پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : نیویورک تایمز در گزارشی تحت عنوان «شهردار تهران ناگهان حامی هنر شد» نوشت: محمدباقر قالیباف شهردار تهران به عنوان خلبانی بازنشسته و بازنده دو انتخابات ریاست جمهوری شناخته می شود. در هفته ای که گذشت، او لقبی جدید به خود اضافه کرد: حامی هنر.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»، قالیباف دستور داد که تصویر اثار هنری مشهور از جمله اثار هنرمندان غربی بر روی بیلبوردهای تهران قرار گیرد.
تقریبا در طول یک نیمه شب، تمامی بیلبوردهای تهران که منبع درامد محسوب می شوند دست از تبلیغ محصولات کره های و سودهای بانکی برداشتند و جای خود را به اثار هنری دادند.
ساکنان تهران که چندین ساعت از روز را در جاده های شلوغ می گذرانند و معمولا برای جلوگیری از ورود دود جلوی دهان خود را می بندند، اکنون به این آثار هنری خیره می شوند.
حمید همراز راننده 58 ساله تاکسی در ترافیک همت گفت این کار مسیر همیشگی صبحگاهی وی را بسیار جالب کرده است. وی افزود: اکنون در ماشین ما راجع به نقاشی ها و آثار هنری صحبت می کنیم.
مجتبی موسوی، مدیر اداره حجمی سازمان زیبا سازی شهرداری تهران هدف از این اقدام را همین مسائل اعلام کرد.
وی افزود: مردم ما به حدی درگیر هستند که نمی توانند به موزه یا نمایشگاه بروند. از این رو ما تصمیم گرفتیم تمام شهر را به یک نمایشگاه بزرگ تبدیل کنیم.
رضا باقری، یکی دیگر از مقامات شهرداری گفت ایده این کار از خود شهردار بوده و تمام کارها زیر نظر شخص وی انجام شده است.
وی تاکید کرد: قالیباف عاشق هنر است به ویژه در سال های اخیر علاقه وی به آثار هنری بیشتر شده است. مدیریت یک شهر بزرگ مانند تهران به چیزی فراتر از ارائه خدمات نیاز دارد. فرهنگ و هنر هم باید درنظر گرفته شود.
برخی تحلیلگران معتقدند انگیزه اصلی شهردار برای تبدیل شدن ناگهانی به یک حامی هنر سیاسی است. همانگونه که در آمریکا جناح های سیاسی خود را برای انتخابات ریاست جمهوری سال 2016 آماده می کنند، قالیباف هم با وجود دو بار شکست خوردن در انتخابات یکی از سیاستمداران باهوش و بلندپرواز شناخته می شود.
به گفته تحلیلگران با توجه به آنکه احتمال دارد توافق هسته ای این تابستان به امضا رسد و احتمالا روابط ایران و آمریکا بهبود یابد، شهردار در صدد برآمده است تا موقعیت خود را به عنوان مردی برای تمام فصول تحکیم کند.
حمید طاهری، مورخ و مجموعه دار آثار هنری گفت: ارائه هنر برای طبقه متوسط جامعه تلاشی است برای جلب آرای آنها.
از مجموعه آثار نمایش داده شده که یک کمیته ویژه آنها را انتخاب کرده است، بیش از 30 درصد را آثار خارجی به خود اختصاص داده اند.
در طول عمرم چنین چیزی ندیده بودم که چنین کاری، صرفا" جهت تبلیغ هنر و لذت بردن شهروندان، باشد.
خدمات زيباسازي شهر خيلي محسوس است ، از شما سپاسگزاريم.
این دوسوال کافی و گویاست یا بیشتر بپرسم ؟
به اميد رياست جمهوري ايشان و سازندگي خيره كننده كشور
بنده حداقل 10 بار از شهرداري تقاضاي نصب پل عابر در تقاطع مدرس - آرش را در خواست نموده ام ولي متاسفانه بدون هيچگونه بررسي فني وترافيكي ترتيب اثر داده نشده است . ومورد بعدي اصلاح گردش بچپ داخل كوچه هاي باريك تهران ( براي مثال يوسف آباد وميردامادو.....) باحذف تير هاي برق در تقاطعهاي داخل كوچه هاست . 137 كه عمل نميكند انشاالله كه " انتخاب " باني اين كار ها شود .
خدا قوت
حالا اگر قالیباف دیدگاهش هم با من متفاوت باشه اما نمیشه کار خوبش رو نفی کرد
حامی جوانان !
به همه چی سیاسی نگاه نکنیم
که اگه اینجوری بشه کشور خیلی بیشتر پیشرفت می کنه
در اتوبان که ماشین ها با سرعت متوسط 50 کیلومتر تا 90 کیلومتر طی مسیر می کنند ارائه آثار هنری آیا موجب عدم تمرکز رانندگان نمیشه؟
مثلا بهتر نبود که به جای بیلبوردها از ایستگاه های مترو و اتوبوس و دیگر بخش هایی که مردم منتظر هستند استفاده بشه؟
البته اگر این حرکات ادامه داشته باشه به مرور زمان این موارد هم حل میشه
آثار هنري بيشتر جلب نظر ميكنه يا تبليغ فلان گوشي موبايل؟؟؟!!!
ولی ظاهرا تبلیغات مترو متولی داره و دست شهرداری نیست
مگه نمیگن هنر نزد ایرانیان است 2 بس
هنر نیز ، ز ایرانیان است
جاي آثار هنري موزه ها ونگار خانه هاست نه وسط اتوبان كه حواس راننده را پرت كند وحتي قايل خواندن نباشد
لطفا ارزش اين آثار را با اين روش پايين نياوريد
باهزينه اين تابلوهاي يكبار مصرف مي شد چندين سالن فرهنگي درست كرد.
ضمنا مخاطب شناسی این آثار هم جای ایراد زیاد دارد .
من دقیقا در پشت تمام تقاطع ها بجای اینکه اعصابم خرد شود راحت کلی تابلو دیدم عمرا صدسال دیگر هم اونها را نمی دیدم
مثلا در تقاطع ستاری با بلوار فردوس جایی که بعدازظهر کلی ترافیک محور شمال به جنوب هست من تابلوهایی از هنرمندان ژاپنی دیدم بنام کاج هایی در مه و کلی برایم قشنگ و پر از احساس بود و فهمیدم ژاپنی ها هم نقاش ها خوبی داشته اند در حد جهانی
من چه زمانی می توانستم این کارها را در موزه های ژاپن ببینم