جعفر محمدی سردبیر عصرایران نوشت:

آنچه در "مصرِ مرسی" گذشت ، برای گروه هایی در ایران ، بسیار درس آموز شده است.

محمد مرسی ، رئیس جمهور مصر ، تنها یک سال توانست بر مسند قدرت بنشیند و بعد از آن ، با موج عظیمی از نارضایتی ها ، کنار رفت. هر چند خود او و دولتش ، عملکرد بسیار ضعیفی داشتند ولی کارشکنی های متعددی نیز در داخل علیه او شکل گرفت و مردم را به شورش علیه دولتش ترغیب کرد.
درسی که از مصرِ مرسی می توان گرفت این است که تشدید نارضایتی های داخلی ، می تواند مردم را در برابر رئیس جمهور قرار دهد و به زیرش کشد.
هم اکنون ، برخی از مخالفان سیاسی دولت روحانی ، آرزومند تکرار ماجرای مرسی در ایران هستند. هر چند که برای آنها ، یک ساله شدن دوره ریاست جمهوری روحانی ، یک ایده آل است ولی آنان نیک می دانند که ساختار قدرت در ایران ، اجازه چنین تنشی را نمی دهد ، چه آن که اولاً رهبری نظام چنین ماجراجویی نابخردانه ای را برنمی تابند و ثانیاً نیروهای نظامی ایران ، مشابه ارتش مصر نیستند.

بنابراین، حرکت حساب شده مخالفان سیاسی دولت برای شکست روحانی در انتخابات ریاست جمهوری 1396 از هم اکنون آغاز شده است. این ، البته امری نامتعارف نیست چه آن که در همه جای دنیا ، جناح ها و احزاب ، همواره در صدد این هستند که از رقیب پیشی بگیرند و خود ، قدرت را به دست بگیرند.
سخن این است که در ایران ، از روش های غیرعقلانی و ضد منافع ملی برای منکوب کردن رقیب سیاسی استفاده می شود.
جریانی که بعد از انتخابات خرداد 92 ، در شوک و حیرت بود ولی چند صباحی است قوای خود را تجدید کرده و بار دیگر وارد میدان شده است و در صدد است با عبور از منافع ملی ، به منویات جناحی اش برسد.

کلیات طرحی که هم اکنون عملاً اجرا می شود این است که نگذارند وعده های حسن روحانی در سه حوزه مهم (هسته ای، تحریم ها ، اقتصاد) محقق شود ؛ مردم ایران فراموش نکرده اند که حسن روحانی ، زمانی که کاندیدا بود، در برنامه گفت و گوی ویژه خبری شبکه 2 شرکت کرد و برای اولین بار "کلید"ی که نماد انتخاباتی اش بود را از جیب درآورد و بالا گرفت و در حالی که لبخند می زند ، با لحنی قاطع گفت: " همه چیز با تدبیر و امید حل خواهد شد ، بدانید شما ، هسته ای هم حل خواهد شد ، تحریم هم برداشته خواهد شد ، رونق اقتصادی هم ایجاد خواهد شد."

هر سه وعده ، که بر مبنای آن - به علاوه سایر وعده ها و برنامه ها - مردم به روحانی رأی دادند ، تنها با دیپلماسی فعال عملی می شوند و الّا نمی توان هیچ کدام از این وعده ها را محقق ساخت.
این ، دقیقاً نقطه ای است که مخالفان دولت ، آن را نشانه رفته اند و می کوشند با کارشکنی در سیاست خارجی دولت ، محقق شدن وعده ها را منتفی کنند و به تبع آن نارضایتی عمومی را رقم بزنند و تشدید کنند.

صورت مسأله هم کاملاً ساده و همه فهم است: پرونده هسته ای و مشکل تحریم ها ، تا زمانی که ایران ، با طرف اصلی ماجرا ، یعنی آمریکا وارد مذاکره جدی نشود و بر مبنای منافع ملی ، به نتیجه مشخص در این مذاکرات نرسد ، حل نخواهد شد. بخش مهمی از مشکلات اقتصادی کنونی هم ناشی از تحریم هاست و تا تحریم ها ، تعدیل و حذف نشوند، بخش بزرگی از مشکلات معیشتی مردم پا بر جا خواهد بود (البته نقش سوء مدیریت های داخلی نیز مزید بر علت است و غیر قابل کتمان.)

بخش قابل توجهی از مخالفان سیاسی دولت روحانی ، که زمان احمدی نژاد می کوشیدند خودشان رابطه با آمریکا را ترمیم کنند (به یاد آورید نامه های بی جواب احمدی نژاد به بوش و اوباما را ) اینک در تلاشی معکوس ، در صدد هستند هیچ رابطه ای بین ایران و امریکا ،جوش نخورد. آنها بسیار خرسند خواهند شد که مذاکرات ایران و آمریکا ، اساساً شکل نگیرد یا در صورت تحقق ، به شکست بینجامد تا نه مسأله هسته ای حل شود ، نه تحریم ها برداشته شود و نه مشکلات اقتصادی حل گردد!
چنان وضعی ، دقیقاً خلاف وعده صریح رئیس جمهور به مردم است ؛ خاصه آن که بدانیم ادامه تحریم ها ، با اثرگذاری های شدیدتر در آینده ، معیشت مردم را سخت تر خواهد کرد.

بدیهی است که اگر روحانی نتواند به وعده هایش عمل کند ، از سوی مردمی که با هزار امید ، به او رأی داده اند ، متهم به بی کفایتی خواهد شد و شکست او در انتخابات بعدی ، بسیار محتمل است. (هر چند که همان گونه که ذکر شد ، ایده آل بعضی ها ، "مرسی" سازی روحانی و حذف زودهنگام اوست!)

لذا در کنار گروه هایی که به "تاجران تحریم" معروف هستند و از رهگذر تحریم ها ، سودهای کلان می برند ، باید "سودا گران سیاست" را نیز به مخالفان بهسازی روابط ایران و جهان و مشخصاً آمریکا افزود که به این ماجرا ، از منظر بازی های سیاست داخلی خودشان می نگرند ، گو این که دراین میان ، معیشت مردم و آبروی رئیس جمهور کشور ، بازیچه ای بیش نیست!