داریوش
ارجمند، بازیگر سینما و تلویزیون درباره علل کم کاری خود در سینما گفت:
برای کم کاریم در سینما و تلویزیون دو دلیل دارم؛ ابتدا اینکه سینما به
نوعی تعطیل شده، پس طبیعی است که پیشنهادات به حداقل خود برسد. دلیل دیگر
اینکه پیشنهادات ارجاعی به اندازهای ضعیف و بیکیفیت است که من به شخصه
هیچگاه حاضر به نقشآفرینی در آنها نیستم.
وی در
گفتوگو با پایگاه اطلاع رسانی «اصول گرا»، افزود: من حدودا 40 سال است که
به اندازه نوک سوزن برای خود آبرویی در سینما کسب کردهام، بنابراین راضی
نمیشوم با قبول هر نقشی این اعتبار را از بین ببرم، البته این بدان معنا
نیست که کارهای ضعیف نداشتم، بلکه منظور این است که تمام نقشهایم شریف و
قابل دفاع است، حتی برخی از نقشهایم در سینمای ایران قابل تکرار نیست.
فیلمهای ناخدا خورشید، سگکشی، پرده آخر، آدم برفی، کشتی آنجلیکا، راه آبی
ابریشم تنها نمونههایی از کارهایی است که در آن نقشآفرینی کردهام.
این
بازیگر درباره آفتهای سینما توضیح داد: پذیرش هر نقش به بهانه کسب درآمد،
پذیرش نقش در مهمانیها یا پذیرش نقش به واسطه رابطههای پشت پرده از
آسیبهای سینماست. نکته دیگر اینکه عموم فیلمنامههایی که برای سینمای ما
نگاشته میشود جدا از آسیب به کلیت سینما به اعتبار بازیگران هم صدمه
میزند. برای مثال در کارهایی که به اسم طنز ساخته میشود ما به هیچ وجه
شاهد یک کمدی خوب نیستیم، تنها نوعی مسخره کردن افراد است که سعی دارند به
هر قیمت، تماشاگر را بخنداند. در این رابطه من خود زخم خورده هستم چون یک
بار در دام چنین فیلمهایی گرفتار آمدم.
وی ادامه
داد: این قبیل ضعفها تنها به فیلمهای کمدی خلاصه نمیشود، چون
ملودرامهای ما نیز دستخوش چنین آسیبهایی شده است. بدین معنا که زمانی به
تقلید از سینمای هند فیلمهای اشک انگیز و بیکیفیت میساختیم و در زمان
حال نیز به پیروی از سریالهای سطحی ترکی کارهای به اصلاح ملودرام تولید
میکنیم. این قبیل تقلیدها حتی در بین بازیگران ما هم تعمیم پیدا کرده و
آنها سعی میکنند در حالات و حرکتهای خود ادای بازیگرانی چون آمیتا پاچان
یا شاهرخ خان را در آوردند.
ارجمند در ادامه ورود
بازیگران جوان به سینما را اجتنابناپذیر دانست و گفت: ورود بازیگران جوان
در سینما امری طبیعی است، چون سینما نیاز به بازیگر جوان دارد. برای مثال
بازیگرنی چون رابرت دنیرو در زمان حال دیگر نمیتوانند «راننده تاکسی» را
بازی کند و باید در زمان حال در کارهایی چون «ملاقات والدین» نقشآفرینی
کند، اما مهم اینجاست که در هر دو فیلم رابرت دنیرو است و از کیفیت کارش
کاسته نمیشود. منظور از این گفته این است که جوانان باید در سینما حضور
داشته باشند به شرطی که از طریق درست وارد سینما شوند.