۱_ پايیز را فصل عشاق و شعرا گفتهاند؛ «خاموش وملال انگیز»، «برگهای
آرزوها، یکایک زرد»، «آفتاب دیدگان سرد»، «سینهای پر درد» که چون «توفان
اندوهی به جان میزند چنگ.» اینها بخشهایی از توصیفهای فروغ (فرخزاد)
است از پايیز. اما وقتی از این فصل وحشی شهوتانگیز «اخوان» یاد میکند،
خلاصه و مفید میگوید: «پايیز پادشاه فصلهاست»
فاصله زیاد است. خیلی زیاد. از «توفان اندوه» تا «پادشاهی». دقیقا مانند
داستان من. داستانی که هر ۲ در پايیز رخ داد. با دو قهرمان مختلف. از این
دو قهرمان یکی توفان اندوه به ارمغان آورد و دیگری ادعا میکند با زدودن
چهرهای که اولی ساخته، مردم ایران را بر تخت «پادشاهی» خواهد نشاند!؟
درست حدس زدید قهرمانان داستان ما ۲ رئیس جمهور هستند. محمود احمدینژاد رئیس جمهور سابق و حسن روحانی رئیس جمهور فعلی.
آن پايیز لعنتی!
۲_ وقتی که به همه پايیزهای عمرم نگاه میکنم روی یک پايیز متوقف میشوم.
پايیز لعنتی ۱۳۸۴. در آن پايیز نه تنها از شعر و عشق خبری نبود بلکه گذر
ایام، زمستانی سرد و پر سوز و گداز را به نمایش گذاشت. همان مردی که حالا
دیگر رفته است، در آن پايیز آذوقه مردم شهرمان را به باد داد. او فتنهای
افکند که بر اثرش مهاجمان و زورگویان بر سیلوهای شهر حمله بردند. آن مرد
خود، زاده پايیز بود. محمود احمدینژاد متولد ماه آبان؛ در طالع بینی
مردان متولد آبان آمده است که آنها پر شور، پر حرارت، مهیج، حسود، خشمگین،
غیرتی، غضب آلود، بیاختیار، وسواسی، پنهان کار، مرموز، لجوج، یک دنده و
سرسخت و خودرای هستند.
احمدینژاد بعد از یک انتخابات پرهیجان بهعنوان ششمین رئیس جمهور ایران
انتخاب شد. با وجود گمنامیاز میان چهرههای سرشناس و در میان تعجب ناظران
نام او بود که از صندوق رای بیرون آمد در هر صورت اینجا ایران است، سرزمین
شگفتیهای اجتماعی با سیاستی آغشته به شعارها و نواهای مردم پسند.
او در آبان ۱۳۸۴ در حالیکه هنوز حکم تنفیذش خشک نشده بود در نشست جهان
بدون صهیونیسم در تهران (که در بسیاری از گزارشها از آن بهعنوان کنفرانس
حمایت از مردم فلسطین) نام برده شده است دشمن همیشگی جمهوری اسلامیرا به
نبرد طلبید. یکی از ارزشهای بلامنازع رژیم صهیونیستی و دنیای غرب را به
چالش کشید و ۸ سال تمام اینکار خود را ادامه داد. بدون توجه به اینکه با
گفتههایش چه خسارتهایی به بار میآورد.
اصولگرایان مسخ در قدرت
۳_ جنجالی که احمدینژاد استارت زد شاید برای اصولگرایان حامیاش هم باور
کردنی نبود هر چند که در آن ایام رفقای اصولگرای احمدینژاد چنان مسخ قدرت
شده بودند که نمیتوانستند کاستیهای آقای رئیس جمهور را ببینند. آنهایی که
آن زمان نتوانستند یا نخواستند در مقابل انحرافات و تندرویهای دولت وقت
بایستند خیلی زود دولت را در مقابل خود دیدند و آرام آرام جبههای فربه از
اصولگرایان در مقابل احمدینژاد شکل گرفت. این هنر احمدینژاد است او دشمن
آفرینی چیره دست است، دوستان را به رقیب. رقبا را مخالف و مخالفان را به
دشمن تبدیل میکند. با اینکه اکنون دولت اعتدال روی کار است ولی بهنظر
میرسد برخی تمایل دارند رویههای دوره احمدینژاد را بهکار ببرند. از آن
جمله روزنامه نگارانی هستند که انتقاد از دولت را درشأن روزنامه نگار
نمیدانند و وظیفه روزنامه نگار را حمایت از دولت عنوان میکنند!؟ بدون
اینکه به این پرسش پاسخ دهند که اگر فردا روزی انحرافی چون انکار هولوکاست
شکل گیرد، روزنامه نگاران در برابر تاریخ چه پاسخی خواهند داشت؟
انکار هولوکاست برای چه؟
۴_ او از تهران و بندرعباس تا دوربان و دانشگاه کلمبیا در ایالات متحده به
انکار هولوکاست پرداخت و هیچوقت هم نگفت اینکارش چه نفعی برای ایران
دارد؟ وی هولوکاست را دروغی بزرگ خواند و با این جمله که «جهان بدون
اسرائیل امنتر خواهد بود» بهانه را به دست دشمن داد.
البته آقای احمدینژاد تنها به این بسنده نکرد و در حالیکه تردید درباره
نیت ایران از پیگیری پروژه هستهای همچنان پابرجا بود از نابودی رژیم
صهیونیستی سخن گفت. صهیونیستها با این استدلال که «نابودی اسرائیل یعنی
مرگ صهیونیستها و این یعنی تکرار هولوکاست.» اجماعی از مخالفان علیه ایران
تشكيل دادند. اما احمدینژاد به کار خود ادامه داد. او یکسال بعد اسرائیل
را به میکروب سیاه کثیف تشبیه کرد، گفت که آنها «حیوان وحشی» هستند «که
قدرتهای جهانی به جان ملتهای منطقه انداخته است.»
طرح مسئله هولوکاست توسط احمدینژاد، چنان شهرتی در این زمینه برای او
دست و پا کردکه در صفحه هولوکاست سایت ویکی پدیا، وی را در زمره مشهورترین
انکارکنندگان هولوکاست در دنیا قرار داد.
سال ۸۶ که احمدینژاد در جریان سفرش به نیویورک در جلسه پرسش و پاسخ
دانشجویان در دانشگاه کلمبیا شرکت کرده بود باز هم موضوع هولوکاست مطرح شد.
این بار اما رئيس دانشگاه کلمبیا خطاب به احمدینژاد گفت: «شما گفتهاید
هولوکاست یک «افسانه ساختگی» است. بعد هم کنفرانس هولوکاست را در تهران
برگزار کردید. شما یا بسیار آموزشنادیده هستید یا خیلی تحریککننده؟ شما
۱۲روز گذشته گفتید اسرائیل نمیتواند به حیات خودش ادامه بدهد و پیش از
این گفتهاید که این کشور باید از صحنه روزگار محو شود. ۱۲ عضو هیات
علمیاین دانشگاه در اسرائیل زندگی میکنند… آیا شما خواستار محو کردن ما
از روی زمین هستید؟»
او سال ۲۰۰۹ و در «کنفرانس دوربان ۲» از بهکاربردن واژههایی همچون
«مشکوک» و «مبهم» برای اشاره به هولوکاست که در متن سخنرانی ارائهشده توسط
ایران به سازمانملل وجود داشت خودداری کرد و بهجای آن از عبارت
«سوءاستفاده از هولوکاست» استفاده کرد.
«احمدینژاد» همچنین در مراسم نماز روز قدس سال ۹۰ هم باز ایده خود را پی
گرفت و با اشاره به دولت اسرائیل گفت همه مقدمات تاسیس این رژیم مبتنی بر
دروغ و فریبکاری بوده و یکی از این دروغهای بزرگ افسانه «هولوکاست» است.
استاندارد دوگانه غرب
۵_ یهودیها میگویند در جریان هولوکاست یا «همهسوزی»، نزدیک به یازده
میلیون از آنها در آلمان نازی کشته شدند. آنها طی چندین دهه متمادی آنقدر
از هولوکاست و آشویتس و کورههای آدم پزی گفتند و نوشتند که این موضوع به
یکی از هنجارهای جهان غرب تبدیل شد. غربی که بر پرده سینماها و قاب
شبکههای تلویزیونی و صدای هزاران ایستگاه رادیو از هولوکاست یهودیها گفته
است کار را بهجایی رساند که در بیشتر کشورهای اروپایی و در آمریکا برای
انکار هولوکاست جرم انگاری شده است، حال آنکه در همین کشورها برای توهین به
پیامبران هیچ جرم انگاری صورت نگرفته است.... نتیجه این است که انکار
هولوکاست نه تنها برای اسرائیل یک عمل خصمانه تلقی میشود بلکه برای دنیای
غرب نیز از لحاظ عرفی و قانونی قابل پذیرش نیست.
آن مرد رفت
6_ اگر برای چندین سال متمادی احمدینژاد از هولوکاست گفت و برای ایران و
ایرانی نفرت و تحقیر جهانی به ارمغان آورد، وزیر امور خارجه با ظرافتی
دیپلماتیک، کرده او را اصلاح کردو برای جهان توئیت کردکه «آن مرد رفته
است.» بله آن مرد رفته است. دیگر چندان مهم نیست که رئیس جمهور سابق ایران
به کجا رفته است. دانشگاه ایرانیان، ساختمان لادن یا دانشگاه علم و صنعت.
هر جا میخواهد برود، فقط نزدیک دایره قدرت نشود. او در همین جا و از این
موقعیت بود که ملت ایران را به سمت زندگی سخت و شکننده کشاند.
پارهای از واکنشهای بین المللی به ماجرا
۷_ او درباره محو اسرائیل از نقشه جهان سخن گفت و با این سخنان در حالی
که قرار بود «کوفی عنان» دبیر کل سابق سازمان ملل متحد به دلیل بحرانی بودن
پرونده هستهای ایران مهمان ویژه مقامات تهران باشد، موجب لغو سفرش به
ایران شد. پس از آن شورای امنیت نیز بیانیهای را در محکومیت اظهارات رئیس
جمهور ایران درباره اسرائیل صادر کرد. به دنبال این مسئله کشورهای
اروپایی نیز به ترتیب سفرای ایران را احضار كردهاند. سخنان محمود
احمدینژاد رئیس جمهور ایران یک بار دیگر با واکنش تند دبیرکل سازمان ملل
متحد روبه رو شده است با این تفاوت که این بار به جای «کوفی عنان»، «بان کی
مون» به چنین اظهاراتی واکنش نشان داده است. آلمان، آمریکا، بریتانیا و
فرانسه در سال ۱۳۸۸ و در پی سخنان احمدینژاد، انکار هولوکاست توسط محمود
احمدینژاد رئیس جمهور ایران را قویا محکوم کردند.
آلمان اظهارات احمدینژاد درباره «افسانهای» بودن هولوکاست را برای
ایران «شرمناک» خوانده و آمریکا نیز گفته است این به انزوای بیشتر ایران
منجر میشود.
سخنگوی وقت کاخ سفید هم انکار هولوکاست را بیپایه، جاهلانه و نفرت انگیز
خواند. دیوید میلیبند وزیر امور خارجه وقت بریتانیا هم سخنان احمدینژاد
را نفرتانگیز خواند. آنچه آمد فقط واکنشهای دو سال اول جنجال آفرینی
احمدینژاد بود. او در سالهای بعد باز هم به گفتههایش ادامه داد، در
لیستی که سایتی علاقهمند به احمدینژاد منتشر کرده است سخنان وی در این
رابطه بیش از۷۰ صفحه شده است. به راستی احمدینژاد چرا با ملت ایران چنین
کرد؟
*روزنامه قانون