کف زدن یهودستیزان

 بمباران های غزه هرروز ادامه دارد و شرایطی باورنکردنی و دردناک را برای تمام وجدان های بیدار بشری به وجود آورده است.
 

ناصر فکوهی استاد دانشگاه تهران در ادامه در سرمقاله روزنامه شرق می نویسد: اینکه یک رژیم آپارتایدی، نژادپرست، قوم گرا، باستان گرا و متعصب مدعی مذهب به نام یکی از ادیان ابراهیمی و مورد احترام ادیان دیگر و به «نمایندگی» یک فرهنگ ارزشمند تاریخی، یعنی فرهنگ یهود با دستاوردهای بی شمار و عظیمش برای انسانیت، با اتکا بر خاطره یک نسل کشی در نیمه قرن بیستم، به خود حق برخورداری از یک «استثنای تاریخی» را بدهد، هرروز کمتر مورد پذیرش افکار عمومی در جهان است.

اسراییل با استفاده ابزاری از «هولوکاست» در سرزمین های مسیحی و به دست مسیحیان در شرایط جنگی 60سال پیش، امروز به خود اجازه می دهد تا از «مکانی امن» برای یهودیان سخن بگوید و دست به بی رحمانه ترین جنایات که دست کمی از جنایت های فاشیستی ندارند، علیه مردمی در سرزمین های اسلامی بزند که هرگز کوچک ترین نقشی در آن نسل کشی ها نداشته اند؛ مردمی بی دفاع و بی هیچ ابزار و یاوری برای دفاع از آنها.

بهانه های جنگی رژیم صهیونیستی تل آویو در این رودررویی نابرابر، آنقدر بچگانه و بی پایه هستند که حتی خود مردم اسراییل و طرفدارانشان را نیز چندان قانع نمی کنند: از یک سو، چند موشک که ادعا می شود بر شهرهای اسراییل فرود می آیند، اما هرگز جز در موارد معدودی، چند قربانی، شاید کمتر از تعداد انگشتان یک دست نداشته اند و از سوی دیگر چندصد قربانی از زن و کودک و پیر و جوان که تنها در چندروز به ضرب بمب هایی واقعی تکه تکه شده اند و زیر آوار خانه ها، مدارس، بیمارستان ها و هر نقطه دیگری از سرزمینشان جان می دهند.

در این میان یک سوال اساسی: اینکه هدف اصلی و واقعی از خشونت های حیرت آور چیست؟ آیا اسراییل واقعا اهدافی نظامی را دنبال می کند؟ در این صورت چرا از روش های سنتی و همیشگی این دولت از آغاز تاسیسش یعنی تروریسم دولتی علیه نشانه هایی مشخص که آنها را «مسوول» می داند، یعنی مثلا رهبران حماس استفاده نمی کند و شهرها و مردم غیرنظامی را هدف گرفته است؟ آیا جناح راست افراطی اسراییل واقعا نمی داند با این تصاویر که به سراسر جهان مخابره می شوند چگونه همه یهودیان و نه فقط صهیونیست ها زیر فشار قرار گرفته و چگونه اشباح قدیمی یهودستیزی مسیحی و اروپایی احیا خواهند شد؟ آیا نظامی ها و سیاستمداران هدایت کننده آنها فکر نمی کنند این روش ها بهترین کاری است که می توانند برای واردکردن خون تازه ای در رگ های فاشیسم روبه رشد اروپای غربی و نظامیگری آمریکایی انجام دهند، پهنه هایی که همواره در تاریخ خود یهودستیز بوده اند و امروز بهترین بهانه را بار دیگر برای یهودستیزی پیدا خواهند کرد؟ لوپن، سردمدار راست افراطی در فرانسه، فاشیست معروفی که از جمله افتخارات خود را پیشینه جنایتبارش در جنگ فرانسه علیه آزادیخواهان الجزایر می داند و هیچ وقت مواضع ضدمهاجر و به خصوص ضد اسلام و ضدمسلمانان خود را پنهان نمی کند و از آنها برای افزایش رای حزب خود استفاده می کند، به صورتی حیرت انگیز از نخستین کسانی بود که حملات به غزه را با زبانی ابهام آمیز که در آن یهودیت و صهیونیسم با یکدیگر آمیخته می شدند، محکوم کرد.

در تظاهراتی که این روزها در اغلب نقاط جهان علیه جنایات اسراییل برگزار می شود، شاهد آن هستیم که شعارهای ضدیهود به وسیله عناصر افراطی وارد شعارهای ضدصهیونیست می شوند و اعتراض چندانی نیز به آنها نمی شود.

آیا می توان پنداشت و باور کرد که استراتژیست های نظامیگرای اسراییلی از این مساله بی خبرند یا برایشان اهمیتی ندارد؟ افزون بر این آیا می توان قبول کرد که همین استراتژ یست ها و نظریه پردازان که بارها و بارها منطقه غزه را هدف کشتارهای جمعی قرار داده اند به بی تاثیربودن نظامی این عملیات واقف نباشند؟

پس پرسش اساسی آن است چرا اینگونه عملیات دایما به وسیله اسراییل تکرار می شود؟

به باور ما، بی آنکه خواسته باشیم وارد نظریه «توطئه» شویم، «یهودستیزی» در بیرون مرزهای اسراییل، از زمان تاسیس این «قلعه نظامی» که نمی توان نام «کشور» بر آن گذاشت، همواره فرآیندی بوده است که نه فقط به این رژیم، نوعی «مشروعیت سیاسی» می داده است، بلکه استدلال های نظامیگرا و احزاب راست افراطی را در آن علیه طرفداران صلح و آشتی، ولو درون خود اسراییل نیز تقویت می کرده است. دولت های راست اسراییل همواره بر آن تاکید داشته اند که نه فقط یک رفراندوم برای تشکیل کشور واحد فلسطین را به صورت دموکراتیک نفی می کنند، بلکه حتی حاضر به پذیرش یک دولت موازی ضعیف فلسطینی نیز در کنار خود نیستند.

اما این استدلال نیاز به گونه ای «مشروعیت» یافتن دایمی دارد و چه بهتر از آن که با بیدارکردن هیولای یهودستیزی» در جهان، این «مشروعیت» را به دست آورد؛ هیولایی که این روزها بسیار شاد است و برای جنایات اسراییل کف می زند. موضع گیری گسترده روشنفکران برجسته یهود علیه جنایات اسراییل در غزه از جمله «نوام چامسکی»، «جودیت باتلر» و... در روزهای اخیر گواه این مساله است که یهودیان متفکر، کاملا نسبت به این بازی استراتژیک آگاهی دارند، اما متاسفانه بخشی از مردم عوام یهود، به سادگی می توانند به دامی بیفتند که برایشان گسترده شده است. با افزایش دوباره امواج «یهودستیزی» و تشویق «مهاجرت» به «تنها مکان امن» برای یهودیان؛ می تواند دوباره تشدید شود. حال آنکه، اسراییل را شاید به درستی امروز بتوان ناامن ترین مکان برای یهودیان جهان دانست. «آپارتاید» اسراییلی، بر آن است که بتواند تز باستان گرایی «صهیون» (سرزمین موعود) را به اثبات برساند و برای این کار تنها یک روش دارد؛ آنکه افراطی های سراسر جهان را به یکدیگر رسانده و امکان تعقل را از همگان بگیرد تا هر اندازه امکان داشته باشد، امکان برقراری آرامش و صلح و عدالت را در این پهنه که هزاران سال بر آن ادیان ابراهیمی با یکدیگر در همزیستی می زیستند، به تاخیر بیندازد. این شاید راز بی رحمی های بی پایان رژیم «آپارتایدی» علیه مردمان مظلوم فلسطینی باشد.