آقای بزرگواری؛ به عنوان یک لر مرگ را برخود واجب می دانم!

سایت خبری "تیک" به قلم احسان ناصر از لرستان نوشت:

مقدمه این متن را با چاشنی سیاه نمایی آغاز کنیم، بد نیست! چراکه هیچ حرکتی، به قدر یادآوری نتیجه اقدامات سال های اخیر انحصارطلبان گرامی، موجب به جوش آمدن خون در رگ های ایشان نمیگردد! انحصار طلبانی که تمامی سیاه روزی این ملت، نتیجه عملکرد ننگین ایشان بوده و هست و جالب تر اینکه همچنان مدعی و طلبکارند!

مدتها بود، اکثریت مردم امید بهبود فضای آتی کشور را از دست داده بودند. کنج عزلت گزیده بودیم و حتی ذهن خویش را بر هرگونه فکری در این خصوص می¬بستیم. چون امیدی نداشتیم. تا اینکه آقای هاشمی قدم به میدان گذاشتند، امیدها زنده شد، مردم فوج فوج به دیدار ایشان می¬رفتند و از این اقدام حمایت می¬کردند. داستان غم-بار و شوک¬آور رد صلاحیت آن دوران را تکرار نمی¬کنیم چون مردم به حکم تاریخ، خود قضاوت خواهند کرد.

فردی "روحانی" آمد و همان گفت که مردم می¬گفتند. امید به فضای جامعه¬ی بی¬رمق و مرده، طراوت تازه¬ای بخشید. اما از همان روز اول، انحصارطلبانی که ذکرشان رفت و خود را در معرض خروج از جایگاهی که از ابتدا هم درخور ایشان نبود، می¬دیدند، شروع به چنگ انداختن به صورت دولت جدید و مردم نمودند. اوج این بی¬اخلاقی¬ها در روز بررسی کابینه و رأی اعتماد مجلس به اعضای دولت جدید نمایان شد و هویت بسیاری آشکار گردید، که جا دارد بابت این عطیه که از سوی صدا سیما – و100 البته ناخواسته- به ملت اهدا شد، تقدیر و تشکری بسیار نماییم.

نماینده¬ای به نام "بزرگواری" از استان کهگیلویه و بویر احمد، در این روز متأسفانه همزمان چهار جایگاه رفیع تلبس به لباس گرانقدر روحانیت، انتساب به جلاله¬ی پاک و مطهر ائمه¬ی اطهار، نمایندگی مجلس و وابستگی به قوم عزیز لر را مورد تعرض قرار داد. انگار از قبل وهن قوم لر در دستور کار ایشان قرار گرفته بود. ناخودآگاه پس از شنیدن ادبیات سخیف بکار گرفته شده توسط "بزرگواری" در جایگاه مخالفت کابینه، خاطر بسیاری از شنوندگان و بینندگان رنجید. اما آنجا که ایشان با بکار بردن عبارت "من یک لرم و از چماق لری استفاده می-کنم" حداقل نگارنده و به عنوان یک "لر" مرگ را برخود واجب دانستم.

این نماینده که حضور ناقابل خود را در چنین جایگاه ارزنده و قابلی، مدیون احمدی نژاد و "احمدی نژادها" است، بقای خود را نیز در توسل به شیوه¬های نامیمون این گروه می¬داند. او که چندین و چندبار از لر بودن خود سخن راند و تمامی لرها را پشتیبان خود نامید، یا ندانسته و یا خود را به نادانی زده که اگر امروز کسی چون او بر کرسی-های مجلس تکیه زده، به لطف رد صلاحیت¬های نابجا و دسته¬ای نخبگان و کاردانان بوده، به حدی که اکنون دیگر نخبگان خود انگیزه¬ای جهت حضور در چنین میدان¬هایی را ندارند.

در زمانی که همگان و خصوصاً رهبر عظیم الشأن انقلاب دعوت به وحدت و دوری از تفرق می¬کنند، ایشان گستاخانه و از تریبون مجلس و با استفاده¬ از مصونیت قضایی که مطمئنا هدف اولیه از وضعش، شامل حال شدن این دسته از افراد نبوده است، تهمت، توهین و ناسزا را نثار شهروندان و قوم بزرگ لر می¬نماید. بماند که سخن راندن ایشان در باب صلاحیت کابینه و مباحث اقتصادی و سیاسی مرتبط، خود از بامزه¬ترین جک¬های سال نام خواهد گرفت، اما بخش توهین آمیز موضوعات مطرح شده از طرف قوم لر و انتساب برخی صفت¬های ناروا، فقط شأن خود ایشان را شامل خواهد گردید.

تأسف¬بار ترین بخش اظهارات سراسر بی¬ربط و دون شأن جناب آقای "بزرگواری" زمانی بود که ایشان قصد تصحیح فرمایشات (!) و تنویر افکار عمومی را داشتند که مجدداً با تقسیم مناطق زاگرسی مرکز و غرب کشور به مناطق خود خوانده "لر بزرگ تا کوچک" بار دیگر مسببات توهین به این قوم فرهیخته را فراهم آورده که اینبار نمایندگان مجلس در دم اعتراض خود را با صدای بلند فریاد زدند. دشمنان این دیار، تا کنون موفق به پدید آوردن انشقاق در بین قوم جان بر کف لر نشده¬اند که البته به نظر می¬رسد با اشارات این نماینده، زمینه¬های لازم درحال بوجود آمدن می¬باشد که البته این بخش از مردم دیار کهن ایران این توطئه را نیز ابتر خواهند گذاشت.

البته به حتم نماینده¬ی مذکور حداقل برنامه و یا هدفی در جهت ایجاد تفرقه در بین طوایف متنوع لر نداشته و اقدام صورت گرفته صرفاً از روی نا آگاهی و عدم تسلط ایشان به جایگاه نمایندگی مجلس را دارد

بر کسی پوشیده نیست که مردم فهیم و ذی شعور استان کهگیلویه و بویر احمد خود بیش از دیگران از صحبت¬های گفته شده آقای "بزرگواری" در مجلس ناراحت و رنجور هستند و در انتخابات آتی مجلس این انزجار خویش را به رخ دیگران خواهند کشید.

و اما نماینده¬ی نامبرده، شاید با انتشار یک بیانیه¬ی عذرخواهی و اعتراف گونه - و نه در مقام توجیه و تفسیر- خطاب به همه¬ی لرها بتواند بخش کوچکی از ظلمی که به قوم عزیز لر را رفته، جبران نماید. در غیر اینصورت بنظر می¬رسد اندیشمندان لر خود باید راهی درخور و شایسته جهت برخورد با چنین معضلاتی چه در حال و چه در آینده بیابند.