گفتگویی صمیمی با عابدزاده / دلم نمی خواست در استقلال بازی کنم

سایت خبری تیک Tik.Ir نوشت: احمدرضا عابدزاده، مربی سابق پرسپولیس این روزها پستی در بدنه ورزش ندارد و به همین دلیل روزها را در فست‌فود خود می‌گذراند.‌ سال‌هاست که به این شکل زندگی می‌کند و البته به این شرایط عادت کرده است.

دروازه‌بان اسبق تیم ملی یکی از بهترین‌های تاریخ فوتبال ایران به حساب می‌آید و «عقاب آسیا» و «دست‌های مطمئن» از القاب او است. عابدزاده از محبوب‌ترین چهره‌های ورزشی ایران به حساب می‌آید و هنوز خیلی‌ها از اخبارمربوط به او را پیگیری می‌کنند.

با او گفت‌وگوی خودمانی و عیدانه‌ای انجام داده‌ایم که در زیر می‌آید.

از ممنوع الخروج شدن شما شروع می کنیم.چطور شد که این اتفاق افتاد؟

من برای تعطیلات عید قرار بود به همراه همسرم به آمریکا بروم تا پسرم امیر را ببینم. یک سال بود که پسرم را ندیده بودم. پایم را که به فرودگاه گذاشتم گفتند ممنوع الخروجم. آنها پاسپورتم را ضبط کردند و همسرم به تنهایی مسافرت کرد. من برگشتم و پیگیری کردم دیدم به خاطر شکایت یک پزشک است. پزشکی که به خاطر یکی از مصاحبه هایم به دادگاه رفته بود و دادگاه هم رای را به نفع ایشان اعلام و بنده را به ۵۴ ضربه شلاق محکوم کرده بود. در حالیکه احضاریه به یک پلاک دیگر رفته بوده و اصلا دست من به آن نرسیده. جالب اینجاست که یک شیر پاک خورده ای به جای من پای این احضاریه ها را امضاء کرده بود و همین اتفاق باعث شد تا قاضی حکم بدهد و من را محکوم کند. سوال من اینجاست که اگر یک آدم غیر ورزشی هم باشد این اتفاق برایش می افتد؟ بحث شکایت یک طرف است اما اینکه این اتفاق بدون اطلاع من افتاده و دادگاه رای می دهد عجیب است. من پایم را پیش این آقای دکتر عمل کردم و چند سال بعد رفتم پیش دکترهای آلمانی. آنها به من گفتند چطوری پایت را عمل کرده؟ اگر در آلمان بود نمن باید برای کوتاه شدن پایم طلبکار می شدم. هنوز هم معتقدم پایم را بد جوری عمل کرده که مجبور شدم چند بار دیگر آن را عمل کنم. حالا که کار به اینجا کشیده مدارک عملش را بعد از نزدیک ۲۰ سال می برم  به نظام پزشکی و من هم شکایت می کنم. عید من را خراب شد. به خاطر احضاریه هایی که نرسیده باید اینجا در خانه تنها باشم.

پس عید را کلا در تهران گذراندید؟
بله تهران، در مغازه ام بودم. خیابان شریعتی نرسیده به تجریش فست فود عابدزاده ۲۲٫

 
این جریان ۲۲ چی هست؟
فعلا نمی‌گویم.
یعنی مسافرت نرفتید؟ معمولا ایام عید یا دوبی هستی یا شمال.
نه تهران هستم به خاطر مغازه. البته شاید دو، سه روزی بروم شمال ولی خرج زندگی سنگین شده. باید مغازه باشم. کاسبی خرابه آقا.
از پسرت امیر چه خبر؟
داره بازی می‌کنه تو لس‌آنجلس‌بلوز آمریکا. خدا را شکر خیلی پیشرفت کرده. چند وقت پیش هم جلوی تیم ملی مکزیک بازی داشتند. امیر نیمه اول بازی کرد و گلی نخورد ولی نیمه دوم یک گلر دیگر بازی کرد که در نهایت یک گل خوردند و یک بر صفر باختند. مربی از امیر خیلی راضی هست. خوشحالم ازا ینکه پسرم با ۱۸ سال سن در یک تیم بزرگسال آمریکایی فیکس بازی می‌کند و جلوی تیم مکزیک یک نیمه گل نخورده.
امیر در لس‌آنجلس‌بلوز می‌ماند؟
آره. فعلا اونجا هست تا در آینده ببینیم چه پیش می‌آید.
مسابقات لیگ کی شروع می‌شود؟
یک ماه و نیم دیگه. اونجا زمان مسابقات مثل ایران نیست. نحوه انتخاب بازیکنان هم متفاوت است. مثل ایران نیست که با بازیکن قرارداد ببندند و بعد از او استفاده کنند، بلکه اول در تمرینات بازیکن را می‌بینند و بعد اگر مربی ok شد قرارداد می‌بندند. مربی تیم لس‌آنجلس‌بلوز یک فردی هست به نام چارلی که خیلی به امیر اهمیت می‌دهد. رئیس باشگاه هم یک ایرانی است به نام آقای منصوری که خیلی به امیر لطف  داشته. خیالم از همه بابت راحت است.
صحبت از این بود که امیر به تیم‌های اسپانیایی برود. چی شد؟!
یک قول‌هایی داده‌اند. جریان این است که آقای منصوری و  یکی از دوستانش ارتباط نزدیکی با باشگاه رئال دارند و گفته‌اند با توجه به اینکه امیر فقط ۱۸ سال سن دارد، می‌شود او را به یک تیم اسپانیایی برد. آنها در حال رایزنی هستند. فعلا در همین حد هست. نه بیشتر و نه کمتر.
دلتنگی نمی‌کند؟!
الان من یک سال است امیر را ندیده‌ام. همسرم هم همینطور. ماشاءاله امیر مردی شده برای خودش، بچه که نیست. از کلاس راهنمایی فرستادمش انگلیس. آنجا هم درس می‌خواند و هم فوتبال بازی می‌کرد. پنج ماه در مدرسه فوتبال تاتنهام بود. دو هفته با منچستر تمرین کرد و حالا هم که یک سال است رفته آمریکا و در تیم بزرگسالان لس‌آنجلس‌بلوز بازی می‌کند.
دانشگاه چی؟!
اگر امیر در دانشگاه درس بخواند  طبق قوانین آمریکا مجبور است در تیم دانشگاه بازی کند. یک مدتی در دانشگاه درس خواند و حالا باید یک سال بگذرد و بعد از یک سال می‌تواند به دانشگاه برود و در یک تیم دیگر بازی کند.
احتمال دارد امیر روزی به ایران برگردد ؟
راستش به خاطر اتفاقات و بلاهایی که سر خودم آوردند دوست نداشتم اصلا در ایران بازی کند. پیش خودم فکر کردم با من که سال‌ها در تیم ملی بازی کردم و کاپیتان تیم ملی بودم چه کردند که بخواهند با امیر کنند اما حالا نظرم عوض شده و اگر در آینده شرایط مهیا باشد، احتمال دارد که امیر بیاید و در لیگ برتر ایران بازی کند. البته الان خیلی خوب است که در ایران نیست چون هم درسش را می‌خواند و هم اینکه در محیط فوتبال ایران نیست وگرنه پسرم چون پسر عابدزاده است اگر در ایران باشد، روزنامه‌ها و حاشیه‌ها رهایش نمی‌کنند و نمی‌گذارند از نظر روحی- روانی آرامش داشته باشد و پیشرفت کند. شما ببینید این چه فوتبالی است که همه‌اش باندبازی است. نمونه‌اش فدراسیون فوتبال که رفته یک آدمی که مجری رادیو و بعد هم تلویزیون بوده را آورده و کرده سرمربی تیم ملی جوانان این مملکت. بعد هم می‌گویند طرف مدرک مربیگری A دارد. این دلیل خوبی است برای انتخاب سرمربی تیم ملی جوانان کشوری مثل ایران که جزو مدعیان فوتبال آسیاست؟! چرا نمی‌گویند که سابقه مربیگری‌اش قبلا چه بوده؟ ما این همه مربی کارکشته و سرشناس داریم که خیلی از آنها بیرون گود نشسته‌اند، آنوقت یک مجری  می‌شود سرمربی تیم ملی. فاتحه این فوتبال را باید خواند با این باندبازی‌ها. بعد آدم متوجه می‌شود که طرف از اینور و آن‌ور سفارش شده و یک‌جورهایی به فدراسیون فوتبال تحمیلش کرده‌اند. انگار نه انگار، کک کسی هم نمی‌گزد. در این فوتبال را باید گل گرفت با این اتفاقات.
این آکادمی فوتبال احمدرضا عابدزاده واقعا آکادمی است یا یکی مثل مدارس فوتبال‌های ایران؟
نه واقعا آکادمیک و اصولی کار می‌کنم. تازه دو، سه ماه است که فعال کرده‌آم. چون ترم زمستان راه‌اندازی کردیم و نوجوانان و نونهالان درگیر درس هستند، زیاد شلوغ نشد. البته من هم برای ثبت‌نام کلی شرایط می‌گذارم. اول تست می‌گیرم. اگر طرف استعداد دروازه‌بانی داشت، قبول می‌کنم که در آکادمی کار کند وگرنه می‌گویم بهتر است بروی یک رشته ورزشی دیگر. نمی‌خواهم پول الکی از مردم بگیرم و بعد هم تو دلم به آنها بخندم. وجدانم ناراحت می‌شود از اینجور کارها. تو همین زمستان بالغ بر دویست نفر تماس گرفتند برای ثبت نام. از نزدیک ۵۰ نفر تست گرفتم اما فقط چهار گلر را قبول کردم که بیایند کار کنند. ان‌شاء‌اله برای بهار و تابستان بتوانیم یک کار درست و حسابی و اصولی انجام دهیم.
هنوز هم خودتان هر روز تمرین می‌کنید؟
روز دو ساعت و نیم. به جز جمعه‌ها. البته جمعه‌ها هم چون سالن بدنسازی تعطیل است، نمی‌روم.
روزی دو ساعت و نیم زیاد نیست؟ مگر برای قهرمانی تمرین می‌کنی؟
عادت کرده‌ام. یک عمر است که دارم روزی دو، سه ساعت تمرین می‌کنم. از وقتی فوتبال را کنار گذاشته‌ام، این تمرینات اصلا و ابدا قطع نشده. می‌روم تردمیل و دوچرخه می‌زنم و بعد هم تمرین با وزنه. البته چون زانویم اذیتم می‌کند، تمرینات با وزنه من یکسری تمرینات خاص است.

برای مطالعه متن کامل این مصاحبه اینجا کلیک کنید.