پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : 
سید حسین موسویان، سفیر سابق ایران و سخنگوی تیم مذاکره کننده هسته ای طی یادداشتی به بررسی «اولویت سیاست خارجی ایران» پرداخته است.
به گزارش سرویس بین الملل انتخاب ؛ او که هم اکنون در دانشکده وودرو ویلسون پرینستون به عنوان پژوهشگر فعالیت می‌کند طی مقاله ای در المانیتور می نویسد: در بهار سال 2007، آقای روحانی در کنفرانسی در شهر دوحه پیشنهادی کامل و جامع را برای تبیین نظام همکاری منطقه ای بین ایران و کشورهای شورای همکاری ارائه داد.
رهبران شش کشور عضو شورای همکاری خلیج (جی سی سی) پیروزی حسن روحانی را درانتخابات ریاست جمهوری تبریک گفته و خواستار بهبود روابط دو جانبه خود با ایران شده اند.
دقیقا بعد از انتخاب سید محمد خاتمی به ریاست جمهوری در سال ۱۳۷۶، آقای روحانی به عنوان دبیر شورای عالی امنیت ملی، طی دیداری از عربستان سعودی، در شهر جده اولین موافقتنامه امنیتی بین ایران و عربستان را امضاء کرد.
این اقدام حرکتی شجاعانه و عملگرایانه از سوی ایران برای رفع شبهات امنیتی کشور های عربی همسایه همچون مداخله در امور داخلی کشور های حوزه خلیج فارس بود.
آقای روحانی در بهار سال ۲۰۰۵ به تمام کشور های شورای همکاری سفر و به طور جدا گانه با تمام رهبران آنها ملاقات کرد. هدف اصلی این دیدارها ابلاغ امادگی ایران برای همکاری در چارچوب امنیتی- منطقه ای بین کشور های شورای همکاری به علاوه ایران و عراق و نیز رفع نگرانی های آنها در مورد فعالیتهای هسته ای ایران بود.
در این دیدارها آقای روحانی به رهبران میزبانش به صراحت می گفت که برای ایران هیچ محدودیتی برای ارتقای سطح و کیفیت یک همکاری همه جانبه برای استقرار صلح، امنیت و ثبات در منطقه وجود ندارد. همچنین، آقای روحانی تاکید داشت که ایران برای رفع هر گونه نگرانی امنیتی کشور های شورای همکاری آمادگی کامل دارد.
در بهار سال ۲۰۰۷، آقای روحانی در کنفرانسی در شهر دوحه شرکت کرد و پیشنهادی کامل و جامع برای تبیین و حصول نظام همکاری منطقه ای بین ایران و کشورهای شورای همکاری ارائه داد.
مفاد این چارچوب همکاری ۱۰ بندی به شرح ذیل برای شرکت کنندگان کنفرانس ارائه شد:
۱ ـ ایجاد سازمان همکاری- امنیتی خلیج فارس که شامل ۶ کشور شورای همکاری خلیج فارس به علاوه ایران و عراق و در راستای پاراگراف هشت قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت سازمان ملل خواهد بود.
۲ ـ تنظیم چارچوبهای امنیتی در قالب نظامی مشترک برای مقابله با تروریسم، افراط گرایی، فرقه گرایی، جرایم سازمان یافته، قاچاق مواد مخدر و دیگر نگرانی های مشترک امنیتی.
۳ ـ رفع موانع و مشکلاتی که باعث ایجاد مشکلات سیاسی، امنیتی، اقتصادی و فرهنگی می شوند.
۴ ـ تقویت و گسترش روابط تجاری و بازرگانی با توجه به قابلیت ها و فرصت های موجود از طریق سرمایه گذاری های مشترک در پروژه های اقتصادی و همچنین ایجاد تجارت آزاد بین کشور های منطقه.
۵ ـ طراحی و برنامه ریزی جهت برقراری تولید و توزیع انرژی در سطح منطقه که موجب ثبات کشور های منطقه و همچنین منافع بلند مدت بازار های جهانی انرژیی خواهد شد.
۶ ـ ایجاد موازین اطمینان بخش در حوزه انرژی از طریق آمادگی های داوطلبانه برای بازرسی های اطمینان بخش همراه با نظارت در پروژه های هسته ایی کشور های منطقه.
۷ ـ ایجاد کنسرسیوم منطقه ای برای تولید سوخت هسته ای و دیگر فعالیت های صلح آمیز هسته ای تحت نظارت های آژانس بین المللی انرژی هسته ای.
۸ ـ تقویت همکاری های جدی وصمیمانه در سطح منطقه برای رسیدن به خاورمیانه ای عاری از سلاح های کشتار جمعی.
۹ ـ پایان مسابقات تسلیحاتی در سطح منطقه و معطوف کردن منابع مالی موجود برای توسعه اقتصادی و کاهش فقر.
۱۰ ـ خروج تدریجی نیروهای نظامی خارجی از منطقه در سایه تقویت اصل همکاریهای امنیتی منطقه ای توسط کشور های منطقه.
متاسفانه روابط بین ایران و کشورهای شورای همکاری در سالهای اخیر دچار کاهش و سردی قابل توجه شد به طوری که حتی رهبران بعضی از کشورهای همسایه، دولت آمریکا را تشویق به حمله نظامی به ایران کردند.
اندیشمندان و تحلیگران در مواقع متعددی بر همسانی فشارهای اسراییل و کشورهای عرب همسایه بر آمریکا و اروپا برای حمله نظامی به ایران در طول مدت ریاست جمهوری احمدی نژاد صحه گذاشته اند.
اولویت دولت رئیس جمهور روحانی باید از سر گیری روابط حسنه با کشورهای شورای همکاری و دیگر کشور های منطقه باشد.
در طول مدت تبلیغات انتخاباتی، آقای روحانی به صراحت اعلام کرد که بهبود روابط با کشور های همسایه اولویت سیاست خارجی دولت وی خواهد بود. برگزاری نشست شورای همکاری به همراه ایران و عراق برای بحث و مذاکره در مورد برنامه ۱۰ ماده ای آقای روحانی می تواند قدم بسیار اثر گذاری باشد.
در صورت تحقق اهداف برنامه ۱۰ ماده ای فوق الذکر، رویارویی های رقابت مدارانه و حتی خصومت گرایانه ایران و عربستان سعودی و دیگر کشور های شورای همکاری درمورد سوریه، عراق، افغانستان، یمن و لبنان می تواند تبدیل به همکاری برای صلح و ثبات شود.
چنین همکاری های منطقه ای حتی می تواند تسهیل کننده همکاری های چند جانبه منطقه ای برای غنی سازی بین ایران، کشور های شورای همکاری، عراق و حتی مصر و ترکیه باشد. ترتیبات چند جانبه به عنوان بهترین شاخص برای ایجاد و تحکیم اعتماد متقابل در خصوص مناقشه هسته ای ایران و رفع نگرانی کشور های منطقه است.
تجربه نگارنده پس از چهار ملاقات طولانی و پشت در های بسته در سال ۱۹۹۶ در خصوص مجموعه ای از موضوعات دو جانبه، منطقه ای و بین المللی با ولیعهد وقت عربستان سعودی شاهزاده عبدالله ابن عبدالعزیز که منجر به دستاورد های بسیار مثبتی در قالب یک بسته جامع برای تقویت روابط در تمام زمینه ها بود، جای هیچ شک و شبهه ای باقی نمی گذارد که آقای روحانی و دیگر رهبران کشور های شورای همکاری واجد توانایی و ظرفیت لازم برای تحقق چنین ابتکاراتی هستند.
حسین موسویان
