دغدغه خبرنگاران امنیت شغلی است نه داشتن لپ‌تاپ!

علی گرانمایه‌پور درباره‌ی تعریف سازمان تأمین اجتماعی از شغل «خبرنگاری» گفت: سازمان تأمین اجتماعی به‌خاطر این‌که زیر بار تعهدات مالی و صنفی برخی اقشار نرود‌، بدون داشتن شناخت مشخص، مشاغل سخت را تعریف می‌کند.

این استاد دانشگاه در گفت‌وگو با ایسنا، با بیان این‌که ما هم می‌توانیم بگوییم سازمان تأمین اجتماعی فقط وظیفه‌ی بیمه کردن، دادن هزینه و سرپرستی مردم را برعهده دارد،‌ اظهار کرد: تعریف، بدون شناخت، درست نیست. طبق آن چیزی که در قانون مطبوعات آمده است، ما یک روزنامه‌نگار و یک نویسنده‌ی روزنامه داریم؛ روزنامه‌نگار کسی است که مطالب را تهیه می‌کند، اما بیمه نیست؛ ولی نویسنده‌ی روزنامه در مجموعه‌ی مطبوعات فعالیت و حق بیمه پرداخت می‌کند.

او با اشاره به وارد شدن فشارهای روحی به خبرنگاران و روزنامه‌نگاران، ادامه داد: اگر یک روزنامه به هر دلیلی تعطیل شود، چه نهادی متولی تأمین آینده‌ی شغلی و زندگی روزنامه‌نگاران آن است؟ متأسفانه هیچ انجمن صنفی و نهادی برای پیگیری حقوق روزنامه‌نگاران وجود ندارد.

متولیان برای توضیح زیان‌آور بودن «خبرنگاری» به «تأمین اجتماعی» تلاش نکرده‌اند

گرانمایه‌پور با طرح این پرسش که اگر دوستان در تأمین اجتماعی فکر می‌کنند که خبرنگار فقط کسی است که در سوریه خبر تهیه می‌کند، چرا اصلا روزنامه‌نگاران را بیمه می‌کنند؟ تأکید کرد: متأسفانه وجود چنین تعریفی از روزنامه‌نگار به‌دلیل ضعف عملکرد متولیان حوزه‌ی مطبوعات، روزنامه‌نگاران، مدیران مطبوعاتی و وزارت ارشاد است، چون هیچ‌یک تلاش نکرده‌اند با سازمان تأمین اجتماعی رایزنی کنند و توضیح دهند که شغل خبرنگاری، شغلی زیان‌آور و سخت است.

وی اظهار کرد: شغل خبرنگاری، استرس روانی بسیار زیادی دارد. تعداد زیادی از همکاران ما پس از چند سال فعالیت، از ناحیه‌ی دست و گردن دچار مشکل می‌شوند. از سوی دیگر، مأموریت‌های خبرنگاران، سختی و استرس دارد. بنابراین خبرنگار فقط کسی نیست که در مناطق جنگی خبر تهیه می‌کند و آن خبرنگاران از امتیارهای ویژه‌تری برای مأموریت‌شان برخوردار می‌شوند.

هیچ نهادی برای رسیدگی به مشکلات خبرنگاران وجود ندارد

این استاد رشته‌ی ارتباطات با اعتقاد به این‌که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و انجمن صنفی روزنامه‌نگاران تا کنون نتوانسته‌اند حقوق روزنامه‌نگاران را به‌درستی پیگیری کنند، بیان کرد: وقتی متولیان این حوزه نمی‌توانند تعریف درستی از شغل خبرنگاری ارائه دهند، نمی‌توانیم از نهادهای دیگر، توقع داشته باشیم. این یک آسیب است و باید توجه کنیم که هیچ نهاد حقوقی‌ای وجود ندارد که در صورت فوت یا آسیب‌دیدگی یک خبرنگار‌، از او و خانواده‌اش در بلندمدت حمایت کند. در قانون نیز هیچ اشاره‌ای نشده است که چه کسی باید به این موضوعات رسیدگی کند.

گرانمایه‌پور با بیان این‌که نهادهای متولی دقیقا نمی‌دانند که دغدغه‌ی خبرنگاران چیست، یادآوری کرد: دغدغه‌ی خبرنگاران داشتن لپ‌تاپ و آی‌پد نیست، آن‌ها دغدغه‌ی کار در یک جای ثابت‌، تأمین آینده، داشتن مسکن، امنیت شغلی را دارند، زمانی که امنیت شغلی برای یک خبرنگار وجود ندارد، نمی‌توان از او توقع عملکرد حرفه‌یی داشت.

باید دید دولت «تدبیر و امید» چه رویکردی به حقوق خبرنگاران دارد

او با یادآوری این‌که مطبوعات در ایران، جور احزاب را می‌کشند، تأکید کرد: تا وقتی این شرایط بر مطبوعات حاکم است، به روزنامه‌نگار نیز به‌عنوان جاسوس نگاه می‌شود و این مشکلات ادامه خواهد داشت. در چنین شرایطی باید ببینیم دولت «تدبیر و امید» که شعار اعتدال داده است، چه رویکردی در قبال حقوق روزنامه‌نگاران اتخاد می‌کند.

وی با تأکید بر این‌که اجرای قانون مشاغل سخت و زیان‌آور برای خبرنگاران، حق اساسی خبرنگاران است، اظهار کرد: متأسفانه نگاه برخی سازمان‌ها که خدمات اجتماعی ارائه می‌دهند، به مشاغل سخت‌، یک نگاه مکانیکی و سخت‌افزاری است، یعنی حتما فکر می‌کنند باید یک شرایط آب‌وهوایی سخت در میان باشد تا یک شغل سخت و زیان‌آور باشد، در حالی که چنین نیست، بسیاری از مشاغل که ظاهر شیکی دارند، در باطن یک شغل سخت و زیان‌آورند.

تکنولوژی همراه خود آسیب هم می‌آورد

این استاد رشته‌ی ارتباطات اجرایی شدن قانون مشاغل سخت و زیان‌آور برای خبرنگاران را لازم دانست و تأکید کرد: از نمایندگان مجلس شورای اسلامی می‌خواهم، به حقوق روزنامه‌نگاران نیز فکر کنند. همین روزنامه‌نگاران آن‌ها را به مسند قدرت می‌رسانند، پس بهتر است دین خود را به این قشر ادا کنند.

گرانمایه‌پور در پاسخ به این پرسش که آیا پیشرفت تکنولوژی دلیلی برای آسان‌تر شدن شغل خبرنگاری محسوب می‌شود؟ گفت: به هیچ‌وجه این‌طور نیست‌، شاخه‌ای علمی به نام «جامعه‌شناسی کار» وجود دارد که در آن اشاره می‌شود که تکنولوژی همیشه زمان را کم نمی‌کند و همراه خود، آسیب نیز دارد، مثلا دوستانی که با امواج رادیویی در تماس هستند، در بلندمدت آسیب می‌بینند و نمی‌توان گفت به‌صرف در اختیار داشتن تکنولوژی، از آسیب دور هستند.