مي‌گويند نمايندگان محترم مجلس در بيان ديدگاه‌هاي خود آزادند، نطق نمايندگان محترم نبايد حاوي توهين و تهمت باشد، توهين به روساي قوا و رييس مجمع تشخيص مصلحت نظام جرم است و مي‌گويند اگر از تريبون مجلس نسبت ناروايي به كسي وارد شود، بايد فرصت پاسخگويي براي آن شخص فراهم شود.
همه اين نكات از اصول مصرح در قانون اساسي و فراتر از آن اسلامي و انساني
است، اما معلوم نيست چرا اين قوانين، با همه تصريحات روشن، فقط شامل برخي
افراد، آن هم از طيفي خاص مي‌شود و تابع قانون همه يا هيچ است؟ به گونه‌يي
كه توهين به بعضي از مسوولان نظام با توجه به نگاه سياسي آنها، حرام، مباح،
مكروه و نهايتا حلال تلقي مي‌شود.
مگر در بندهاي منتشر نشده همان قوانين، «انظر بما قال» هم هست كه جرم و
ناجرم بودن توهين، بستگي به افراد توهين شده دارد؟!!همين چند ماه پيش بود
كه چند تن از نمايندگان مجلس در جريان راي اعتماد به وزراي دولت يازدهم، با
استفاده از تريبون مجلس كه صوت و تصوير آن به صورت كامل از صدا و سيماي
ملي!! پخش مي‌شد، به خاطر عصبانيت از نتيجه انتخابات رياست‌جمهوري، سخناني
عليه رييس مجمع تشخيص مصلحت نظام گفتند كه در بدترين فرهنگنامه‌ها هم «فحش و
ناسزا خوانده مي‌شود» اما آن زمان گويا مقامات مسوول متوجه نشدند و جرمي
هم اعلام نشد و حتي اعتراض يكي از فرزندان آيت‌الله هاشمي‌رفسنجاني به آن
ناسزاها را توهين به مسوولان تلقي و عليه ايشان اعلام جركردند؟!اولا بيان
هر جمله‌يي كه تخريب شخصيت يك انسان باشد، مخصوصا از تريبون مجلس شوراي
اسلامي ناخوشايند است و ثانيا ناسزا از هر زبان كه خارج شود، نارواست.
كساني كه اين روزها در مقابل نطق انتقادي يك نماينده مجلس، معلم اخلاق
مي‌شوند و با استناد به روايات متعدد جرم‌تراشي مي‌كنند، كجا بودند آن
روزها كه يك نماينده مجلس آن هم ملبس به لباس روحانيت و به عنوان مبلغ
اسلام، بي‌هيچ دليل منطقي يا موضوعي، به شخصيتي توهين مي‌كرد كه عالي‌ترين
سخنان امام راحل و رهبري معظم انقلاب درباره ايشان است؟از مجلسي با اكثريت
اصولگرايي، بعيد است كه اصول مسلم اسلام را در اجرا و دفاع، به فرعيات
سياسي گره بزند و ببيند اولا چه كسي توهين كرد و ثانيا به چه كسي توهين
كرد.
هرچند تفاوت محتوايي و زشتي كلام اين نماينده مجلس به رييس محترم قوه
قضاييه و آن نماينده به رييس مجمع تشخيص مصلحت نظام، از زمين تا آسمان است و
شايد به خاطر همين فاصله‌هاست كه بر بام مجلس چندين نوع هوا حكمراني
مي‌كند كه گاهي جمله‌يي جرم است و گاهي هيچ جمله‌يي جرم نيست.
متاسفانه در فضاي سياسي جامعه و محافل و اماكن سياسي نيز همين يك بام و
چند هوا مصداق دارد و حاكم است. اگر در سخنراني يكي از هم طيف‌هاي اين گروه
توسط جماعتي هر چند بزرگ اعتراضي انجام شود آن گروه، مشتي اراذل، فريب
خورده بيگانگان و مزدور ناميده مي‌شوند ولي اگر گروهي ولو اندك نظم جمع
كثيري از مردم را به هم زده و به شخصيتي مخالف اين طيف و جناح در اجتماعات و
سخنراني‌ها اهانت كنند از آنان به عنوان مردم و قشرهاي دلسوز و ارزشي
تجليل مي‌كنند و بر صدر مي‌نشانند و عزيز شمرده مي‌شوند.
حال بايد مردم خود قضاوت كنند كه: در فضاي سياسي كشور يك بام و چند هوا وجود دارد ؟!!«والسلام»
