کینههای "بدریه و حنینیه" به هاشمی، بار دیگر سر باز کرد! / سردار! «بسیج» متعلق به همه مردم است

سخنان خارج از آداب و شان منزلت انسانی و مملو از ناراحتی سردار نقدی در مورد فتنه 88 و "پیرمردی ورشکسته" ، حکایت از آن دارد که اخلاق در صحنه ی سیاسی ایران، هنوز متاثر از جریان احمدی نژاد است و سیاستگذاران اصلی فرهنگ، باید برای تغییر این ادبیات چاره ای جدی بجویند.

آقای نقدی  ضمن متهم کردن برخی وزرای پیشنهادی دکتر روحانی به "هسته مرکزی ستاد انتخاباتی کاندیداهای فتنه گر"، چنین افاضه کرده اند که «هیچ دانشجویی سیطره استعمار و استکبار را نمی‌طلبد و فقط یک پیرمرد ورشکسته و خسته از این سخنان می‌گوید که با آمریکا و صهیونیزم دشمنی نداریم» ... ضمیر مورد اشاره ی ایشان، آنقدر روشن است که نیاز به توضیح ندارد. با این حال، به چند نکته میتوان اندیشید:


اول: به نظر میرسد گذشت چند ماه از پیروزی جریان اعتدال، هنوز جراحت برخی مخالفان و افراطیون را التیام نداده است. این جریان که پیشتر با آهنگی تند، درد دل دیرینه خود و به تعبیری زخمها و کینههای بدریه و حنینیه خود را می گشود، اینک با همان روش و منش پیشین، ناخرسندی خود را از بازگشت جریان آرمانی، اصولی و ارزشمدار انقلاب به قالب مدعیات و مطالبات نامفهوم و مشکوک، بیان می دارد، اما چون راهی برای حمله نمی یابد، "فتنه" را نبش قبر می کند و به نماد این جریان، آیت الله هاشمی رفسنجانی می تازد تا پس از شکستی سنگین، "زنده بودن" خود را به رخ کشانده و با زبان مللو از تندخویی، هشدار دهند که هنوز هستند!

جدا از حجم گسترده سخنرانیها و گفت و شنفتها علیه هاشمی رفسنجانی، رسانههای مکتوبی نیز هستند که برنامه تیره کردن شخصیت او را در صدر اولویتهای خود قرار دادهاند و طعمه و طعام رنگینی برای خوان دشمنی و دشنام خود یافتهاند. ترسها و هراسها بیشتر خود را نشان میدهند و لجوجانه چشمهای واقع بین را میبندند.

سخن اخیر جناب نقدی چنین نشانه ای دارد که قرار است مخالفان تندروی هاشمی به تبلیغات تخریبگرانه خود وسعت و شدت بیشتر دهند. این آواز کوبشها بر طبلهای حلبی که البته در ایام رای اعتماد به وزرای پیشنهادی، نیرومندتر و گوش خراش تر از پیش به گوش رسید ، اینک وارد فاز تازه ای شده که حکایت از «هتک حرمت و توهین به حریم روحانیت شیعه» نیز دارد و وحدت ملی را دستخوش ضایعات شکننده کرده و سرانجام، امنیت ملی را به تهدید جدی میکشاند.

دوم: در چارچوب مردمسالاری دینی، انتخابات، بهترین مجرای ظهور خواستههای مردم انگاشته میشود. آیت الله هاشمی با گام نهادن به عرصه انتخابات، پایگاه اجتماعی و میزان مقبولیت خود را محک زد و سنجید. جریانهایی که داعیه محبوبیت دارند و هم خود را تنها نماینده حقیقی مطالبات سیاسی جامعه فرا مینمایند، تلخ و تندترین رویاروییها را با ورود هاشمی صورت دادند. از این امر چه میتوان فهمید؟ این رویارویی نشانه چیست؟ آنها احتمال افزایش محبوبیت گفتمان اعتدال را بالا می بینند. بر این پایه، نباید در هر دو دعوی فربه و فخیم و خیالین آنها تردید کرد؟ آیا بهتر نیست آنها به جای آن که از هاشمی نگران و خشمگین باشند، از مردم رأی دهنده به این جریان آزرده خاطر و دل شکسته باشند؟ چرا هاشمی باید تاوان هراس و هول آنها از عدم اعتماد مردم به جریان رادیکال را که از قضا سنخیتی هم با اصولگرایی ندارند، پس دهد؟

سوم: اما اصل این سخن سردار که «فقط یک پیرمرد ورشکسته و خسته از این سخنان می‌گوید که با آمریکا و صهیونیزم دشمنی نداریم» خود محل بحث است و از بی معناترین وهم بافی های شنیده شده! اول آنکه این جمله ی مضحک در ایام انتخابات به نقل از هاشمی منتشر شد تا بهانه ای برای حمله به باشد، اما این ادعا آنقدر سطحی تنظیم شده بود که حتی آیت الله، نیاز ندید آن را تکذیب کند!


در این میان، سخن مهمتر آن است که آیا جداً، سردار نمی دانند که همین "پیرمرد" خود از پایه گذاران انقلابیست که یکی از مهمترین آرمان هایش، نجات فلسطین و افشای چهره ی دسیسه گر صهیونیزم است؟ آیا حقیقتاً نمی دانند هاشمی از نخستین نمادهای جریان های مقابله با صهیونیزم است؟ اگر نبودند همین نمادها و پایه گذاران، آیا امثال آقای نقدی، به خود اجازه می داد آنان را متهم کند، بتازد و چنان حق به جانب، او را متهم به چیزی کنند که خود از خط شکنان و پایه گذاران آن است؟! کدام منتقد و یا حتی دشمنی که از حداقل انصاف بهره برده را می توان یافت که حجاب حقیقتی چنین روشن باشد؟ این داستان، حقیقتاً مضحک نیست؟!  مگر نه آنکه زماتی که هاشمی در کنار امام (ره) و رهبری معظم انقلاب از چنین آرمانی سخن می گفت، برخی از این جماعت  نورسیده، نه در قید حیات بودند و نه حتی در ایران؟

اینکه از دایره عقلانیت به دام ستیزههای آشوبگرانه و بیهوده بغلتیم و بی هیچ آداب و ترتیبی، هر چه دل تنگمان میخواهد، بگوییم و کینهها و حقدهای بدریه و غدیریه را باز گشاییم و دیگران را به زور رسانهها و تحریک افکار عمومی وادار به خفتگی یا سکوت کنیم،(که البته ناشدنیست) به چیزی جز استبدد پنهان نمی انجامد؟

شایسته است که در انتقاد، جانب انصاف رعایت شود و سخنها از انگیزههای زلال دینی و ملی سرچشمه بگیرند و مرزهای امنیتی در فرآیند آن در نظر آیند.

چهارم: چندی است پارهای عناصر در مناسبتهای خاص و عام در مجالس و محافل به سخنرانی میپردازند و گاه موضعگیری برخی از این افراد نحوهای جانبداری از جناحهای سیاسی تلقی میشود یا آن که در پدیدههای سیاسی نحوهای دخالت در مسائل سیاسی نام میگیرد.

ما اعتقاد نداریم، عناصر دلسوز و انقلابی نیروهای نظامی از جمله «بسیج» نبایستی نسبت به مسائل انقلاب و ارزشها بی تفاوت باشند یا حساسیتی نداشته باشند، وظیفه این سازمان حساسیت و تأمل در حفظ انقلاب و ارزشها و قانون است. اما نبایستی این موضعگیریها در افکار عمومی، «سازمان بسیج مستضعفین» را جانبدار احدی از جناحهای سیاسی بشمار آورد. «بسیج» متعلق به انقلاب، امام، رهبر معظم انقلاب و ملت رشید ایران است. بایستی چتر آن بر سر تمام جریانها و همه مردم باز شود.

پنجم: هر کس شخصیت هاشمی را تقدیس کند و مبرا و منزه از هر خطا و کاستی بداند، همان قدر در حق او جفا کرده که مخالفان ناشسته روی و تندخوی و گزافه گوی او. عملکرد هاشمی در عرصههای گوناگون در تاریکخانه شکل نگرفته . چنان هویدا و  پیداست که کارشناسی میتواند نقص و قوت آن را با برهان و استدلال بیابد و واشکافد. سخن در این بهانههای بیبها نیست. تمام سخن در این است که برخی مدعیان، نباید حرمت این سرباز پیر سیاست و فرهنگ و اقتصاد این کشور را فرو گذارند و کوششهای پیدا و پنهانش را در راه اعتلای نظام و کشور با رقم مغلطه، سیاه کنند.

آیت الله هاشمی اما در این گذرگاه تنگ عافیت، صبورانه خشمها و خروشها را میشنود و دم بر نمیآورد  و می گوید «ما دعوت به عفو و گذشت شده ایم»، ولی آیا کسی هست که ورای این هیاهوها و همهمههای مبهم آشفته بازار سیاست، غم و دغدغهای برای مصلحت ملی و آینده سرنوشت کشور داشته باشد؟

* مصطفی فقیهی
مدیرمسئول و سردبیر