وقتی محصولی با نیم رای وزیر شد و نجفی با یک رای از وزارت ماند

نسرین وزیر: فقط چهار روز بررسی رای اعتماد به وزرای کابینه یازدهم باعث مرور خاطراتی نه چندان دور شد. وقتی محمد علی نجفی با سابقه چهار دوره وزرات در دولت​های پیشین نتوانست بار دیگر بر کرسی وزارت تکیه بزند، آن هم با کسر تنها یک رای ناقابل و به قول رئیس مجلس ناپلئونی  یادم آمد که در همین صحن علنی،  پنج سال پیش صادق محصولی با کسب تنها نیم رای بیش از حد نصاب توانست وزیر کشور شود و انتخابات جنجالی سال 88 را برگزار کند!

نه در پی تظلم خواهی برای نجفی هستم و نه در پی بی​اعتبار کردن رای ارائه شده به محصولی. اهمیت وزارت آموزش و پرورش در نگاه نمایندگان مجلس به سبب تربیت نسل بعد هم به نظر بیشتر از وزارت کشور به عنوان سیاسی​ترین وزارتخانه دولت آن هم در فاصله شش ماهه تا انتخابات ریاست جمهوری نیست. ترکیب نمایندگان مجلس هشتم و نهم هم تفاوت معناداری نکرده. پس نکته در کجاست که چنین اتفاقی در مجالس مختلف تکرار می​شود؟

به نظرم نکته در آرای ممتنع نهفته است. چه آن 20 نماینده​ای که رای ممتنع به محصولی دادند و چه 9 نماینده​ای که رای ممتنع به نجفی دادند، اگر به جهت نماینده بودنشان از جانب ملت احساس مسئولیت بیشتری کرده و تکلیف رای خود را مشخص می​کردند، چنین نمی​شد. بالاخره یا محصولی با آرای کمترتری وزیر نمی​شد و یا نجفی....

مساله اینجاست که احساس تکلیف فقط در آستانه انتخابات به جهت اعلام نامزدی نباید گل کند. چرا وقتی برخی بر کرسی تصمیم گیری تکیه می​زنند، احساس مسئولیتشان خشک می​شود؟ مردمی که به این نمایندگان «ممتنع» و البته «همیشه در صحنه» رای داده​اند؟، نباید گلایه کنند؟ اصلا اگر رای همین مردم به نمایندگی این آقایان ممتنع بود، آنها می توانستند نماینده مردم شوند؟

تازه آنچه که اینجا نوشته شد، تنها حدیثی از مرثیه​ای مفصل است. تنها مستمعین همیشگی رادیو مجلس {رادیو فرهنگ موج 106} و برخی نمایندگان دغدغه مند می دانند که چه بسیار مصوباتی که با همین آرای لب مرزی تایید یا رد می​شوند.  به فرموده خداوند در قرآن کریم «و ویل للمطففین...»، کم فروشی نکنید.

 *صادق محصولی پس از استیضاح و برکناری علی کردان به مجلس معرفی شد. در ۲۸ آبان ۱۳۸۷ از مجموع ۲۷۳ نماینده حاضر در جلسه، ۱۳۸ نفر به انتصاب او رای موافق و ۱۱۲ نفر رای مخالف و ۲۰ نفر دیگر رای ممتنع دادند.