آرال نماد اشتباهات بشری در نحوه برخورد با محیط زیست است. در سال ۱۹۵۰ دریاچه آرال چهارمین دریاچه بزرگ دنیا بود و یک ششم کل مصرف ماهی شوروی را تامین می‌کرد. پس از انتقال یک سوم آب رودخانه‌های اصلی دریاچه برای تامین شالی‌های برنج و پنبه توسط مهندسان شوروی و نیز برداشت فزاینده از رودخانه‌ها، در ابتدای دهه ۱۹۸۰ تنها یک دهم آب رودخانه ها به دریاچه آرال منتقل می‌شد.