بازنده بزرگ تفاهم لوزان؛ اسرائیل و اعراب منطقه!/ اعراب به جای شیون و زاری، آغاز «عصر ایران» را به این کشور تبریک بگویند/ نتانیاهو به تنهایی نمی تواند علیه ایران وارد حمله نظامی شود

روزنامه عرب زبان با اشاره به تفاهم ایران با گروه پنج بعلاوه یک نوشت: ناگزیر باید به توانمندی چانه زنی ایران در مذاکرات اذعان کرد و گفت ایران خواسته های اصلی خود را در این مذاکرات محقق ساخت و بازنده اصلی درباره این تفاهم نیز عربستان سعودی و اسرائیل هستند.

به گزارش سرویس بین الملل انتخاب، روزنامه اینترنتی «رای الیوم»، سرمقاله خود را به «تفاهم لوزان» اختصاص داد و نوشت: پس از ده سال مذاکره بین شش کشور بزرگ به ریاست آمریکا با ایران «چارچوب توافق » حاصل شد و در آن ایران متعهد شد به طور گسترده سطح فعالیت برنامه هسته ای خود را در برابر لغو تحریم های اقتصادی کاهش دهد. این به معنای پایان سیزده سال رویارویی و آغاز سرفصل مرحله جدیدی از روابط بین دو طرف است.

چارچوب توافقی که ماه ژوئن امضاء خواهد شد برای دو طرف الزام آور نیست و امکان لغو یا نادیده گرفتن آن وجود دارد. همچنین، بر اساس چارچوب توافق، برنامه هسته ای ایران نابود نمی شود بلکه روند فعالیت، با اندکی محدودیت ادامه می یابد.

اسرائیل و عربستان سعودی بیشترین نگرانی را درباره این توافق دارند و نگرانی آنها نیز یکی است و ان این است که لغو تحریم های اقتصادی علیه ایران سبب آزادی فعالیت بیشتر آن و حمایت مالی و تسلیحاتی آن از کشورها و جنبش های حامی اش در سوریه، عراق، لبنان و یمن خواهد شد. اگر ایران با وجود تحریم های شدید اقتصادی توانسته است بیشترین نفوذ را در این چهار کشور و نیز بحرین کسب کرده است، پس از لغو تحریم ها این نفوذ آن به طور چشمگیری زیاد خواهد شد.

این روزنامه در ادامه افزوده است: باید به توانمندی چانه‌زنی ایران در مذاکرات اذعان کرد زیرا قدرت خود را در مذاکرات اثبات کرد و توانست بیشتر خواسته هایش را ،که مهمترین آن لغو تحریم های اقتصادی و به رسمیت شناختن برنامه مسالمت آمیز هسته ای آن است، به کرسی بنشاند، خواسته هایی که آمریکا از ابتدا با آنها مخالفت می کرد. مذاکره کننده ایرانی توانمندی خود را در مذاکرات در خصوص ریزترین مسائل و پایداری اش را در برابر همه تهدیدها درباره جنگ علیه ایران تا آخرین لحظات به اثبات رساند.

ایران از عامل زمان بهره می گیرد. ایران توانست همه دستگاه های سانتریفیوژ (نوزده هزار دستگاه) و همه تاسیسات هسته ای اش را حفظ کند. ایران کاری کرد که جامعه بین الملل بپذیرد که این کشور سیصد کیلوگرم اورانیوم غنی شده و حق غنی سازی آن را درجه سه ممیز شش دهم بپذیرد. زمانی که می گوییم ایران از عامل زمان بهره برداری می کند، منظور این است شرایط بین المللی ممکن است در طول اعتبار این توافق که پانزده سال است تغییر کند.

نتانیاهو بزرگ ترین بازنده

نتانیاهو بزرگ ترین بازنده در این توافق است زیرا ظرف شش سال گذشته اساس راهبرد او به کارگیری گزینه نظامی برای نابود کردن طرح هسته ای ایران و بسیج کردن غرب، به ویژه آمریکا برای این منظور بود. او تلاش می کرد با یک تیر دو هدف بزند. اول اینکه طرح هسته ای ایران را نابود کند و دوم اینکه بازوی آن را در لبنان که همان حزب الله است از بین ببرد.

پس از حصول تفاهم بین ایران و کشورهای بزرگ، نتانیاهو به تنهایی نمی تواند علیه ایران وارد حمله نظامی شود. کار او در این خصوص اگر نگوییم غیرممکن است، باید بگوییم که با دشواری مواجه شده است زیرا چگونه ممکن است به کشوری حمله کند که توافقی تاریخی امضا کرده است که مسالمت آمیز بودن برنامه هسته ای آن را تضمین می کند؟

همچنین، عربستان سعودی و کشورهای حوزه خلیج فارس نیز در این خصوص بازنده هستند زیرا احساس می کنند که آمریکا به عنوان بزرگ ترین متحدشان به آنها نیرنگ زد و دور از چشم آنها با ایران متحد شد و آنها را تنها در برابر ایران قدرتمند به لحاظ سیاسی در منطقه که در گذشته محاصره و منزوی بود رها کرد. بنابراین، این پرسش مطرح است که بازندگان در این خصوص به چه اقدامی روی خواهند آورد. پاسخ قطعی به این پرسش دشوار است، اما نزدیک شدن مواضع آنها به یکدیگر بعید نیست، اما اگر چنین شود، در آن صورت نیز به نفع ایران خواهد بود. همچنین، به راه افتادن مسابقه تسلیحاتی نیز ممکن است، اما نیازمند زمان طولانی و توانمندی علمی و همپیانی های بین المللی و منطقه ای است. خرید بمب های اتمی از پاکستان یا هر طرف دیگر نیز صرفا اهرم تهدید به شمار می رود زیرا ایران هنوز دارای سلاح اتمی نیست.

منطقه خاورمیانه وارد مرحله جدیدی شده است، به گونه ای که می توان گفت «عصر ایران» آغاز شده است. با وجود این، اگر غرور قدرت و پیروزی بر ایران غلبه کند و [این دو] بر گام های آتی آن فائق آید، دچار اشتباه شده است. اولین کاری که از ایران انتظار می رود این است که به همسایگان عرب و غیر عرب خود اطمینان دهد و با آنها درباره حفظ منافع‌شان به تفاهم یا توافق برسد و به تنش کنونی پیش از اینکه به رویارویی مستقیم یا غیر مستقیم تبدیل شود، پایان دهد.

بگذارید ایرانی ها در خصوص این تفاهم به جشن و خوشحالی مشغول باشند، اما تصور می کنیم که کشورهای عربی به جای شیون و زاری، بر اساس عرف مرسوم بین الملل، باید این موفقیت را به این کشور تبریک بگویند و به طور کامل در رویکردهای سیاسی خود بازنگری کنند، رویکردهایی که سبب شده است کشورهای عربی هیچ طرحی در منطقه نداشته باشند.