پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : مسعود پزشکیان عصر پنجشنبه 7 شهریور 1404، در نشستی رسانهای با سه تن از فعالان رسانهای-سیاسی گفت: نمیتوانم دخالت کنم و مثلاً بگویم فلان زندانی باید آزاد شود.
بخشهایی از اظهارات رئیس جمهور به شرح زیر است:
من نمیتوانم به مجلس دستور بدهم که اینطور بنشیند یا آنطور برخیزد. نمیتوانم به قوه قضائیه بگویم که این زندانیان سیاسی را آزاد کن یا نه. آنچه انجام میدهم، در چارچوب اختیاراتی است که دارم، نه صرفاً نظر شخصی. بر اساس آنچه که کارشناسی میدانم، اقدام میکنم، اما در مواردی که اختیار در دست چند نهاد و ارگان مختلف است، باید تعامل شکل بگیرد. امکان اینکه من مستقیماً به قوه قضائیه دستور بدهم وجود ندارد، حتی اگر در مسائل آن حوزه نیز نظر داشته باشم.
علیرضا معزی: بله، نظرم همین است. برای اینکه نظر کارشناسی اجرا بشود، نیاز دارید که ابتدا وفاق و اجماع ایجاد شود تا بتوان آن نظر کارشناسی را به مرحله عمل رساند.
در مورد قوهای که مسئولیتش با خودم است، تصمیم را میگیرم و آن را با تکیه بر نظر کارشناسی اجرا میکنم. اما وقتی موضوع به قوای دیگر مربوط میشود، طبیعی است که باید با آنها هماهنگ باشم و تعامل کنیم.
علیرضا معزی: اصلاً در برخی از موارد آرایش قدرت است، ممکن است فقط دستگاهها نباشند.
همانطور که مجلس الان قانونی را تصویب کرده و من گفتم نمیتوانم آن را اجرا کنم؛ خب دعوا نکردم. بله، میتوانستم مقابله کنم، اما نکردم. چون این وفاق و همدلی چارچوبهایی دارد و باید حریم یکدیگر را حفظ کنیم تا بتوانیم در کنار هم بمانیم. اینکه حالا من رئیس جمهور هستم و دستور بدهم و دیگران اطاعت کنند، اینگونه نیست.
علیرضا معزی: ولی آقای دکتر، یک سوال، در مواقعی که با قوای دیگر یا نهادهای مختلف به چالش میخورید و آنها در برابر یک نظر کارشناسی دولت مقاومت میکنند و آن را نمیپذیرند، در چنین شرایطی شما چه اقدامی انجام میدهید؟
بستگی به نوع اختیار دارد. اگر مسئله در حوزه اختیارات اجرایی و اداری دولت باشد، ما کار خودمان را انجام میدهیم. اما وقتی موضوع به قانونگذاری یا قوه قضائیه مربوط میشود، حتی اگر چالش هم وجود داشته باشد، در نهایت اختیار در دست آن نهاد است. من نظر خودم را میدهم، اما نمیتوانم دخالت کنم و مثلاً بگویم فلان زندانی باید آزاد شود. شاید دلم بخواهد فردی آزاد شود، اما اینکه بخواهم به آنها بگویم باید چنین کنید، ممکن نیست. با آن نهادها هم وارد چالش نمیشوم، چون اختیار در آن حوزهها با من نیست.
سید محمدعلی ابطحی: آیا یکی از ظرفیتهای ایجاد وفاق همین نیست که چنین گفتوگوهایی شکل بگیرد؟
دکتر پزشکیان: آن طرف مقابل هم باید بپذیرد. ببینید، مسئله اینجاست که این کار زمانبر است. ما تا الان بیشتر یاد گرفته بودیم که با هم دعوا کنیم، حالا اینکه یاد بگیریم با هم گفتوگو کنیم، خودش زمان میبرد. بعد از آن هم باید در خلال این گفتوگوها بتوانیم به زبان و نگاه مشترک برسیم، که این هم زمان میخواهد. بین دانستن، درک کردن و توانستن فاصله وجود دارد. اگر این فاصلهها را متوجه نشوم و تصور کنم که حالا چون من یک نظر کارشناسی دادهام، پس باید حتماً همان اجرا شود، در حالی که آن حوزه اصلاً در اختیار نهاد یا قوه دیگری است و آن قوه هم تحت مدیریت من نیست، عملاً راه به جایی نخواهیم برد.