معمایی باستانی که هزاران سال ذهن دانشمندان را به خود مشغول کرده بود، سرانجام به دست متهمی غیرمنتظره حل شد: یک گوسفند. برای دهه‌ها، باستان‌شناسان نمی‌دانستند طاعون چگونه در عصر برنز، یعنی هزاران سال پیش از شیوع مرگ سیاه در قرون وسطی، با سرعتی سرسام‌آور در سراسر اوراسیا گسترش یافت. اکنون، شواهد ژنتیکی انکارناپذیری از بقایای یک حیوان اهلی پرده برداشته است.

استیو جابز، یکی از تأثیرگذارترین چهره‌های تاریخ فناوری، در زمان تولد نامی متفاوت از آنچه جهان می‌شناسد داشت. بر اساس پست Caleb در ایکس، نام اصلی او عبداللطیف جندلی (Abdul Lateef Jandali) بود که ریشه در خانواده‌ی اصلی‌اش دارد و سال‌ها از دید عموم پنهان مانده بود. استیو جابز در ۲۴ فوریه ۱۹۵۵ (۳ اسفند ۱۳۳۳) در سان‌فرانسیسکو به دنیا آمد. پدر زیستی او عبدالفتاح جندلی، مهاجری سوری‌تبار و دانشجوی علوم سیاسی و مادرش جوان شیبل، دانشجوی آمریکایی با ریشه‌ی کاتولیک بود.

یک زن ژاپنی با یک مرد مبتنی‌بر هوش مصنوعی ازدواج کرد و بحث‌هایی را درباره‌ی اخلاقیات و مرز‌های هوش مصنوعی به راه انداخت. یورینا نوگوچی ۳۲ ساله که در ژاپن زندگی می‌کند، برای ازدواج با لون کلاوس وردور (نسخه‌ای از شخصیت یک بازی ویدیویی که خودش با ChatGPT خلق کرده بود) پای سفره‌ی عقد نشست.

وُمبت‌ها جانورانی عجیب و جالب هستند. به عنوان نمونه، بخش عقبی بدن آن‌ها به‌قدری مقاوم است که تقریباً آسیب‌ناپذیر به نظر می‌رسد. اما یکی از شگفت‌انگیزترین ویژگی‌هایشان این است که مدفوعی مربعی‌شکل دارند.

ماه عملاً جوّ قابل‌توجهی ندارد، اما زمین در معنایی عجیب، میلیاردها سال است که سخاوتمندانه بخشی از جوّ خود را با آن تقسیم می‌کند. یک پژوهش تازه نشان می‌دهد میدان مغناطیسی زمین می‌تواند عاملی باشد که ذرات جوّ زمین را به سوی سطح ماه هدایت می‌کند.

دانشمندان با تکیه بر توانِ ترکیبیِ فضاپیماهایی که در سراسر منظومه‌ی شمسی پراکنده‌اند، دقیق‌ترین نقشه‌ای را که تاکنون از مرزی پیرامون خورشید تهیه شده، ساخته‌اند؛ مرزی که در آن، فشار مغناطیسی خورشید دیگر نمی‌تواند باد خورشیدی را شتاب دهد.

شب یلدا، آخرین شب پاییز، به طولانی‌ترین شب سال شهره است. اما این بلندی دقیقا چه قدر است؟

دانشمندان دانشگاه کالیفرنیا، برکلی، با رصد فصل‌های زمین از فضا به کشفی غیرمنتظره رسیده‌اند: بهار، تابستان، پاییز و زمستان آن‌طور که تصور می‌کردیم هم‌زمان و هماهنگ پیش نمی‌روند.

گروهی از قورباغه‌های گالاکسی که به خال‌های آبی درخشان و نقش‌های نارنجی پررنگ‌شان معروف‌اند، پس از ناپدید شدن از زیستگاه طبیعی‌شان گمان می‌رود از بین رفته باشند. در سال ۲۰۲۰، حدود هفت نمونه از این قورباغه‌های ریز که طول‌شان فقط به ۳.۵ سانتی‌متر می‌رسد زیر کنده‌های پوسیده روی کف جنگلدر گات غربی هند پیدا شدند. اما وقتی پژوهشگران بین اوت ۲۰۲۱ تا مه ۲۰۲۲ دوباره به محل بازگشتند، دیدند کنده‌ها واژگون شده بود، پوشش گیاهی اطراف لگدمال شده بود و همه قورباغه‌ها ناپدید شده بودند. شواهد نشان می‌دهد ممکن است عکاسان حیات‌وحش مقصر باشند.