تابناک نوشت: دومین سالگرد بدرود حیات دکتر «حسن حبیبی» در شرایطی فرارسید که با پیامی متفاوت خانواده این چهره ماندگار همراه شده است؛ پیامی که در دلِ خود پندی اخلاقی داشت و در عین حال، یک برداشت متفاوت از نگاه ارزشمند این چهره اخلاق گرای عرصه سیاست و فرهنگ ایران زمین را پیش روی قرار می داد و خلأ وجود چنین فرهیختگانی را بیش از پیش ملموس می نماید.

اگر در پی نمودی عینی برای عاقبت بخیری بود، حسن حبیبی یک مثال واضح است؛ چهره ای فرهیخته ایرانی که در سال 1316 در پایتخت زاده شد و یک عمر، نمونه یک حقوقدان، سیاستمدار و فرهنگ مدار شاخص بود و اخلاق و فروتنی اش همراه با مشی متعادلش، همواره زبانزد بود و بدینسان تقریباً تمامی جریان های سیاسی در دوران حیاتش و پس از آن، با دیده احترام به این مرد نگریسته اند. حبیبی کلاس اول و دوم را در یک سال خواند و در سال های بعد در کنار درس مدرسه، درس های دیگر را که در حوزه های علمیه معمول بود، به خصوص در تابستان، نزد پدرش و یکی دو تن از مدرسان حوزه ها فرا گرفت. حبیبی نوجوان بود که پدرش ضمن تشویق به درس خواندن، از او خواست تا حرفه ای بیاموزد تا در صورت لزوم برای گذراندن زندگی خود کاری بلد باشد. از این روی، قرار شد جوراب بافی یاد بگیرد و تابستان ها به آن کار مشغول شود. *یک آگهی معنادار برای مردی با چشمان روشن از آنجا که مادر و پدرش جوراب بافی می دانستند، یادگیری کار آسان بود، محل کار نیز خانه بود و برای تهیه نخ و رنگ کردن آن ها و باز کردن کلاف ها، بافتن جوراب ها و به بازار بردن آن ها و... باید کارهایی را می آموخت و اطلاعاتی به دست می آورد. این تجربه باعث شد از آغاز نوجوانی با محیط کار و برخی انواع آن، روابط و برخی از دشواری ها آشنا شود. این نواده ملامحمدعلی مجتهد کاشانی که دارای مدرک دکترای جامعه شناسی و حقوق از دانشگاه بود، به واسطه تجربه وسیع فرهنگی و ادبی اش، از دوم مرداد 1369 به عضویت پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی درآمد و در دو دوره رئیس فرهنگستان بود و در این دوران برای مدتی مدیر کارگروه واژه گزینی فرهنگستان نیز بود که در دوره مسئولیتش، واژگان و معادل های ارزشمندی ثبت شده است. حسن حبیبی در اولین دوره انتخابات ریاست جمهوری ایران در سال 1358 کاندیدا شد و مورد حمایت حزب جمهوری اسلامی هم قرار گرفت؛ اما با 676 هزار رأی معادل 4/8٪ آرا در رده سوم قرار گرفت. حبیبی در انتخابات ریاست جمهوری 1376 هم قرار بود به دعوت حزب کارگزاران سازندگی نامزد ریاست جمهوری شود، ولی با کاندیداتوری سیدمحمد خاتمی از سوی جناح چپ، از کاندیداتوری خودداری کرد و در دوره اول دولت اصلاحات نیز معاون اول بود اما پس از آن، حضور کمرنگ تری در سطح اول سیاست داشت و به همین دلیل از گزند حملات مخرب سیاسی تا حد زیادی در امان ماند. البته دکتر حبیبی در دوره پیش از دوم خرداد و در زمان معاونت اولی دولت آیت الله هاشمی سیبل نقد ها بود، زیرا با توجه به ممنوعیت کشیدن کاریکاتور روحانیت، کاریکاتوریست ها نیز سوژه همیشگی شان دکتر حبیبی بود و بخش قابل توجهی از کاریکاتورهایی که نشریاتی چون گل آقا در نقد عملکرد سیاسی و اقتصادی دولت می کشیدند، با تصویر این چهره برجسته همراه بود و هیچ گاه شنیده نشد که حبیبی نسبت به این حجم کاریکاتور ها گلایه ای و یا احیاناً شکایتی کرده باشد. *یک آگهی معنادار برای مردی با چشمان روشن دکتر حبیبی پیش از آن، وزیر فرهنگ و ارشاد دولت بازرگان و وزیر علوم و آموزش عالی و سپس وزیر دادگستری دولت حضرت آیت الله خامنه ای بود. وی در تمامی دولت های پس از انقلاب نقش پررنگی داشت و حتی جزو حقوق دانانی بود که پس از انقلاب ایران، پیش نویس قانون اساسی جمهوری اسلامی را با قوانین اساسی سایر کشور ها و تنظیم با قوانین اسلامی تهیه کرد و از این منظر، نقش بسیار پررنگی در تاریخ انقلاب اسلامی داشت و در همین راستا تا پایان عمر، عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام و شورای عالی انقلاب فرهنگی بود. این چهره بااخلاق را که با واسطه سوابق می توان «مردی برای تموم فصول» خطاب کرد، بامداد دوازدهم بهمن 91 پس از گذراندن یک دوران نسبتاً طولانی بیماری، به علت ایست قلبی در بیمارستان شهید باهنر تهران درگذشت و اکنون در آستانه دومین سالگردش، فرزندانش برایش مراسمی بدون تشریفات را بر سر مزارش در نظر گرفته اند که با ارسال یک آگهی به روزنامه شرق اطلاع رسانی شد؛ آگهی که با چنین متن متفاوتی در نیم تای پایین صفحه نخست این روزنامه انتشار یافت؛ «خدایا به گردان سپهر بلند به مردان صاحبدل دردمند به نون و قلم، روشنان فلک به تسبیح و تقدیس جمع ملک خردباوری، عشق ورزی ناب به ایرانیان بخش از شیخ و شاب سراینده این اشعار، دکتر حسن حبیبی، «بنده خدا» به دور از هیاهو، با آرامش، با وقار، با اخلاق، با اخلاص و تمسک به قرآن و اهل بیت زیست. «پارسی قند» را چون جان دوست می داشت ایران را «تا جهان جهان است، آباد» می خواست. در زمان حیاتش به کوچک ترین زحمتی راضی نبود و وصیت کرد تا پس از مراسم ختم، مراسم دیگری برپا نشود. اینک که دومین سالگرد درگذشت ایشان فرارسیده است، صبح روز دهم بهمن ماه با حضور بر سر مزارشان در مرقد حضرت امام (ره) در جمع خانواده، یاد وی را گرامی خواهیم داشت. هزینه برپایی مراسم سالگرد نیز به آسایشگاه خیریه معلولین و سالمندان کهریزک اختصاص داده شده است که در این عرصه بزرگ ترین مجموعه مردمی موجود در کشور است. باشد که روح لطیف ایشان که به این مؤسسه و خدمات آن علاقه وافر داشت، از این امر خشنود گردد».