به استثنای بحران نهائی، کمیسیونهای مجلس معمولاً از ما می‌خواستند که هر وقت مسائل مالی مطرح است در جلساتشان شرکت کنیم. با این همه و با وجود تلاشهای مکرر نتوانستم مجلس را قانع کنم که یک کمیسیون خاص برای بحث و رسیدگی به کارها و مسائل هیئت تشکیل دهد. کسی نمی توانست از طریق لیدرها به مجلس دسترسی یابد چون مجلس لیدر نداشت و خیلی مشکل بود که کسی بتواند وقت ملاقات و مذاکره با ۸۰ یا ۱۰۰ نماینده را بیابد. سرسخت ترین مخالفان پارلمانی از ملاقات با من بکلی خودداری می‌کردند. تا جائی که بخاطر دارم تنها یک نماینده که علیه ما نُطق کرده بود حاضر شد نظریات ما را هم بشنود و صحت اطلاعاتش را بررسی کند.

یادداشت‌های اسدالله علم: عرض کردم: فرمانده نیروی هوایی آلمان که به این جا می آید، می خواهد از این جا به هند برود. سفیر آلمان از غلام میپرسید: اگر مناسب نیست بگویم نرود، یا این جا نیاید. فرمودند: عجب خری است. ما که با هند جنگ نداریم. روابط ما عادی است. دیروز که نخست وزیر لهستان چند ساعت ماند و مهمان نخست وزیر بود هم که از هند می‌آيد... عرض کردم: رئیس جمهور ونزوئلا استدعا کرده به ایران بیاید. فرمودند: از پانزدهم آوریل به بعد. عرض کردم: وزیر تسلیحات فرانسه، میشل دوبره، هم که می خواهد بیاید. فرمودند: آن هم از پانزدهم آوریل به بعد. 

هر مجری مالی و اصولاً هر کسی که در ایران کار می‌کند بزودی در می یابد که آداب‌دانی تنها تا حدودی کاربرد دارد و وقتی این شخص در یک محیط مشخص و در میان انبوه باورنکردنی خودخواهی، طمع، فساد و لوس بازی کار می‌کند این حدود بکلی تنگ می‌شود. او در اجرای برنامه مالی خود کردار و گفتار با نزاکت دارد، با حوصله به سخنان دیگران گوش می دهد. اما دیر یا زود اگر حس مسئولیت یا میل به انجام کار داشته باشد باید به یک تصمیم نهائی برسد، موضع قاطع اتخاذ کند و اقدامی مثبت را برگزیند. در ایران آداب دانی به معنی گسترده آن مترادف با ضعف شمرده می شود و نزاکت به معنی گسترده یا محدود آن هیچ گاه پول از دست افراد طماع خارج نمی‌کند و از دسترس محتکران دور نمی سازد.

یادداشت‌های اسدالله علم: در رکاب ولیعهد به اهواز رفتم. بسیار سفر خوبی بود مردم احساسات عجیبی برای ولیعهد نشان دادند. هر کس چشمش به ولیعهد می افتاد، از شوق گریه می‌کرد. در عمارت استانداری، یکی دو ساعتی که بیکار بودیم، من هم بچه شدم و با والاحضرت فوتبال بازی کردم. خیلی عضلاتم امروز کوبیده است که نمی‌توانم راه بروم. گو این که در جوانی فوتبال باز خوبی بودم.

تقویم، روز ۱۹ مهرماه سال ۱۳۶۵ را نشان می‌داد. «یا زینب (س)» رمز عملیات اعلام شد و سپس رزمندگان اسلام با همکاری جلال طالبانی و پیش‌مرگان تحت امرش در اتحادیه میهنی کردستان عراق به سمت اهداف از پیش‌ تعیین شده در پالایشگاه کرکوک رهسپار شدند.

در انجام وظایف خود ناچار بودیم با نزاکت و توجه خاص به مقتضیات آداب دانی و رعایت دقیق آداب و رسوم و احساسات مردم عمل کنیم. کار کردن در مشرق زمین به علت تأکید بر تشریفات و حساسیت و غرور مردم، مستلزم دقت خاص و زیادی در آداب دانی است و در مورد بیگانگانی که زبان نمی‌دانند مشکل چند برابر می‌شود.

یادداشت‌های اسدالله علم: عصری علیا حضرت تلفن فرمودند که فردا ولیعهد به اهواز برای مسابقات فوتبال جوانان می‌رود. میل دارم شخص سنگین وزنی با او برود، چون سفر اول اوست. عرض کردم: هر چه امر بفرمایید اطاعت میشود. فرمودند: خیلی خوب بود اگر خودت میرفتی. عرض کردم: با افتخار...

یکی دیگر از مراحل ناخوشایند ماجرائی بود که ما با سیاست داخلی اصطکاک پیدا کردیم. برای مدیران جراید نیمه گرسنه ایرانی، اعلامیه ها و آگهیهای دولتی جنبۀ حیاتی داشت و آنها بصورت تفاوت بین مرگ و زندگی به آنها می نگریستند. دفتر نخست وزیر این بذل و بخشش را با گشاده دستی ولی بازدهی سیاسی بسیار ناچیز انجام می‌داد. آقای سهیلی با زیرکی پیشنهاد کرد که این کار پردردسر را به من واگذار کند و من با حسن نیت آن را پذیرفتم. ما تعداد روزنامه‌هائی را که آگهیهای دولتی را دریافت می‌کردند به پنج شش روزنامه که تیراژشان زیاد بود محدود ساخته و روزنامه مهر ایران را که به دولت بدهی مالی داشت با دو سه روزنامه دیگر که تا حد بی نزاکتی فحاشی می‌کردند حذف کردیم. نتیجه این کار را در نقل قول زیر مشاهده می کنید:

یادداشت‌های اسدالله علم: شاهنشاه برحسب دعوت بوتو، به ظاهر برای شکار [و] در باطن برای مذاکره به پاکستان تشریف بردند.

از سوی دیگر شیوه‌های سیاسی سید ضیاء مشکوک بود. او بدون شک امیدوار بود روابطی با هیئت برقرار کند که ما در ماشین سیاسی او به صورت مهره‌ای در آئیم و این فکر را به سایر نمایندگان القا می‌کرد که نفوذ خاصی بر من دارد. در واقع من با تقاضا‌های او همانند تقاضا‌های سایر نمایندگان رفتار می‌کردم؛ بعضی را می‌پذیرفتم و برخی دیگر را رد می‌کردم

یادداشت‌های اسدالله علم: شرفیابی نفتی‌ها تا پاسی از شب طول کشید... وقتی شاهنشاه برگشتند، دیدم خوشحال و سرحال هستند. پرسیدم: چه طور شد؟ فرمودند: دو راه جلوی پای آنها گذاشتم. یکی این که یا نظر مرا بپذیرید تا ۲۵ سال به شما نفت بفروشیم، با تخفیف مناسب که راضی باشید و به شما میدهیم و یا این که قرارداد شما را در ۱۹۷۹ تمام میکنم، بعد خودم میدانم چه میکنم. فرمودند: خیلی هم رم نکردند.