پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : لیبراسیون، می نویسد: «مصر لحظه به لحظه به سوی نفرت و دو دستگی فرو می افتد».
به گزارش انتخاب ؛ این روزنامه، مینویسد دیروز که از سوی اخوان‌السلمین و طرفداران محمد مرسی پس از درگیری خونین روز چهارشنبه، "جمعه خشم" نام گرفت هزاران تن از اسلام گرایان به رغم اجازه منع اجتماعات از سوی حکومت موقت و ارتش مصر، اقدام به تظاهرات کردند. در تظاهرات دیروز در قاهره و دیگر نقاط کشور، بیش از 80 تن دیگر جان باختند.
لیبراسیون می نویسد که دو دستگی در مصر به شکل غیر قابل بازگشتی مستقر شده است.
"الکسادرا شوارتسبرودو"، در سرمقاله امروز روزنامه لیراسیون می نویسد: «در چنین شرایطی که جامعه مصر دو پارچه شده است، جامعه جهانی بیش از پیش ناتوان از دخالت و حل بحرانی هست که در هفته‌های اخیر این کشور مهم استراتژیکی 85 ملیون نفری را فرا گرفته است. او می نویسد که زیر نگاه ناتوان جامعه بین المللی، مصر پس از سوریه به سوی جنگ داخلی کشیده می شود و برای جلوگیری از آن، قدرت های بزرگ جهان بیش از پیش ناتوان و عاجز هستند.
در این مقاله آمده است که آمریکا پس از آنکه به مدت دوسال از اخوان المسلمین حمایت کرد و چشم خود را بر روی انحرافات سیاسی و اجتماعی این گروه بست، در فردای کودتای نظامی در سوم ژوئیه بیش از پیش برای تأثیرگذاری در باره اوضاع بحرانی مصربا مشکل روبرو گردید. او می نویسد که اوباما آنقدر از فروافتادن در چاله خاورمیانه‌ای هراس دارد که عملاً از نظر سیاسی دچار فلج شده و نمی تواند با پادر میانی به موقع به حل بحران در این کشور کمک کند.
او مینویسد که از سوی دیگر اروپائیان نیز ضمن چند دستگی میان خود، بیش از پیش ناتوان هستند و نمی توانند تأثیر بسزایی در مهار بحران در مصر داشته باشند.
در چنین شرایطی دو کشور عربستان سعودی و قطر که اولی از نظامیان و دولت موقت مصر حمایت و پشتیبانی می کند و دومی از اخوان المسلمین، عوامل خارجی-منطقه ای هستند که به تعمیق دشمنی و دو دوستگی بین مردم مصر و حرکت این کشور به سوی یک جنگ داخلی کمک می کنند.
الکسادرا شوارتسبرودو، مینویسد: آمریکا و اروپا، مصر را به حال خود رها کرده اند. مصر به دوقسمت شکسته و دودستگی در این جامعه حکم فرما شده است: گروهی از اخوان المسلمین حمایت می‌کند و سایر گروه‌های سیاسی را قبول ندارد؛ گروه های بزرگتری اخوان المسلمین را یک سازمان تروریستی میداند و در مقابل آن ایستاده است. نظامیان در برابر اخوان المسلمین ایستاده اند. هر یک از این دو گروه عمده در مصر، دمکراسی را به زعم خود تعریف می کنند؛ این تعاریف در تنافض با یکدیگر قرار گرفته و جامعه مصر را به دو پارچه تقیسم کرده است. در چنین شرایطی، شاید به نظر غیرواقعی باشد، اما تنها راه برای فرو نغلتیدن مصر در چنگال یک جنگ داخلی ویرانگر و خانمانسوز، آغاز یک فرآیند سیاسی بین دو قسمت جامعه مصر است. باید به هر شکل ممکن، راه حلی سیاسی برای حل بحران مصر یافت.
او، می گوید که بحران مصر به مانند مدلی از نزدیک و از سوی دو کشور تونس و ترکیه که در آنها اسلام گرایان در قدرت هستند به طور جدی تعقیب میشود؛ آنها به درستی می دانند که اثر زنجیره‌ای رویدادهایی که هم اکنون در مصر می‌گذرد، می تواند به سهولت از مرزهای مصر گذشته و کشور آنها را دستخوش تنش‌ها و بحران‌های مشابهی کند.
