پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :
الجزیره نوشت: نیویورک، و نه تهران، جایی است که رئیسجمهور جدید ایران و
دولتاش سیاست خارجیشان را عرضه میکنند. آنها در بیرون از مجمع عمومی
سازمان ملل، دیدارهایی را انجام داده و تاریخ را رقم میزنند.
به گزارش سرویس بین الملل فرهیختگان آنلاین (FDN.ir)، حسن روحانی
رئیسجمهوری ایران روز چهارشنبه با نخستوزیر بریتانیا دیدار کرد، این
نخستین دیدار رسمی بین رئیسجمهوری ایران و نخستوزیر بریتانیا در طی بیش
از 35 سال گذشته است. وی برای دومینبار، با جهان سخن گفته است. اما در یک
روایت از از این دو سخنرانی، پیام روحانی بسیار مصرانهتر و مبرمتر است.
پیام روحانی در سال گذشته مقدماتیتر بود. در24 سپتامبر 2013، وی که تنها
یک ماه بود که در این سمت قرار داشت سیاستمداران و ناظران سیاسی را در
سرتاسر جهان در حالتی از انتظار قرار داده بود وقتی که نطق پیشبینیشده را
در مجمع عمومی سازمان ملل ایراد کرد.
تقریبا در 8-9 سال گذشته، رئیس جمهور در مجمع عمومی سازمان ملل در نیویورک
مورد استقبال قرار نمی گرفت. اما انتخابات ریاست جمهوری گذشته وضع را
تغییر داد و حداقل بسیاری از تصورات بینالمللی از ایران تغییر یافت.
تعجبآور نبود که بیش از 18 میلیون نفر درست چهار ماه پیشتر به
ریاستجمهوری روحانی رأی دادند. او در طی انتخابات ریاستجمهوری به مردم
گفت: «من سیاست خارجی حال حاضر تهران را تأیید نمیکنم».
اینها فقط حرف نبودند؛ دیپلماتهای او روابط را از سر گرفتند ـ وزیر خارجة
او با وزیر خارجة امریکا دیدار کرد، و آنها با پنج عضو دائمی شورای امنیت
به همراه آلمان، مذاکرات هستهای را آغاز کردند، که در نهایت، به یک دهه
بنبست و بلاتکلیفی پایان داد.
حتی باراک اوباما از روحانی خواست تا راهی نیویورک شود. اما امسال،
جاروجنجال تبلیغاتی کمتری دربارة دیدار احتمالی بین این دو شخص وجود دارد.
علیرغم همه حسننیتها، دیدارها و امید سیاسی، یک واقعیت است.
مذاکرات هستهای به مدت یک هفته برگزار گردیده است ـ از 19 سپتامبر به بعد
و به مدت دو ماه ـ زمان برای مذاکره دائمی منقضی خواهد شد. ایران خودش را
در دل اوضاع نابسامان منطقه و تحت فشار میبیند همچنانکه ضربالاجل هستهای
نزدیک میشود.
اما تحلیلگران، همچون رضا مرعشی، مدیر تحقیقات انجمن ملی ایرانی امریکایی
چنین استدلال میکند که به همان اندازة سال گذشته، در این زمان هم میتوان
در نیویورک استفاده کرد. و درست همچون سال گذشته که سیاستهای ایران در
بوتة آزمایش قرار گرفتند، دو ماه آینده گویای این خواهد بود که آیا واقعیت
با حسننیت و عکسها در نیویورک برابری میکند یا نه.