اکونومیست: جنبش ماگا خودش را می‌خورد / درگیری میان اینفلوئنسرهای محافظه‌کار شکاف‌های عمیق‌تری را در حزب جمهوری‌خواه آشکار کرده

اکونومیست نوشت: هر کسی که دائماً در فضای آنلاین نباشد، احتمالاً در دنبال‌کردن حواشی «امریکافست» به مشکل خورده است. «ترنینگ پوینت یو‌اس‌ای»، سازمان جوانان محافظه‌کار که توسط چارلی کرک بنیان‌گذاری شد، هر دسامبر این کنفرانس را در فینیکس برگزار می‌کند. در طول رویداد امسال، بزرگ‌ترین اینفلوئنسرهای این جنبش به جان هم افتادند: بر سر اسرائیل؛ پلتفرم‌دادن به یهودستیزان و نظریه‌پردازان توطئه؛ جزئیات قتل کرک در محوطهٔ یک دانشگاه در یوتا؛ و تعاریف متفاوت از اینکه «آمریکایی‌بودن» یعنی چه. تصویر کلی، تنها سه ماه پس از مرگ کرک، تصویری از تفرقه است.

به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: فشار بر ماگا ماه‌هاست در حال افزایش است؛ فشاری که با قتل کرک و نحوهٔ رسیدگی دولت ترامپ به پرونده‌های اپستین شتاب گرفت. این اختلاف‌ها ممکن است شبیه تسویه‌حساب‌های کوچک میان نخبگان رسانه‌ای ماگا به نظر برسد—گروهی که به‌مراتب در اپوزیسیون راحت‌تر از قدرت است. اما این درگیری‌ها همچنین از نبردی گسترده‌تر در حزب جمهوری‌خواه پرده برمی‌دارد. وقتی راست‌گرایان شروع کرده‌اند به نگاه‌کردن به دوران پس از آقای ترامپ و بحث دربارهٔ آیندهٔ حزب، بر سر این می‌جنگند که چادر جنبش محافظه‌کاری تا چه اندازه باید بزرگ باشد.

دو دعوای متفاوت در دنیای اینفلوئنسرهای محافظه‌کار را در نظر بگیرید. پس از قتل کرک، کندیس اوونز، پادکستر راست‌گرا، نظریه‌های توطئه‌ای دربارهٔ مرگ او منتشر کرد. او پای لژیون خارجی فرانسه، هواپیماهای مصری و حتی کارکنان ترنینگ پوینت را به میان کشیده است. اریکا کرک (در تصویر بالا)، بیوهٔ چارلی و رئیس جدید ترنینگ پوینت، از او خواست دست از انتشار این دروغ‌ها بردارد. فایده‌ای نداشت. اوونز در امریکافست حضور نداشت، اما نامش ورد زبان همه بود. بن شاپیرو، از بنیان‌گذاران «دیلی وایر» (یک رسانهٔ محافظه‌کار)، گفت: «کسانی که از محکوم‌کردن حملات واقعاً شرورانهٔ کندیس خودداری می‌کنند—و بعضی از آن‌ها اینجا سخنرانی می‌کنند—به بزدلی متهم‌اند.» او به‌طور مشخص نام تاکر کارلسن و مگین کلی را برد؛ دو تن از محبوب‌ترین مجریان پادکست در مدار ماگا.

دعوا‌ی دوم نیز پای کارلسن را وسط می‌کشد؛ کسی که اخیراً نیک فوئنتس را به برنامهٔ خود دعوت کرد. فوئنتس یک ملی‌گرای سفیدپوست شیفتهٔ هیتلر است که کرک مدت‌ها تلاش کرده بود او را در حاشیهٔ جنبش محافظه‌کار نگه دارد. با این حال، او هم‌زمان با پذیرش ایده‌هایی مانند نظریهٔ «جایگزینی بزرگ» از سوی راست—از جمله خود کرک—نفوذ بیشتری یافته است؛ نظریه‌ای که مدعی است نخبگان برای کاهش قدرت سفیدپوستان خواهان افزایش مهاجرت‌اند. شاپیرو در سخنرانی‌اش در امریکافست، تمایل کارلسن و دیگران به دادن تریبون به نژادپرستان و رواج تفکر توطئه‌آمیز را محکوم کرد. این دعوا از دنیای اینفلوئنسرها به سیاست جمهوری‌خواهان هم سرایت کرده است: ده‌ها کارمند بنیاد هریتیج، یک اندیشکده، پس از آنکه رئیس‌شان از مصاحبهٔ دوستانهٔ کارلسن با فوئنتس دفاع کرد، استعفا دادند.

جی.دی. ونس، وارث ظاهری ترامپ و دوست کرک، در ۲۱ دسامبر پس از آنکه سخنرانان دیگر شکاف‌ها را عیان کرده بودند، در کنفرانس سخنرانی کرد. معاون رئیس‌جمهور به نظر می‌رسید تلویحاً می‌گوید جنبش محافظه‌کار می‌تواند افرادی مانند اوونز و فوئنتس را هم دربر بگیرد. او از انتقاد از نژادپرستی و یهودستیزی در میان ستاره‌های در حال صعود جنبش خودداری کرد. «من فهرستی از محافظه‌کاران برای محکوم‌کردن یا حذف از پلتفرم نیاورده‌ام»، به جمعیت گفت. با این حال، چند روز پیش‌تر به رسانهٔ UnHerd گفته بود یهودستیزی «هیچ جایی در جنبش محافظه‌کار ندارد» و فوئنتس می‌تواند «برود گمشود». شاید ونس فکر کرده بود در امریکافست بهتر است به «گرویپرها»—هواداران فوئنتس—توهین نکند، مبادا تعدادی از آن‌ها در جمع باشند.

از بسیاری جهات، این کنفرانس حکم مراسم معرفی ونس را داشت. خانم کرک از او برای ریاست‌جمهوری ۲۰۲۸ حمایت کرد و سخنرانان و حاضران همگی ایدهٔ او را تکرار کردند—ایده‌ای که سال گذشته در مجمع ملی جمهوری‌خواهان مطرح کرده بود—اینکه آمریکا یک «میهن» است، نه یک «مفهوم».

«ما درگیر یک بحث واقعی هستیم دربارهٔ اینکه آمریکا چیست و نمایندهٔ چه چیزی است»، دونالد ترامپ جونیور گفت. او ادامه داد: «آمریکا فقط یک ایده نیست؛ یک مکان است با مرزها، با سرزمین، با تاریخ و میدان‌های نبرد.» کمتر کسی با این حرف مخالفت می‌کند، اما کسانی که به رمزگان ماگا مسلط‌اند، اشاره‌ای را در آن تشخیص می‌دهند: این تصور که برخی آمریکایی‌تر از دیگران‌اند.

ویوک راماسوامی، نامزد پیشین ریاست‌جمهوری که اکنون برای فرمانداری اوهایو نامزد شده، کوشید از تعریفی فراگیرتر از هویت آمریکایی دفاع کند—تعریفی آرمان‌گرایانه که مهاجران قانونی را جویندگان رؤیای آمریکایی می‌بیند و یادآور «محافظه‌کاری دلسوزانه» جورج دبلیو بوش است. او صدایی تنها بود.
ونس و کارلسن، به‌همراه استیو بنن، دستیار پیشین ترامپ، محافظه‌کاران را ترغیب کردند بر «دشمن واقعی» خود («چپ رادیکال») تمرکز کنند و استدلال کردند که وحدت زیر پرچم «اول آمریکا» ممکن است. این محل تردید است. در سالن نمایشگاه امریکافست، سکویی وجود داشت که پادکسترها از آن‌جا پرسش‌وپاسخ برگزار می‌کردند. اعضای برنامهٔ «ThoughtCrime»—نمایشی که کرک و دیگر اینفلوئنسرهای راست‌گرا بنیان گذاشته‌اند—از جمعیت پرسیدند آیا به «اول آمریکا و فقط آمریکا» باور دارند، یا «اول آمریکا» همراه با قدری اتحاد با متحدان. جمعیت دوپاره شد.

بسیاری از شرکت‌کنندگان معتقد بودند درگیری میان قهرمانان ماگایشان نتیجهٔ خلأ قدرتی است که پس از قتل در یوتا به وجود آمد. دیدگاه‌های کرک بحث‌برانگیز بود و با حرکت هرچه بیشتر حزب جمهوری‌خواه به راست، افراطی‌تر شده بود. اما در میان محافظه‌کاران، او چهره‌ای وحدت‌بخش و الهام‌بخش به شمار می‌رفت. ریک ریچاردز، یک آریزونایی ۶۳ ساله که برای دومین بار در امریکافست شرکت کرده بود، امیدوار بود خانم کرک به صدایی پیشرو تبدیل شود. تا این‌جا، او بیش از آنکه یک کارگزار قدرت سیاسی باشد، در وعظ ارزش‌های سنتی خانواده و دینداری احساس راحتی می‌کند. با این حال، تنها چند ماه از مرگ همسرش و به‌دست‌گرفتن سکان ترنینگ پوینت می‌گذرد.

این درگیری‌ها همچنین نیروی گرانشی اکوسیستم رسانه‌ای قدرتمند راست را نشان می‌دهد. شان مایلز، جوان ۱۸ ساله‌ای که یک شاخهٔ ترنینگ پوینت را در دبیرستانش در ایالت ایلینوی راه‌اندازی کرده، این شکاف را به «جنگ داخلی» تشبیه کرد، اما پذیرفت که محرکان اصلی آن، در عین حال سرگرم‌کننده‌ها هستند. «دارند سعی می‌کنند تند و جنجالی باشند»، می‌گوید، «چون این چیزی است که لایک می‌گیرد. این چیزی است که بازدید می‌آورد.»