پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : اختلاف ميان صدا و سيما و دولت زياد است، اين موضوع به جايي رسيده كه
مسوولان وزارت ورزش و جوانان نسبت به برنامه‌هايي كه درباره جوانان ساخته
مي‌شود واكنش نشان دادند و آنها را غير واقعي مي‌نامند.
به گزارش
اعتماد، نخستين بار اواخر سال 92 بود كه گفت‌وگوي تلويزيوني روحاني با مردم
سر و صداي زيادي به پا كرد و انتشار خبرنامه رييس سازمان صدا و سيما به
شوراي نظارت بر صداو سيما، آن هم بلافاصله بعد از پايان گفت‌وگوي تلويزيوني
رييس‌جمهور، نشان از آغاز اختلافي عميق بين دولت و صدا و سيما داشت.
حسام‌الدين آشنا، نماينده رييس‌جمهور در شوراي نظارت بر صدا و سيما درباره
فعاليت‌هاي صدا و سيما عليه دولت در مصاحبه با يكي از سايت‌هاي خبري گفته
بود: «نگراني اعضاي دولت از نفوذ جناح‌هايي مشخص در بعضي از سطوح رسانه ملي
است. جناح‌هايي كه تصور مي‌كنند هنوز انتخابات ادامه دارد. ما باز هم اين
پيام را به اين دوستان مي‌دهيم: بياييد باور كنيم مردم انتخاب خود را
كرده‌اند و اكنون دوره همدلي و همراهي است.»
اين اختلاف‌نظرها در
حالي ادامه دارد كه روز گذشته مشاور وزير ورزش و جوانان برنامه‌هاي صدا و
سيما براي جوانان را مصنوعي دانست و پيشنهاد راه‌اندازي شبكه اختصاصي دولت
را براي پوشش كامل و درست حرف‌ها و برنامه‌هاي دولت ارايه كرد. محمدرضا
رستمي، مشاور وزير ورزش و جوانان در امور جوانان درباره سياست‌هاي صدا و
سيما به «اعتماد» گفت: «جامعه جوان ايران جامعه‌يي است كه تحمل تك گويي و
تك تريبوني را ندارد، بازتاب اين رفتار صدا و سيما و انحصار طلبي كه دارد
باعث مي‌شود تا جوانان گرايش بيشتري به سمت شبكه‌هاي ماهواره‌يي نشان دهند.
عملكرد رسانه ملي، كاملا جهت دارد و انحصاري است. بدنه جوان ايران 24
ميليون نفر است كه براي اعتماد به رسانه ملي بايد اخبار و برنامه‌هاي مناسب
خودش را ببيند. آيا براي دست يافتن جوان به هويت خودش و رسيدن جامعه به يك
جوان كامل، رسانه ملي به تمام وظايف خود عمل مي‌كند؟»
تصوير صدا و سيما از جوانان، كاريكاتوري است
مهم‌ترين
بخش انتقادات به رسانه ملي مربوط به امور جوانان و عدم پرداخت به
مشكلاتشان است. رستمي در بخش ديگر سخنانش با بيان اينكه تصوير ارايه شده از
جوانان در برنامه‌هاي صدا و سيما غيرواقعي، مصنوعي و كاريكاتوري است، گفت:
«جوان به تصوير كشيده شده از سوي اين رسانه، وضعيت مالي خوبي دارد، اين
درحالي است كه او مشغول به هيچ كاري نيست و دغدغه خاصي ندارد و به مسائل
سبك و سطحي مي‌پردازد؛ در واقع شاهد تصوير فضاي مسموم و ناسالمي از جامعه
جوان در برنامه‌هاي تلويزيون و راديو هستيم. اين رسانه به نام ملت و به كام
سرمايه‌داري است. سرمايه‌داري چه از طريق بازرگاني و چه از طريق خريد
بخش‌هاي محتوايي صدا و سيما حاكميت مطلق بر اين رسانه دارد؛ اين درحالي است
كه قرار بود صدا و سيما، دانشگاه و مدرسه انسان‌ساز باشد. اين رسانه
امكانات زيادي براي اثرگذاري بر اين قشر در اختيار دارد كه بايد پرسيد اگر
به وظايف خود به درستي عمل كرده بود در حال حاضر شاهد چنين شرايط فرهنگي،
اجتماعي در جامعه بوديم؟»
مشاور وزير ورزش و جوانان در امور جوانان
درباره رفتار صدا و سيما با دولت گفت: «اگر قرار باشد دولت براي پخش هر
برنامه‌يي مبلغي را به صدا و سيما پرداخت كند بهتر است شبكه اختصاصي را با
پشتيباني فني صدا و سيما و با بودجه خود راه‌اندازي كند كه در آن براساس
سياست‌هاي دولت برنامه‌سازي شود. راه‌اندازي چنين شبكه‌يي موازي‌كاري با
ساير شبكه‌هاي صدا وسيما محسوب نمي‌شود؛ چرا كه بر اساس سياست‌هاي دولت و
در جهت ارتباط اين قوه با مردم برنامه‌هاي آن روي آنتن مي‌رود. رسانه ملي
وظيفه قانوني‌اش اين است كه در برنامه‌ها سياست‌هاي دولت را به صورت كامل
براي مردم پوشش دهد. در غير اين صورت راه‌اندازي شبكه اختصاصي دولت كه
بيشتر مربوط به مشكلات جوانان است و بدون سانسور و بدون جهت‌گيري‌هاي سياسي
فعاليت مي‌كند مي‌تواند كمك زيادي به دولت و مردم داشته باشد.»
مشاور
وزير ورزش و جوانان در امور جوانان درباره موضوع اشتغال جوانان و
برنامه‌هاي صدا و سيما گفت: «صدا و سيما در حوزه اشتغال جوانان چه كار
فرهنگ‌سازي و آموزشي را انجام داده است تا جوانان نسبت به آينده شغلي خود و
توسعه كشور مسووليت‌پذير باشند؟ اين رسانه در زمينه مشاركت سياسي، اجتماعي
جوانان چه اقدام موثري انجام داده است و آيا برنامه‌هاي پرمخاطبي را در
اين زمينه توليد كرده است؟ مسوولان صدا و سيما از اين چالش‌ها گريزان هستند
و به آنها پاسخ نمي‌دهند در حالي كه اعتبارات و بودجه‌هاي بسيار زيادي را
در اختيار دارند. كمي‌گرايي نمي‌تواند موجب افزايش مخاطب شود، بلكه لازم
است تلويزيون به محتوايي غني در جهت تبيين الگوهاي مختلف اجتماعي، سياسي،
فرهنگي و اقتصادي توجه كند. ما به عنوان متولي امور جوانان اين نياز جامعه
را احساس كرديم و اميدواريم در اين راه، خود صدا و سيما پيشقدم شود.»
وي
در ادامه درباره اين موضوع كه آيا راه‌اندازي چنين شبكه‌يي نمي‌تواند
چالش‌برانگيز باشد؟ گفت: «مديران صداوسيما ممكن است با اين موضوع مخالفت
كنند؛ چرا كه تمايلي به شكستن انحصار رسانه‌يي خود ندارند اما بر اساس
منافع ملي به اين چالش دروني داخل حاكميت نياز داريم. در صورتي كه اين شبكه
با پشتيباني فني صدا و سيما تاسيس شود و بر اساس سياست‌هاي دولت برنامه
توليد و پخش كند، مردم كمتر به شبكه‌هاي ماهواره‌يي خارجي گرايش پيدا
مي‌كنند؛ بنابراين راه‌اندازي چنين شبكه‌يي به نفع حاكميت است.»
مشاور
وزير ورزش و جوانان در امور جوانان همچنين با اشاره به برنامه‌هاي نمايشي و
خبري صداوسيما گفت: برنامه‌هاي نمايشي جذاب عمدتا از كشورهاي خارجي
خريداري مي‌شوند. اين برنامه‌ها نيز مروج سبك زندگي اسلامي ايراني نيستند.
از سوي ديگر برنامه‌هاي توليدي نيز جذابيت لازم را ندارند و به مسائل و
موضوعات مورد نياز جامعه جوان نمي‌پردازند؛ بنابراين اين گروه سني از اين
برنامه‌ها استقبال نمي‌كنند. خود مسوولان رسانه ملي نظرسنجي كنند و ببينند
كه چه مقدار از جوانان از سياست‌هاي آنها حمايت مي‌كنند و برنامه‌هاي شان
را تماشا مي‌كنند؟ جامعه جوان نياز به اميد و نشاط دارد و اگر اين نيازها
از طريق رسانه ملي برطرف نشود جوان به سمت فضاهاي رسانه‌يي ديگر مي‌روند و
ما اين‌گونه با مشكل مواجه مي‌شويم.»
تاريخچه اختلاف دولت‌ها با رسانه ملي
در دولت نهم و زمان رياست‌جمهوري محمود احمدي‌نژاد هم اختلاف ميان دولت با صدا و سيما وجود داشت.
مهدي
كلهر، مشاور فرهنگي احمدي‌نژاد :من تصور مي‌كنم برنامه تبليغي درباره
دولت، كافي نيست. بالاخره هر دولتي كه بر سركار است، نيازمند اين است كه يك
سري ازاطلاعات و اخبارش با ظرافتي كه خصوصا در مسائل سياسي وجود دارد بيان
كند. طبيعي است كه در شرايط امروز اين آگاهي رساني بايدتوسط شبكه‌هاي
تلويزيوني صورت بگيرد. من فكر مي‌كنم هيچ اشكالي ندارد كه هر سه قوه دركنار
اين 21 شبكه‌يي كه الان داريم، هر كدام يك شبكه داشته باشند.
پس از
انتخابات سال 1384 يكي از كانديداهاي انتخابات پس از اعلام نتايج از
مسوولان درخواست ايجاد شبكه اختصاصي را داشت، اين شبكه كه قرار بود «صبا»
نام داشته باشد گفته مي‌شد توسط يكي از كارگردان‌هاي ايراني اداره خواهد
شد. با اشاره به برنامه‌هاي نمايشي و خبري صداوسيما گفت: برنامه‌هاي نمايشي
جذاب عمدتا از كشورهاي خارجي خريداري مي‌شوند. اين برنامه‌ها نيز مروج سبك
زندگي اسلامي ايراني نيستند. از سوي ديگر برنامه‌هاي توليدي نيز جذابيت
لازم را ندارند و به مسائل و موضوعات مورد نياز جامعه جوان نمي‌پردازند؛
بنابراين اين گروه سني از اين برنامه‌ها استقبال نمي‌كنند. خود مسوولان
رسانه ملي نظرسنجي كنند و ببينند كه چه مقدار از جوانان از سياست‌هاي آنها
حمايت مي‌كنند و برنامه‌هاي شان را تماشا مي‌كنند؟ جامعه جوان نياز به اميد
و نشاط دارد و اگر اين نيازها از طريق رسانه ملي برطرف نشود جوان به سمت
فضاهاي رسانه‌يي ديگر مي‌روند و ما اين‌گونه با مشكل مواجه مي‌شويم.»
