چرا کنگره نباید در دیپلماسی دخالت کند؟

 روسای جمهور ایالات متحده با کمیته روابط خارجی روبه رو هستند که دیدشان تا شانه هایشان است. در زمان های مختلف این کمیته براساس دیدگاه های خودش عمل کرده است یا از حرکات رئیس جمهور در این بازی جلوگیری کرده است. در حالی که بعضی از اعضای این کمیته واقعاً صلاحیت دارند، اما بعضی از آنها هم اطلاعی از جهان ندارند.

دیپلماسی ایرانی: سرگی لاوروف، وزیر خارجه روسیه اخیراً قانون گذاران ایالات متحده را به خاطر تحریم های اقتصادی جدیدی که علیه کشورش اعمال کردند، مسخره کرد و گفت: «80 درصد آنها حتی از ایالات متحده خارج هم نشده اند» این ایک ادعای سخیف و احتمالاً نادرست بود اما معنای وسیع تری پشت آن وجود داشت. در ایالات متحده این که به قوه مقننه اجازه داده شود تا در جزئیات سیاست خارجی فراتر از نظارت و تایید جنگ، نقش ایفا کند، امری غیرمعمول است.

قانون گذاری درباره جزئیات سیاست خارجی ایده خوبی به نظر می رسد و این روند را دموکراتیک تر می کند و موجب کنترل رئیس جمهور می شود، اما در اکثر موارد این گونه نیست. این مسئله اغلب منافع ملی را تضعیف می کند و موجب بی اعتمادی شرکای ما در مذاکرات می شود. چون پیاده کردن سیاست خارجی شبیه شطرنج بازی کردن است. بازیکن مهره های مختلف را در کنار هم قرار می دهد و حرکت های متفاوتی را باید پیش بینی کند. هر حرکت وضعیت را در چند جبهه تغییر می دهد (به طور مثال سیاست ایالات متحده در سوریه، مذاکرات هسته ای با ایران و روابط با روسیه).

روسای جمهور ایالات متحده با کمیته روابط خارجی روبه رو هستند که دیدشان تا شانه هایشان است. در زمان های مختلف این کمیته براساس دیدگاه های خودش عمل کرده یا از حرکات رئیس جمهور در این بازی جلوگیری کرده است. در حالی که بعضی از اعضای این کمیته واقعاً صلاحیت دارند، اما بعضی از آنها هم اطلاعی از جهان ندارند.

لی همیلتون، رئیس سابق کمیته روابط خارجی مجلس نمایندگان در این باره می گوید: «کنگره زمانی که بحث های نژادی و قومی و اقدامات سیاسی تفرقه آمیز در سیاست خارجی مطرح است، نقشی غیر سازنده دارد. آنها توجه اندکی به الزامات حفاظت و پیشبرد منافع ملی گسترده ایالات متحده دارند.»

بدتر از این، فرآیند قانون گذاری منجر به از دست دادن زمان می شود. تعلل در این زمینه می تواند منجر به اقدامات نابه هنگام شود. علاوه بر این تصمیمات کنگره در زمینه سیاست خارجی به سختی لغو می شود. روسیه را در نظر بگیرید. ایالات متحده و اروپا سعی می کنند بحران به وجود آمده با روسیه بر سر تهاجم نیمه پنهان به اوکراین را مدیریت کنند. سیاست آنها بستگی به تحریم ها که تا حدی تاثیر داشته است، دارد. دلیل این تاثیر این است که ایالات متحده هماهنگی نزدیکی با اتحادیه اروپا داشته است.

تعدادی از سناتورها و نمایندگان ایالات متحده از رئیس جمهور باراک اوباما می خواهند که سریع تر عمل کند. به همین دلیل آنها هم اکنون لایحه ای را برای افزایش تحریم های روسیه تصویب کرده اند که در آن برای موسسات مالی خارجی ای که این تحریم ها را رعایت نمی کنند، مجازات در نظر گرفته شده است و همچنین تسلیحات آمریکایی به اوکراین فرستاده خواهد شد. این لایحه همچنین دارای شاخص های غیر سازنده ای است، فرستادن تسلیحات آمریکایی برای کشتن نیروهای روسی در اوکراین، ایده بدی است. این لایحه با اتفاق آرا در صحن مجلس نمایندگان و بدون هیچ گونه بحثی در ساعت 10:30 شب تصویب شد. این فرآیند کمتر از 5 دقیقه طول کشید. سه نفر از 435 نماینده در آن زمان در مجلس حضور داشتند، مطمئناً آنها نمی توانند به طور دقیق صدای مردم باشند.

می توان طرز نگاه آنها را این گونه فهمید. 21 سال پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی طول کشید تا کنگره اصلاحیه جکسون-ونیک مصوب سال 1975 مبنی بر اعمال تحریم علیه شوروی به منظور تشویق آنها برای اجازه دادن به یهودیان برای مهاجرت را لغو کند. این اصلاحیه تا حد زیادی نمادین بود، اما امتناع کنگره برای لغو آن سال ها مانع از گسترش روابط با روسیه بود. به طور مشابه در حالی که اوباما به دنبال بهبود روابط دیپلماتیک با کوبا است، باید نفسمان را در سینه حبس کنیم تا کنگره تحریم های 54 ساله علیه کوبا را لغو کند.

موضوع ایران، عرصه ای است که کنگره قصد دخالت بیشتری در سیاست خارجی دارد. کنگره جدید به دنبال این است که لایحه ای جدید از تحریم ها را تصویب کند. آنها به دنبال افزایش تحریم های ایران در میانه مذاکرات با این کشور در زمینه برنامه هسته ای هستند، مذاکراتی که برای رسیدن به توافق در زمینه تحریم ها و غنی سازی اورانیوم ایران در جریان است. شکست این مذاکرات بستگی به وضعیت صفحه شطرنج دارد.

منبع: بلومبرگ ویو