لیلاز: از انتقادهای کیهان و شریعتمداری حمایت می کنم

در حالی که با تغییرات در دولت یازدهم، امیدها به آنکه نظام آمار گیری و دسترسی بدون سانسور و شفاف مردم به آمارها و اطلاعات کشور بیشتر شده است، سعید لیلاز معتقد است که اکنون وخامت اوضاع به قدری است که آمارهای فعلی هیچ تطابقی با واقعیات کشور ندارد.

 معضل دسترسی به آمار و اطلاعات در کشور بیش از چندین سال است که تبدیل به یکی از معضلات اساسی شده است که آثار و عواقب وخیم آن به حدی بوده است که طیف وسیعی از بی اعتمادی تا تصمیم گیریهای اشتباه و بی فرجام را در پی داشته است.

با حضور دولت یازدهم در راس امور اجرایی کشور، یکی از مهمترین انتظارات مردم تحول اساسی در نظام آمارگیری است که منجر به آن شود که اطلاعات و آمار کشور بدون پرده و به شکل کاملا شفافی در اختیار افکار عمومی و نه فقط مسئولان قرار گیرد.

سعید لیلاز در همین رابطه در گفتگوی خود  با اشاره به اشتباه فاحش مسئولان دولت قبل در مخدوش کردن آمار گفت: کاری که دولت قبل با نظام آمار کشور کرد، دقیقا شبیه به این میماند که پزشک یا بیمار میزان الحراره را بشکند! در حالی که این اقدام منجر به پایین آمدن تب بیمار نخواهد شد و یک احساس خوب را ایجاد نمیکند. این امر تنها منجر به آن شده است که اکنون فضای سردرگمی و التهاب در کشور به وجود آید و نگرانی های مردم در باره وضعیت کشور افزوده شده و همه از خود سوال میپرسند که مگر چقدر اوضاع خراب است که آمار دقیق و شفاف منتشر نمیشود؟

آمارهای فعلی گویای واقعیت نیستند

وی ادامه داد: اکنون مرکز آمار ایران اعلام میکند که نرخ بیکاری به 12.1 درصد رسیده است، این در حالی است که من معتقدم روزانه آمار بیکاری تغییرات شگرف دارد. یا همچنین اعلام میشود که پروانه هایساختمانی صادر شده نشان از کاهش دارد در حالی که این آمار بسیار کهنه است و گویای وضعیت فعلی نیست.

لیلاز میگوید: مسئله اصلی در اینجا نیست که آمار پنهان شده است، بلکه اصل موضوع بر سر آن است که سرعت وخامت اوضاع کشور به جایی رسیده است که آمارهای فعلی به هیچ وجه بیانگر و گویای واقعیات نیستند.

وی معتقد است که چند مشکل اساسی در نظام آمار کشور وجود دارد از جمله: نگاه به آمار نگاه صحیحی نیست، روش آمار گیری در کشور بسیار مشکل دار است، جامعه آماری دقیق نیست و چون مردم دولت را محرم نمیدانند از بیان واقعیت اجتناب میکنند، نمونه آن اینکه در حذف سه دهک از دریافت یارانه، مردم حق داشتند که اطلاعات خود را ارائه نکنند، زیرا دولت را محرم خود نمیدانند، مشکل دیگر آنکه روش تجزیه و تحلیل آمار اشتباه و غلط است و در نهایت اینکه آمار واقعی کشور یا منتشر نمیشود و یا به شکل دستکاری شده و مخدوش منتشر میشود.

وی بیان میکند: نتیجه این همه بروز دو مشکل اساسی در کشور است: اول آنکه التهابات سیاسی و اجتماعی در کشور زیاد شده است و دوم: دولت یازدهم اکنون در تاریکی کامل گام بر میدارد.

با امنیتی و سیاسی کردن آمار نتیجه نمیگیریم

لیلاز با اشاره به اینکه چرا باید در سال 92 اعلام شود که رشد اقتصادی کشور در سال 91 منفی 5 درصد بوده است؟ در ایالات متحده برای مثال، دولت 5 یا 6 روز مانده به اتمام سال، آمار نرخ بیکاری را اعلام میکند، اما در ایران آمار با فاصله زمانی بسیاری منتشر میشود که اساسا موضوعیت خود را از دست میدهد.

وی در توضیح این امر عنوان میکند: موضوعیت ارائه آمار در دو نکته است: اول ساختن تاریخ آمار ایران و دوم: پیشبرد و تصمیم گیری در خصوص موضوعات و مسائل اقتصادی. این در حالی است که نظام فعلی آمار ایران تنها به درد تاریخ آمار میخورد و در خصوص تصمیم گیری برای مسائل اقتصادی هیچ موضوعیتی ندارد.

لیلاز میگوید: اکنون برخورد با آمار در کشور همراه با یک نگاه امنیتی و سیاسی است و با این نگاه به آمار نمیتوان هیچ نتیجه ای گرفت. به اشتباه یا از روی نادانی یک نگاه امنیتی به وجود آمده که در این جهت است که اگر میزان الحراره شکسته یا پنهان شود، مسئله حل میشود اما این امر منجر به وخامت بیش از پیش اوضاع شده است.

عدم ارائه آمار به مردم توهین به شعور ملت و رذیلانه است

لیلاز ادامه میدهد: این ادعا که گفته میشود که آمار به شکل دقیق و به موقع در اختیار مسئولین ذیربط قرار میگیرد اما به شکل محرمانه و پنهان از دید مردم، یک امر کاملا غیر منطقی است. این به این معنی است که تمام عقل اقتصادی در دولت متمرکز شده است و در واقع توهین به شعور ملت است. اگر دولتها نمیتوانند بر این حس خود غلبه کنند که در آمار دست برده و یا آنها را از دید مردم پنهان کنند، باید نظام آمار ستانی از زیر نظر دولت خارج شود.

وی افزود: امروز رسوخ سیاست در عرصه های مختلف به جایی رسیده است که منجر به آن شده تا نتوانیم دولت را نادیده بگیریم که این روندی اشتباه است. غلبه سیاسی کاری منجر به آن شده که به جای تقویت دولت باید به فکر تضعیف آن باشیم. در دوران جنگ تحمیلی و در دولت آقای احمدی نژاد آمار محرمانه بود. امروز هر دولتی به خودش اجازه میدهد که مردم را از شنیدن آمار واقعی محروم سازد که این اقدام بسیار رذیلانه است.

نیاز به یک تغییر بنیادین در نظام آمار ستانی

لیلاز تاکید میکند که نظام آمار ایران نیازمند تحولات اساسی است و میگوید: حتی خوب است که دیوان محاسبات به عنوان نماینده مجلس و یا سازمان بازرسی کل کشور اجازه داشته باشند که دست به انتشار و تولید آمار بزنند. تا وقتی که دولت در نظام آمار اختلال ایجاد میکند نباید انحصار آمارگیری در اختیار دولت باشد.

وی افزود: حتی باید به این سمت حرکت کرد که یک بنگاه آمار ستانی خصوصی را در کشور ایجاد کنیم و در نهایت سیطره انحصاری دولت در آمار را از بین ببریم.

دموکراسی را بیشتر از روحانی دوست دارم

لیلاز ادامه داد: از همه بالاتر اینکه باید به پیشرفت دموکراسی در کشور پایبند باشیم. آزادی مطبوعات در کشور یک نکته کلیدی است، زیرا همین مطبوعات در سالهای گذشته اقدام به بیان حقایق در خصوص وضعیت کشور میکردند و اگر برخی برخوردها با مطبوعات صورت نمیگرفت، حقایقی که اکنون همه به آن رسیده اند، مدتها پیش بیان و مورد توجه قرار میگرفت.

وی با اشاره به لزوم باز شدن فضای نقد در جامعه عنوان کرد: باید هر کس و از هر طیفی اجازه انتقاد داشته باشد و اینکه گفته شود نقد غیر منصفانه نباید باشد، یک حرف بی ربط است. هر کس با هر جهت گیری، باید اجازه نقد داشته باشد و بر همین اساس من از حسین شریعتمداری و نقدهای روزنامه کیهان دفاع میکنم. همه روزنامه ها باید حرف بزنند.

وی افزود: نباید برای تشخیص نقد افراد، ملاک مشخص کرد زیرا نمیتوان در نهایت تعیین کرد که چه کسی ملاک تشخیص نقد منصفانه از غیر منصفانه است. این که برخی نمایندگان در مجلس گفته اند که مخالف خوانی با تیم هسته ای را تحمل نمیکنیم، به چه دلیل و با چه منطقی است؟ چرا نباید از دولت و اقدامات آن انتقاد کرد و با آن مخالفت نمود.

لیلاز تاکید کرد: بنده به عنوان یک اصلاح طلب اعلام میکنم که مخالف یک چنین رویکردی هستم و همانطور که افلاطون گفت «سقراط را دوست دارم اما حقیقت را بیشتر از سقراط دوست دارم» من هم میگویم: «روحانی را دوست دارم، اما دموکراسی را بیشتر از روحانی دوست دارم».