فوتبال ایران بدون برنامه ریزی کلان

هفته نخست لیگ قهرمانان آسیا با ناکامی غیرمنتظره تیم‌های ایرانی همراه بود. شکست استقلال در خانه و شکست پرگل سپاهان به عنوان دو تیم مدعی و بزرگ ایران بسیار معنادار بود و ثابت کرد که فوتبال باشگاهی ایران هر فصل فاصله بیشتری با سایر رقبای آسیایی پیدا می‌کند.

برای بررسی ریشه‌های این فاصله عمیق و روزافزون باید به شکل کلان‌تر احوالات فوتبال ایران را بررسی کرده و زیر ذره بین ببریم. به اعتقاد من بزرگترین مشکل فوتبال ایران ریشه در بحث مدیریت دارد. در فوتبال ایران، یک استراتژی و برنامه‌ریزی کلانی وجود ندارد. استراتژی به این معناست که به مانند لیگ‌های معتبر دنیا، اگر مشکل و معضلی به وجود بیاید، راه‌حلی برای آن یافته شود و همه خود را ملزم به اجرای آن راه‌حل بدانند. مدیران فوتبال ایران به دلیل این که کوتاه مدت بر مسند کار قرار می‌گیرند، کوتاه مدت هم فکر می‌کنند. البته اکثر مدیران هم چیز زیادی از مدیریت نمی‌دانند و اگر هم کمی از علم مدیریت آگاه باشند، با فضای ورزش بیگانه هستند و همین سبب عقب ماندگی فوتبال شده است.

فردی با مسئولی رابطه دارد و بر پایه همین رابطه او را به ورزش می‌آورند و مدیریت باشگاهی را به او واگذار می‌کنند، بدون این که حتی ببینند آیا آن فرد آشنایی با ورزش دارد یا خیر. البته مدیران کلان،‌ الزاما نباید ورزشی باشند، اما اگر در باشگاه‌های بزرگ دنیا مالکان و مدیران غیرورزشی مدیریت باشگاه‌ها را بر عهده دارند، فقط کار اقتصادی باشگاه را انجام می‌دهند و در مسائل فنی دخالتی ندارند. اگر قصد موفقیت در آسیا را داریم باید در گام اول ساختار باشگاه‌هایمان را درست کنیم و این ساختارسازی باید از راس هرم یعنی مدیریت باشگاه‌ها باشد.

* هومن افاضلی

منبع: آرمان