ایسنا نوشت: از حادثه سوء قصد به جان دو پزشک کشورمان دو سال می‌گذرد و
هر چند عامل قتل دکتر سرابی به فاصله حدود یک سال بعد به دار مجازات آویخته
شد اما با وجود پیگیری‌های ویژه دستگاه‌های مربوطه و به گفته وزیر بهداشت
سرنخ جدیدی از عامل یا عاملان قتل دکتر سودبخش به دست نیامده است.
نخستین سوء قصد به جان دکترعبدالرضا سودبخش، عضو هیات علمی دانشگاه علوم
پزشکی تهران و دانشیار بخش عفونی بیمارستان امام خمینی(ره) بود. دکتر
سودبخش 30 شهریور ماه 89، ساعت 9 شب مقابل دفتر محل کار خود، از سوی دو
موتور سوار مورد ضرب گلوله قرار گرفت و به قتل رسید. به فاصله یک روز بعد و
درحالی که تنها 24 ساعت از قتل دکتر سودبخش گذشته بود، پزشک دیگری مورد
اصابت گلوله قرار گرفت و این بار دکتر غلامرضا سرابی - متخصص قلب و عروق
حدود ساعت 19:30 چهارشنبه 31 شهریور ماه در مقابل مطب خود در حوالی نارمک
از سوی مهاجمان موتورسوار و از ناحیه پهلو چپ مورد اصابت گلوله قرار گرفت و
مجروح شد و تلاش پزشکان بیمارستان امام حسین(ع) برای نجات جان او بی‌نتیجه
ماند.
با مرگ این دکتر، فرضیه سریالی بودن قتل پزشکان مطرح شد که مقامات قضایی و
پلیس بشدت آن را تکذیب کردند و عملیات کارآگاهان جنایی روی ردیابی عاملان
قتل دکتر سرابی متمرکز شد.
پس از حادثه قتل دکتر سودبخش، مسوولان امر در وزارت بهداشت و سازمان نظام
پزشکی در نامه‌هایی جداگانه به وزارتخانه‌های اطلاعات، کشور و نیروی
انتظامی شناسایی و مجازات سریع عاملان این حادثه را خواستار شدند و به
دنبال بروز حادثه نخست، تحقیقات گسترده برای کشف حقیقت دو جنایت علیه دو
پزشک متخصص آغاز شد.
در آن زمان دکتر سید شهاب‌الدین صدر، رییس کل سازمان نظام پزشکی نیز اعلام
کرد دکتر سرابی چند روزی بود که مورد تهدید قرار گرفته بود و البته برخی
فضاسازی‌ها و کم‌لطفی‌ها در مورد خدمات پزشکان را در زمینه سازی چنین
حوادثی موثر دانست.
البته مدتی بعد و در جریان رسیدگی به این پرونده‌ها، مشخص شد که موضوع این
قتل‌ها شخصی بوده و به دنبال دستگیری متهم قتل دومین پزشک، معلوم شد که
مادر این متهم یکی از بیماران دکتر سرابی بوده که در اتاق جراحی جان باخته
بود و این متهم تهدید خود را نسبت به این پزشک عملی کرده بود. به این ترتیب
بود که عامل قتل دکتر سرابی در شهریور ماه سال 90 به دار مکافات آویخته
شد. اما با وجود گذشت دو سال از حادثه سوء قصد به جان دکتر سودبخش، هنوز
خبری از عاملان قتل این متخصص ارزنده کشور نیست.
دکتر مرضیه وحید دستجردی، وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در سالگرد
درگذشت این دو پزشک گرانقدر کشور، می‌گوید: «در زمان بروز این حوادث خود
نیز امور مربوطه را از طریق وزیر اطلاعات و نیروی انتظامی پیگیری می‌کردم.
با وجود تمام پیگیری‌های انجام شده متاسفانه چیز جدیدی در مورد قتل دکتر
سودبخش به ما اعلام نشد و برایمان کشف نشد.»
وی می‌گوید: در این زمینه شفاها با وزیر اطلاعات صحبت کردم و به صورت مکتوب
نیز نامه دادم و شخص وزیر اطلاعات نیز گفتند برای بررسی موضوع قتل دکتر
سودبخش تیم خاصی گذاشته اند و برخی بازداشت و دستگیری هایی نیز در آن
زمان انجام شد، ما با این وجود هنوز در این زمینه خبر جدیدی نداریم.
به دنبال قتل این دو پزشک در کشور، سوء قصد به جان یکی – دو پزشک دیگر و
پرسنل مراکز درمانی و از جمله از دست دادن یکی از چشمان پرستار یاسوجی هم
مطرح شد که هر چند خسارت جانی نداشت، اما در آن زمان موجی از نگرانی را
برای کادر پزشکی، پرسنل مراکز درمانی و پزشکان در مطب‌ها به دنبال داشت.
به دنبال این نگرانی‌ها بود که سازمان نظام پزشکی با انعقاد تفاهم نامه‌ای
با نیروی انتظامی بر آن شد که تجهیزات دفاع شخصی از جمله شوکر و افشانه اشک
آور را البته به شرط و شروط‌ها در اختیار جامعه پزشکی قرار دهد و
مجتمع‌های پزشکی نیز به دوربین مدار بسته مجهز شوند تا بلکه از این طریق
قدری امنیت پزشکان تامین شود؛ البته در این میان برخی مسوولان معتقد بودند
صرف تجهیز پزشکان به ابزار دفاع شخصی، امنیت آنها را تامین نخواهد کرد.
البته وزارت بهداشت نیز در آن زمان اعلام کرد که برای تامین امنیت پزشکان و
دیگر پرسنل مراکز بهداشتی - درمانی مقرر شده بیمارستان‌هایی که آسیب پذیری
بیشتری دارند به سمت انعقاد قرارداد با نیروی انتظامی و کمک گرفتن از
نیروی انتظامی حرکت کنند.
دکتر سیدحسن امامی رضوی، معاون درمان وزیر بهداشت هم معتقد بود که لازم است
انتظارات در ارایه خدمات درمانی متناسب با امکانات مرکز مربوطه باشد.
وی بر بحث تاثیرگذاری فرهنگ عمومی مردم در تامین امنیت جامعه پزشکی نیز
تاکید داشت و معتقد بود که لازم است در این زمینه بیشتر فرهنگسازی صورت
گیرد تا انتظارات مردم در مراجعه به مراکز درمانی، متناسب با امکانات آن
مراکز باشد.
امامی رضوی البته تاکید داشت که ارایه تجهیزات دفاع شخصی به پزشکان
نمی‌تواند در تامین امنیت پزشکان اثرگذاری مطلق داشته باشد؛ چراکه واقعیت
آن است که این موضوع برای تمام موارد کارایی ندارد و وجود چنین امکاناتی،
ایمنی کامل ایجاد نمی‌کند. از طرف دیگر مهارت استفاده از چنین تجهیزاتی هم
مهم است. اما این تجهیزات می‌تواند اطمینان بخشی روحی - روانی برای پزشک
مربوطه ایجاد کند و از طرف دیگر می‌تواند یک عامل بازدارندگی برای مهاجم
احتمالی باشد.
