اين تب با تب هاي ديگر فرق مي كند

روزنامه جام جم نوشت: شيوع بيماري هاي نوپديد در دهه هاي اخير و تاثير اين بيماري ها بر سلامت افراد جامعه، لزوم آگاه سازي و اطلاع رساني به مردم در خصوص راه هاي پيشگيري، كنترل و درمان آنها را بيش از پيش مورد تاكيد قرار داده است در اين ميان تب هاي خونريزي دهنده و بخصوص تب كريمه كنگو كه در ماه هاي جاري، اخباري مبني بر ابتلاي برخي از افراد جامعه به آن در سطح رسانه ها منتشر شد، از جمله بيماري هايي است كه از ديرباز در كشور ما وجود داشته و جزو بيماري هاي بومي ايران محسوب مي شود.

    دكتر محمد براري، متخصص بيماري هاي عفوني در اين باره به جام جم مي گويد: تب كريمه كنگو (CCHF) يك تب خونريزي دهنده حاد ويروسي است كه توسط كنه منتقل مي شود و به اين دليل كه عامل ايجادكننده آن براي اولين بار در منطقه كريمه واقع در اكراين و بعدها در كنگو (زئير) واقع در قاره آفريقا شناسايي شد، به اين نام ـ كه تركيبي از هر دو محل كريمه و كنگو است ـ ناميده شد.
    وي مي گويد: اين بيماري در كشور ما در استان هاي سيستان و بلوچستان، اصفهان، گلستان، كرمان، يزد، خراسان رضوي و خوزستان شيوع بيشتري دارد.
    
    انتقال بيماري
    انتقال ويروس مي تواند به طور مستقيم از هوا، تماس با مواد دفعي يا ترشحات بدن حيوان آلوده صورت گيرد.
    دكتر براري مي گويد: گزش كنه يكي از راه هاي مهم ابتلابه تب كريمه كنگو به حساب مي آيد؛ كنه ها از طريق گزش حيوانات مختلف از جمله گاو، گوسفند و بز (حيوانات اهلي)، پرندگان بخصوص شترمرغ، جوندگان و... را مبتلامي كنند. همچنين غير از كنه، اغلب حشرات نيز با تغذيه از خون دام هاي مبتلا، مي توانند بيماري را به ساير حيوانات يا انسان انتقال دهند.
    وي توضيح مي دهد: انسان نيز بر اثر گزش كنه يا دستكاري و له كردن آن، تماس مستقيم با خون و ترشحات يا بافت هاي آلوده دام (بخصوص افرادي كه در صنعت دام نقش دارند از جمله: دامپزشكان، دامپروران و كاركنان كشتارگاه ها) يا كاركنان بيمارستان مثل پزشكان، پرستاران، بهياران و... در اثر تماس با افراد بيمار يا وسايل آلوده آنها به بيماري مبتلامي شود.
    اين متخصص بيماري هاي عفوني با بيان اين كه در فصل فعاليت كنه (اوايل بهار تا پاييز) احتمال آلودگي زيادتر است، مي افزايد: از طريق تنفس هنگام تماس با دام هاي آلوده نيز امكان ابتلاوجود دارد.
    
    نشانه ها
    اين بيماري به صورت ناگهاني شروع شده و در صورت عدم درمان، موجب مرگ بيش از نيمي بيماران مي شود. دكتر براري مي افزايد: ويروس موجب كاهش استحكام و تخريب مويرگ ها شده و در نهايت با وقوع شوك، موجب مرگ افراد مي شود. به گفته وي ويروس كمتر از يك هفته در بدن دام باقي مي ماند. اين بيماري در انسان به صورت هاي حاد و خفيف يا فرم مخفي گزارش شده است كه در فرم حاد پس از عفونت خوني ويروس، علايم تب و سردرد، خستگي و درد عضلاني، لرز، گلودرد، درد شكم، تهوع، استفراغ، اسهال، پرخوني صورت و حساسيت به نور ديده مي شود و بين روزهاي سوم تا ششم از شروع علائم، دانه هاي قرمز جوش مانندي در سطح بدن بخصوص روي سينه، دست، پا و مخاط بدن (دهان و واژن) ايجاد مي شود. به طور كلي دوره كمون بيماري (مدت زمان بين ورود عامل بيماري زا به بدن تا ظهور علائم) در صورتي كه فرد از طريق گزش كنه مبتلاشده باشد و همچنين در مناطق بومي، بين 4 تا 7 روز است و اين دوره در افرادي كه از راه ترشحات حيوان يا فرد آلوده مبتلاشده اند 10 تا 14 روز است.
    دكتر براري توضيح مي دهد: در فرم شديد در اثر شدت بيماري، لكه هاي خونريزي در زير پوست مشاهده مي شود كه به همراه خونريزي از لثه ها، خونريزي زير پوست ناحيه ساق پا، خون دماغ، استفراغ خوني، ملنا (مدفوع خوني در اثر خونريزي در دستگاه گوارش) و خونريزي رحمي است. مرگ ممكن است در اثر تداوم اسهال و در نتيجه از دست رفتن مايعات بدن، خونريزي مغزي يا نارسايي ريوي اتفاق افتد.
    
    پيشگيري
    مهم ترين ركن پيشگيري از انتشار بيماري، شناسايي و درمان به موقع مبتلايان است. دكتر براري مي گويد: مقاومت ويروس اين بيماري در برابر حرارت كم است، بنابراين پختن گوشت يا پاستوريزه كردن شير باعث از بين رفتن ويروس مي شود، البته مانند همه بيماري ها، بهترين اقدام جهت پيشگيري، محافظت در برابر عامل بيماري زا (گزش كنه) است.
    وي مي افزايد: ايجاد قرنطينه هاي مرزي ـ كه مهم ترين اصل در كنترل بيماري كريمه كنگو دامي است ـ به منظور جلوگيري از تردد دام آلوده، توصيه عمومي جهت خودداري از خريد و مصرف گوشتي كه به طريق غيرقانوني و قاچاق وارد كشور مي شود، محافظت از گزش كنه و خودداري از جدا كردن كنه با دست يا له كردن آن و انجام اقدامات حفاظتي (استفاده از وسايل ايمني شامل كلاه، عينك، ماسك، روپوش، پيش بند پلاستيكي، دستكش و چكمه به وسيله دامپزشكان و كاركنان كشتارگاه ها هنگام ذبح دام) از جمله مهم ترين راه هاي پيشگيري از اين بيماري است.
    
    درمان
    تماس با خون و ترشحات فرد مبتلانيز موجب انتقال بيماري مي شود، بنابراين شناسايي به موقع، بستري و درمان بيمار علاوه بر كاهش ميزان مرگ و مير، اقدامي اساسي در پيشگيري از انتشار بيماري است. دكتر براري مي گويد: اساس درمان اين بيماري، مراقبت از بيمار شامل تنظيم آب بدن و الكتروليت و درمان اختلال انعقادي درون رگي و در صورت لزوم جايگزيني خون و پلاكت است.