به گزارش انتخاب، اما چند سالی است که تندروهایی در داخل این جریان نفوذ کرده اند
که شده اند «پاشنه آشیل اصولگرایان»، جریان تندرویی که برای خود دسته و
دستگی به راه انداخته و می خواهند نقش پتک بالای سر دولت اعتدال گرا را
ایفا کنند.
تا دوم خرداد و پس از آن، تنها پاشنه آشیل آنها، اصلاح طلبان و پایگاه اجتماعی آنها در میان مردم بود اما امروز دامنه این پاشنه آشیل گسترده شده و تندروهای اصولگرا هم به آن اضافه شده اند.
از زمان تندروی های جریانی از اصولگرایان که امروز در قالب دسته ای تحت عنوان «جبهه پایداری» فعالیت می کنند، زعمای اصولگرا همچون آیت الله مهدوی کنی نقش بی بدیلی برای ایجاد وحدت در میان اصولگرایان ایفا کرد اما سرانجام تلاش هایش به اینجا ختم شد که عطای کار را به لقایش بخشید و در جمله ای تاریخی که نشان از عمق دردمندی آیت الله از تندروی ها در میان اصولگرایان در جریان انتخابات مجلس نهم داشت، گفت: «یکی از اعضای جبهه پایداری، به من گفته است «ما شما را خیلی قبول داریم». من هم به او گفتم «شما می‌خواهید مرا مثل بودا کنید»! بودا یک مجسمه است و بودائی‌ها می‌روند و پایش را می‌بوسند و از این کارها، ولی حرفش را گوش نمی‌کنند. شما هم می‌گویید آیت‌الله مهدوی‌کنی را قبول داریم، آدم خوبی است، ولی به حرفش گوش نمی‌دهیم. آیت‌الله مهدوی بودایی به درد نمی‌خورد. اگر قبول دارید که مهدوی آیت‌الله است و آدم خوبی هم هست، حرفش را بپذیرید. من هم حرف تحمیلی و زوری که نمی‌زنم. حرفی است که همه جا می‌پسندند. می‌گویم آقا بیایید همه با هم باشیم، همدیگر را حذف نکنیم.»
میانجیگری آیت الله مهدوی کنی که در کسوت دبیرکلی جامعه روحانیت مبارز انجام می شد همواره دست برتری این تشکل روحانی را در میان جمعیت اصولگرایان به نمایش می گذاشت اما دو حادثه مهم سبب شد جامعه روحانیت مبارز امروز وضعیت دیگری پیدا کند.
۱- اولین ترکش ها برای تضعیف این نهاد قدرتمند راست سنتی با خروج اکبر هاشمی رفسنجانی، علی اکبر ناطق نوری و حسن روحانی از جامعه روحانیت مبارز حادث شد، اتفاقی که سال ها پنهان ماند و کسی درباره آن سخنی نگفت تا پس از انتخابات ۸۸ که مرزبندی جدید میان این سه و این تشکل روحانی باعث شد خبر خروج این سه روحانی قدرتمند که مشخص نیست از چه سالی از جامعه روحانیت جدا گشته اند، رسانه ای شود.
جدایی این سه فرد بانفوذ از جامعه روحانیت مبارز خود سبب شد تا عملا بخشی از ساختار قدرت که توسط هاشمی، ناطق و روحانی اداره می شد از ید اختیار این تشکل روحانی خارج شود و ارتباط این تشکل با قدرت کمرنگ شود، هرچند که دولت اصولگرای احمدی نژاد نیز کمترین وقع را به راست گرایان سنتی نهاد تا این طیف ضعیف تر از همیشه ایفای نقش کند.
مجموع این حوادث بود که زنگ خطر را برای آیت الله مهدوی کنی به عنوان یکی از عقلای جناح راست به صدا درآورد و نتیجه آن شد که فراخوان وحدت جناح اصولگرا در انتخابات مجلس نهم توسط این شیخ اصولگرا صادر شد تا «جبهه متحد اصولگرایان» شکل گیرد، جبهه ای که اگرچه شکل گرفت اما ریزش هایش بسیار بیشتر از رویش هایش بود، چه آنکه از درون جناح اصولگرا جبهه پایداری به رهبری معنوی آیت الله مصباح یزدی و به لیدری افرادی نظیر مرتضی آقاتهرانی و روح الله حسینیان شکل گرفت و محسن رضایی نیز برای خود «جبهه ایستادگی» به راه انداخت تا تیر خلاص به وحدت اصولگرایان شلیک شود.
۲- حال، آیت الله مهدوی کنی در بیمارستان بستری است و امکان مدیریت تشکل متبوع خود را ندارد، اما در این میان سخنانی به گوش می رسد که شاید آیت الله آن را نسپندد و آن هم «ائتلاف جامعه روحانیت مبارز با جبهه پایداری» است، جبهه ای که تندروی هایش آنچنان این روزها و بعد از روی کار آمدن دولت حسن روحانی تشدید شد که حتی اصولگرایان هم به فکر برائت از این جریان افتاده اند.
اگرچه نگاه آیت الله مهدوی کنی به ائتلاف با جبهه پایداری که در جریان انتخابات مجلس نهم، تندروی های این روزها را بروز نمی داد، بیشتر تاکتیکی بود تا اعتقادی اما هستند افرادی که سعی دارند آرزوی خود را در غیاب آیت الله به منصه ظهور برسانند و پیوند سنت گرایان و تندروها را به نمایش بگذارند. حال باید دید آیت الله امامی کاشانی که این روزها مدیریت جلسات جامعه روحانیت مبارز را برعهده دارد می تواند جانشین خلفی برای آیت الله مهدوی کنی – که حتی به گمان اصلاح طلبان از نیروهای اعتدال گرای جناح اصولگرا است- باشد یا اینکه تندروها به آرزوی خود که همان انجام تحرکات سیاسی به پشتوانه حمایت های جامعتین –جامعه روحانیت مبارز و جامعه مدرسین حوزه علمیه قم- است، خواهند رسید.
منبع: پیام نو
به گزارش انتخاب، اما چند سالی است که تندروهایی در داخل این جریان نفوذ کرده اند
که شده اند «پاشنه آشیل اصولگرایان»، جریان تندرویی که برای خود دسته و
دستگی به راه انداخته و می خواهند نقش پتک بالای سر دولت اعتدال گرا را
ایفا کنند.
تا دوم خرداد و پس از آن، تنها پاشنه آشیل آنها، اصلاح طلبان و پایگاه اجتماعی آنها در میان مردم بود اما امروز دامنه این پاشنه آشیل گسترده شده و تندروهای اصولگرا هم به آن اضافه شده اند.
از زمان تندروی های جریانی از اصولگرایان که امروز در قالب دسته ای تحت عنوان «جبهه پایداری» فعالیت می کنند، زعمای اصولگرا همچون آیت الله مهدوی کنی نقش بی بدیلی برای ایجاد وحدت در میان اصولگرایان ایفا کرد اما سرانجام تلاش هایش به اینجا ختم شد که عطای کار را به لقایش بخشید و در جمله ای تاریخی که نشان از عمق دردمندی آیت الله از تندروی ها در میان اصولگرایان در جریان انتخابات مجلس نهم داشت، گفت: «یکی از اعضای جبهه پایداری، به من گفته است «ما شما را خیلی قبول داریم». من هم به او گفتم «شما می‌خواهید مرا مثل بودا کنید»! بودا یک مجسمه است و بودائی‌ها می‌روند و پایش را می‌بوسند و از این کارها، ولی حرفش را گوش نمی‌کنند. شما هم می‌گویید آیت‌الله مهدوی‌کنی را قبول داریم، آدم خوبی است، ولی به حرفش گوش نمی‌دهیم. آیت‌الله مهدوی بودایی به درد نمی‌خورد. اگر قبول دارید که مهدوی آیت‌الله است و آدم خوبی هم هست، حرفش را بپذیرید. من هم حرف تحمیلی و زوری که نمی‌زنم. حرفی است که همه جا می‌پسندند. می‌گویم آقا بیایید همه با هم باشیم، همدیگر را حذف نکنیم.»
میانجیگری آیت الله مهدوی کنی که در کسوت دبیرکلی جامعه روحانیت مبارز انجام می شد همواره دست برتری این تشکل روحانی را در میان جمعیت اصولگرایان به نمایش می گذاشت اما دو حادثه مهم سبب شد جامعه روحانیت مبارز امروز وضعیت دیگری پیدا کند.
۱- اولین ترکش ها برای تضعیف این نهاد قدرتمند راست سنتی با خروج اکبر هاشمی رفسنجانی، علی اکبر ناطق نوری و حسن روحانی از جامعه روحانیت مبارز حادث شد، اتفاقی که سال ها پنهان ماند و کسی درباره آن سخنی نگفت تا پس از انتخابات ۸۸ که مرزبندی جدید میان این سه و این تشکل روحانی باعث شد خبر خروج این سه روحانی قدرتمند که مشخص نیست از چه سالی از جامعه روحانیت جدا گشته اند، رسانه ای شود.
جدایی این سه فرد بانفوذ از جامعه روحانیت مبارز خود سبب شد تا عملا بخشی از ساختار قدرت که توسط هاشمی، ناطق و روحانی اداره می شد از ید اختیار این تشکل روحانی خارج شود و ارتباط این تشکل با قدرت کمرنگ شود، هرچند که دولت اصولگرای احمدی نژاد نیز کمترین وقع را به راست گرایان سنتی نهاد تا این طیف ضعیف تر از همیشه ایفای نقش کند.
مجموع این حوادث بود که زنگ خطر را برای آیت الله مهدوی کنی به عنوان یکی از عقلای جناح راست به صدا درآورد و نتیجه آن شد که فراخوان وحدت جناح اصولگرا در انتخابات مجلس نهم توسط این شیخ اصولگرا صادر شد تا «جبهه متحد اصولگرایان» شکل گیرد، جبهه ای که اگرچه شکل گرفت اما ریزش هایش بسیار بیشتر از رویش هایش بود، چه آنکه از درون جناح اصولگرا جبهه پایداری به رهبری معنوی آیت الله مصباح یزدی و به لیدری افرادی نظیر مرتضی آقاتهرانی و روح الله حسینیان شکل گرفت و محسن رضایی نیز برای خود «جبهه ایستادگی» به راه انداخت تا تیر خلاص به وحدت اصولگرایان شلیک شود.
۲- حال، آیت الله مهدوی کنی در بیمارستان بستری است و امکان مدیریت تشکل متبوع خود را ندارد، اما در این میان سخنانی به گوش می رسد که شاید آیت الله آن را نسپندد و آن هم «ائتلاف جامعه روحانیت مبارز با جبهه پایداری» است، جبهه ای که تندروی هایش آنچنان این روزها و بعد از روی کار آمدن دولت حسن روحانی تشدید شد که حتی اصولگرایان هم به فکر برائت از این جریان افتاده اند.
اگرچه نگاه آیت الله مهدوی کنی به ائتلاف با جبهه پایداری که در جریان انتخابات مجلس نهم، تندروی های این روزها را بروز نمی داد، بیشتر تاکتیکی بود تا اعتقادی اما هستند افرادی که سعی دارند آرزوی خود را در غیاب آیت الله به منصه ظهور برسانند و پیوند سنت گرایان و تندروها را به نمایش بگذارند. حال باید دید آیت الله امامی کاشانی که این روزها مدیریت جلسات جامعه روحانیت مبارز را برعهده دارد می تواند جانشین خلفی برای آیت الله مهدوی کنی – که حتی به گمان اصلاح طلبان از نیروهای اعتدال گرای جناح اصولگرا است- باشد یا اینکه تندروها به آرزوی خود که همان انجام تحرکات سیاسی به پشتوانه حمایت های جامعتین –جامعه روحانیت مبارز و جامعه مدرسین حوزه علمیه قم- است، خواهند رسید.
منبع: پیام نو
