نشریه نشنال اینترست نوشت: مذاکرات بین ایران و ائتلاف معروف به 1+5 (پنج
عضو دائمی شورای امنیت به همراه آلمان) راجع به آیندة برنامه هسته‌ای پس از
آنکه در طی دو ماه گذشته در نتیجه سایر اقدامات و رویدادهای دیپلماتیک
عمدتا مبهم مانده بود، به‌تدریج، روندی رو به جلو را طی می‌کند.
به گزارش سرویس بین الملل فرهیختگان آنلاین (FDN.ir)، طرفین پیشاپیشِ یک
تاریخ مشخص در اواخر نوامبر برای به پایان رساندن گفتگوها، در مابقی ماه
جاری به‌طور کامل سرگرم مذاکره و گفتگو هستند.
ما باز هم راجع به جزئیات فنی و ارقامی راجع به سانتریفیوژها و توانایی
غنی‌سازی اورانیوم صحبت‌هایی را می‌شنویم که باید برای توافق نهایی در مورد
آن تصمیم‌گیری شود. این موضوع چندین سال است که به شدت بر ارتباطات
ایالات متحده امریکا و ایران سایه افکنده است.
در ادامه این مقاله آمده است: توافق هسته‌ای موفقیت‌آمیز احتمالا
واکنش‌هایی را در خاورمیانه به‌دنبال خواهد داشت. دلیل آن تا حدی به خاطر
این است که این موضوع فرصتهایی را برای رابطه نزدیک تر بین ایالات متحده
امریکا و ایران فراهم می کند که از کنار آن، دو کشور می توانند به مسائلی
پپردازند که در آن منافع مشترک دارند.
همچنین به دلیل اهمیت ایالات متحده امریکا برای بسیاری از دول منطقه، این
مسئله احتمالا اثرات و نتایج ثانوی نیز بر روابط این دول با ایران خواهد
داشت. خصوصا عربستان سعودی که ایران را به‌عنوان یک رقیب اقتصادی و سیاسی
می‌شناسد. اما در حال حاضر رویکرد و هدف اصلی ایران، برطرف‌کردن و
بیرون‌آمدن از زیر فشار بین‌المللی و در نتیجه داشتن روابط کامل و معمول با
سایر دول منطقه است.
در این میان، برخی مخالفان امریکایی که با سرسختی در مقابل این توافق
هسته‌ای ایستادگی می‌کنند، در ماه‌های اخیر اذعان کرده اند که آنچه آنها
نمی‌خواهند یک توافق «بد» نیست، بلکه حرف آنها این است که هرگز نباید با
ایران توافق یا معامله کرد چرا که این اقدام منجر به اعمال نفوذ بیشتر
ایران در منطقه می‌شود و همین، فی‌نفسه «اقدامی نادرست» است. اما به واقع،
ایالات متحده امریکا و ایران منافع موازی و مشابه آشکاری در منطقه دارند.
این منافع موازی در مورد کشورهای چسبیده به ایران ـ شرق (افغانستان) و غرب
(عراق) ـ مشهودتر است. امریکا و ایران به منافع مشترک خود در افغانستانِ
باثبات ادامه می‌دهند تا افراط‌گرایانی همچون طالبان، قدرت را در دست
نگیرند، حقوق اقلیت‌های مذهبی و قومی محترم شمرده شود و در قدرت سیاسی
مشارکت داشته باشند، خشونت کنار گذاشته شود و دادوستد و تجارت مواد مخدر
محدود و کاسته شود.
ایران در مرزهای غربی خود، خواهان بی‌ثباتی دائمی و بی‌پایان نیست و
به‌شدت مخالف ظهور گروه‌های تروریستی همچون داعش است. بنابراین، توان و
نیاز به همکاری و ارتباط بیشتر بین ایالات متحده امریکا و ایران بایستی
مشهودتر باشد و این توافق هسته‌ای فتح بابی برای چنین همکاری و ارتباط
بیشتر خواهد بود.
