تازه‌ترین غفلت‌ها از این نوع است.»
این کارگردان که در حال حاضر نمایش «مکبث» را روی صحنه تماشاخانه ایرانشهر دارد، ادامه داد: «نگاه به آثار هنری به عنوان یک کالای مصرفی، دغدغه پولسازی، بزرگ کردن آدم‌های کوچک و... باعث می‌شود تا هنرمندان راستین را که عمری را صرف خدمت به مردم کرده‌اند، به راحتی از یاد ببریم.»
او با اشاره به اینکه هنرمندانی چون فهیمه راستکار حق بزرگی بر گردن نسل بعد از خود دارند، یادآور شد: «من سال 1348، در شهر سنندج در حالی که 17 سال داشتم، پای تماشای نمایش «پروار بندان» با کارگردانی محمدعلی جعفری و بازی داود رشیدی و فهیمه راستکار نشستم و از همان زمان با کار این بانوی هنرمند آشنا شدم.»
صادقی در گفتگو با خبرآنلاین افزود: «در سال 1351 هم زمان که دانشجوی دانشکده هنرهای زیبا بودم، شاهد افتتاح تئا‌تر شهر با اجرای نمایش «باغ آلبالو» نوشته آنتوان چخوف و با کارگردانی آربی آوانسیان بودم که خانم راستکار در آن یکی از نقش‌های اصلی را بازی می‌کرد.»
این پژوهشگر و نویسنده تاکید کرد: «هنرمندانی چون فهیمه راستکار برای چهار دهه از استوانه‌های تئا‌تر ایران بودند که متاسفانه به مرور زمان به حاشیه رانده شدند و از یاد‌ها رفتند. از این اتفاق، بیشترین زیان را هنرهای نمایشی کشور خورد که خودش را از استعداد، توانایی‌های هنری و منش و اخلاق چنین بزرگانی محروم کرد.»
قطب الدین صادقی در توضیح هنر بازیگری فهیمه راستکار گفت: «صداقت، یکی از مهم‌ترین مشخصه‌های بازی این هنرمند بود که ریشه در اخلاق و رفتارش داشت و به تکنیک و هنر او نیز راه یافته بود.»
فهیمه راستکار، بازیگر و دوبلور پیشکسوت کشورمان، عصر روز پنج شنبه دوم آذر پس از یک دوره بیماری طولانی در تهران درگذشت و صبح روز بعد در بهشت سکینه کرج به خاک سپرده شد.
