خاطرات جان کری: پس از تغییر رژیم در ایران و رخداد تسخیر سفارت آمریکا و حوادث پیامد آن، دیگر روشن بود که آمریکا این تجهیزات نظامی را به ایران تحویل نخواهد داد اما این مشکل وجود داشت که ایران بخشی از هزینه‌ی آن را پرداخته و این پول در حسابی در خزانه‌داری آمریکا ماند. ایران طی تمام این سال‌ها خواستار این بود که آمریکا این پول را با سودش برگرداند و به همین خاطر شکایت خود را به لاهه برد و تقاضای ۱۰ میلیارد دلار غرامت کرد کرد که این پول شامل اصل بدهی و سود آن می‌شد.
اواخر سال ۲۰۱۴ بود که حس کردیم که کار به جایی رسیده که می‌توان روی معاوضه زندانیان کار کرد.... البته این مذاکرات کاملا سری بودند و با توجه به حساسیت، به کسی چیزی نگفته بودیم و تقریبا بیشتر اعضای گروه من و بسیاری از دولتی‌ها نمی‌دانستند آنجا چه خبر است.
برای نخستین تحرک، به نحوی که دولت جدید هم بتواند یک برآورد دقیق از نیات آمریکایی ها در گفتگویی سطح بالا با طرف میانجی داشته باشد، برنامه ریزی شد که سلطان قابوس برای مراسم تحلیف دکتر روحانی به تهران بیاید؛ اقدامی که مورد نظر طرف عمانی هم بود و سبب شد با انعکاس دوباره خواسته آمریکایی ها، وی پیشنهاد ازسرگیری مذاکرات را بدهد. در ملاقات، به دکتر روحانی گفته بود معتقدم که اینها می خواهن مشکل را حل کنند.
ناگفته‌های مذاکرات هسته‌ای: مشکل دیگری که جمهوری اسلامی ایران طی آن مقطع و از همان نخست با آن روبه رو شد، وجود نیروهای مخالف مذاکره در داخل آمریکا و ایران از یک سو، و در منطقه (اسرائیل و عربستان) از سوی دیگر بود. در بعد منطقه ای، دولت هایی که از سال ۲۰۰۳م امید برخورد با ایران را داشته و مدتی بعد آمریکایی ها را به «زدن سر مار» ترغیب می کردند، از هر گونه احتمال کسب نتیجه از دیپلماسی ایران نگران شده بودند.
خاطرات جان کری: جلسات ما با کنگره بی‌رحمانه بود؛ کورکر می‌گفت ما را «چاپیده‌اند» و دیگران مدعی بودند ایران به ریش همه‌مان خندیده و بسیاری این توافق‌نامه را «چرند» می‌دانستند ولی من ایمان کامل داشتم که این توافق از تمامی معاهدات دیگری که تا آن زمان بسته‌ام بهتر بوده است.
ناگفته‌های مذاکرات هسته‌ای: بحث های مفصل میان هیئت اصلی مذاکره کنندگان و رئیس جمهور، با در نظر داشتن دستورالعمل ها و باید و نبایدهای شورای عالی امنیت ملی و البته منویات رهبری، به این جمع بندی رسید که نتیجه مذاکره باید به «خروج ایران از شورای امنیت، تثبیت توانمندی های هسته ای و رفع تحریم های مرتبط » منجر شود.
خاطرات جان کری: به نیمه‌شب که رسیدیم یک‌دفعه لاوروف که قرار بود صبح فردای آن به ازبکستان برود حرف ظریف را برید و گفت: «ببینم جواد! نکند مشکل تو این است که اختیار لازم را برای بستن توافق‌نامه نداری؟ اگر موضوع این است لطفا زودتر بگو، چون داری وقت ما را تلف می‌کنی.» این طعنه‌ی لاوروف ظریف را از جا در برد و خشمگین برخاست و خواست برای اعتراض به این حرف از در بیرون برود که من با همان حالم، تا جایی که می‌توانستم خودم را از جا کندم و با چوب زیر بغلم راهش را بستم و گفتم: «من مطمئنم که سرگی از این حرفش قصد توهین نداشت»
تهران امروز، چهار کاباره‌ی بزرگ دارد؛ کاباره‌هایی که بیشتر شب‌ها در آن جای سوزن انداختن نیست. به طور متوسط شب‌ها سه هزار تهرانی برای تفریح و خوشگذرانی و استفاده از برنامه‌های سرگرم‌کننده و ایجاد تنوع در زندگی خود، به کاباره‌ها می‌روند و رقمی بیش از سیصد هزار تومان را در این اماکن خرج می‌کنند.
ناگفته‌های مذاکرات هسته‌ای: در وزارت امور خارجه که پس از هشت سال، شاهد چرخش سکان سیاست و انتخاب یکی از دیپلمات های حرفه ای در رأس دستگاه دیپلماسی بود، الزاما تصور آن نبود که دکتر ظریف بخشی از سازمان سابق را حفظ کند. تصور دکتر عراقچی پس از نخستین دیدار که با ایشان داشت و طی آن گزارش مذاکرات «پنج به اضافه یک» و برخی مسائل دیگر در حوزه مسئولیت خود را بیان می کند، آن بود که مأموریت کاری اش به عنوان معاون وزیر امور خارجه تمام شده و دوره ای جدید آغاز شده است. برخلاف این تصور، نگرش دکتر ظریف در آن مقطع، آن بود که تا حد امکان تغییر اساسی در ترکیب معاونت های وزارت خارجه داده نشود.
ناگفته‌های مذاکرات هسته‌ای: نخستین اقدام ظریف پس از انتصاب وزیر خارجه، انتقال پرونده مذاکرات از دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی به وزیر امور خارجه بود؛ امری که با پیشنهاد مندرج در خطوط کلی طرح جامع دیپلماسی هسته ای وی انطباقی نداشت. مشهور است که وقتی در این زمینه از دکتر روحانی سؤال شد، ایشان پاسخ می دهند: پرونده را به وزارت خارجه برنگرداندم، بلکه آن را به آقای ظریف دادم. اگر دکتر ظریف دبیر شورای عالی امنیت ملی هم شده بود، پرونده را به او می دادم. به رهبری هم گفته بودم که می خواهم پرونده را به آقای ظریف بدهم.
خاطرات جان کری: از ظریف دعوت کردیم که به سالن بزرگ کنفرانس بیاید که آمد و نشست و طرحی که به آن رسیده بودیم را نشانش دادیم اما به ۳۰ ثانیه نکشید که کل طرح را رد کرد. از جا پا شد و برافروخته گفت: «این توهین است، شما می‌خواهید تهدیدم کنید. هیچ‌وقت یک ایرانی را تهدید نکنید.» لختی سکوت شد و این وقفه را سرگی لاوروف شکست و گفت: «روس‌ها را هم همین‌طور!»
